James Holden & The Animal Spirits op Pukkelpop: van clubben naar trippen in de kosmos
Sinds James Holden de dansvloer de rug toekeerde, luistert hij alleen nog naar de kosmos. Gevolg: de Brit ging op Pukkelpop vlotjes een kwartier over de hem toegemeten tijd. Trance laat zich nu eenmaal niet beteugelen. Tript u even mee?
Holden heeft zich niet alleen afgewend van de dance, hij is ook zelf naar de achtergrond geschoven. Letterlijk: hij stond in de Castello achteraan op het podium, half verscholen achter zijn lange haar en met kleurrijke lintjes behangen, zelf in elkaar gedraaide machinerie. Én figuurlijk: na een kwartier stelde hij zijn project voor als The Animal Spirits, de naam van zijn vierkoppige band en de titel van zijn jongste, geweldige plaat. Zijn eigen naam liet hij achterwege.
Holden was eigenlijk ook niet meer dan de aangever: tracks begonnen bij hem, met een elektronische dreun, raar gerinkel, iets wat klonk als een kapotte klankschaal of een neurotisch herhaald motiefje. Maar het was zijn band – een drummer, twee blazers en een man in kleermakerszit met een arsenaal aan prullaria – die ermee aan de haal ging en de boel vleugels gaf.
Holden was eigenlijk niet meer dan de aangever: het was zijn band die ermee aan de haal ging en de boel vleugels gaf
Het eerste kwartier was dat zwoegen. We voelden dat Holden ons richting kosmos wilde katapulteren, maar onze chakra's bleven zweven in de nok van de Castello. In zijn zwerftocht weg van de club wilde hij simpelweg te veel richtingen tegelijk uit.
Maar kijk, plots gutste de trance dan toch naar binnen. Het exacte moment waarop dat gebeurde, konden we niet vastpakken, maar alles wat Holden in zijn trip meenam, vloeide ineens toch in elkaar over: Marokkaanse gnawa, Duitse kraut, Britse prog, Keltische folk, oriëntaalse jazz. Als het maar hypnotisch, repetitief en instrumentaal was.
Het effect: in die overweldigende maalstroom van geluiden was toch nog élk individueel detail te onderscheiden, van de kalebassen en belletjes van de zittende man vooraan op het podium tot de Pharaoh Sanders-achtige uithalen op saxofoon.
Alles wat Holden in zijn trip meenam, vloeide ineens toch in elkaar over: Marokkaanse gnawa, Duitse kraut, Britse prog, Keltische folk, oriëntaalse jazz
Toch vrezen we dat er in de Castello nog veel mensen stonden die James Holden in de eerste plaats associëren met trippy clubvoer als 'The Sky Was Pink', en niet weten dat de man intussen liever danst in Stonehenge tijdens midzomer. Wellicht dropen zij af toen Holden zijn synths de Autobahn op stuurde om ze dan spiraalgewijs richting de sterren te schieten, of toen hij zijn hippiebusje sputterend de berm in reed met freejazzende toeters.
Wij bleven echter staan, voelden brommende bassen aan onze navel kietelen, en tolden heen en weer alsof we knikkertjes waren in James Holdens klankschaal.
