Drummen voor party-dj's, magere opkomst bij concerten. Pukkelpop 2018: de editie waarbij alles kantelde

Pukkelpop 2018 zal de geschiedenis ingaan als de editie waarbij alles kantelde. Het was de editie waar de generatiekloof grotesker gaapte dan ooit. Iedereen (lees: generaties Y en Z) zat op elkaar geprakt aan de Boilerroom en de Dance Hall waar trap-rappers en party-dj's om moshpits bedelden, met als gevolg dat de opkomst bij concerten van gereputeerde bands als Grizzly Bear, Dirty Projectors en zelfs N.E.R.D bedroevend oogde. Noopt het straks tot een hertekening van het festivalterrein?

Meteen was dit de editie waarin de beleving het boeltje resoluut overnam. Beleving, dat rare toverwoord dat de voorbije tien jaar door marketeers en cultuursociologen werd aangewend om het favoriete tijdverdrijf van iedereen onder de dertig op een festival te duiden: liever met facepaint, een verse tattoo en een exotisch dessert achter de kiezen rondjes draaien in een reuzenrad dan honderd meter verder naar een goede band te gaan kijken. 

Waar is Willy?

Het verklaart ook waarom Willy Sommers, een charmezanger die tien jaar geleden met brandende toortsen van het festivalterrein zou zijn gejaagd, nu als de ultieme popheld werd gevierd door jong en oud. Op zaterdag zagen wij heelder polonaises van voor naar achter door de Marquee trekken op de tonen van Sommers braderijhit 'Laat De Zon In Je Hart'. Wat krijgen we volgend jaar? Niels Destadsbader met STUFF. ? Laura Lynn in een Soulwax-remix? Of toch gewoon een lekker ouderwetse hond met een hoed op? Toegegeven, de door Mauro Pawlowski bedachte Sommers-show bewees op briljante wijze dat het hokjesdenken nu wel echt morsdood is. Zie ook: Jef Neves Marquee-ouverture op donderdag, vol hedendaags klassiek.

Als ontdekkingsfestival liet Pukkelpop het dit jaar een beetje afweten. Dat heeft met de tijdgeest te maken. Probeer nog maar eens iets nieuws te ontdekken nu de meest obscure horror-trap of Afrotechno al in demovorm op YouTube of Instagram passeert. Iedereen kent alles al. Wij zagen goeie tot puike concerten van hipsterhapjes als BROCKHAMPTON, Nakhane, Sudan Archives, SOPHIE en Jordan Rakei. Alleen kan u die artiesten bezwaarlijk nieuwkomers noemen in deze tijden van overinformatie. De dagen dat je op een festival over een totaal onbekend bandje struikelde, zijn voorbij.

Leve de moshpits!

De headliners? Die bevestigden simpelweg, maar ze stuurden je niet meteen naar huis met het gevoel dat je getuige was geweest van een krachttoer die je leven veranderde, zoals in het verleden bij pakweg Daft Punk of Radiohead. Arcade Fire triomfeerde (what else is new?), Kendrick Lamar liet het wat afweten. Misschien had Travis Scott het verschil kunnen maken, alleen zegde die Amerikaanse hiphop-ster te elfder ure af. De Belgen scoorden goed. Coely en Oscar And The Wolf speelden tot in de puntjes geperfectioneerde shows met een internationaal appeal. 

Het handjevol concerten waar je helemaal ondersteboven van terug kwam, werd toch weer gespeeld door artiesten met al wat kilometers op de teller (The War On Drugs, Rhye en Trixie Whitley). Allesbehalve groentjes dus, die vooral voor een iets ouder publiek speelden. Tja, melancholie en weltschmerz staan nu eenmaal niet hoog in het vaandel bij de jongste generatie festivalgangers. Die katapulteerden zich liever jolig in de vele moshpits of ze feestten zich een ongeluk op 'Hotter Than Hell'.

Lees verder onder de foto

Wat impliceert dat allemaal voor volgend jaar? Een Main Stage waar alleen maar hiphop, mainstreampop en dance staat geprogrammeerd? Een nichetent helemaal achteraan het terrein, in de plaats van de Boilerroom, waar dertigplussers verweesd naar indie en singer-songwriters kunnen luisteren? Een social-mediadorp waar je selfies met hotte influencers kunt schieten en in elkaars Instagram-stories kunt figureren? Willy Sommers die op de slotdag het hoofdpodium afsluit en een monsterpolonaise over de Kiewitse weide stuurt? De toekomst wordt op zijn minst interessant.