Direct naar artikelinhoud
Gemist maar opgevist

Zes platen die uw aandacht verdienen

Ben Khan.Beeld Pip

Elke week komen een half miljoen platen uit, die niet allemaal tegelijk op uw of onze radar kunnen verschijnen. Een tussentijds eerherstel dringt zich op voor de pareltjes die we de voorbije weken over het hoofd zagen, maar nu in het hart hebben gesloten.

Deafheaven - 'Ordinary Corrupt Human Love'

Ze werden in het verleden weleens afgeserveerd als heavy herrie voor hipsters, maar daarmee zou je Deafheaven danig onderschatten. Op haar nieuwe plaat zoekt de groep nog steeds haar heil bij een blend van shoegaze, postpunk en black metal. En George Clarke herleidt zijn strottenhoofd onveranderd tot moes, terwijl hij uw gehoorgang besmeurt met giftige zwavelstokken. Maar is er ook soms plaats voor dromerige jazzinvloeden, en na drie geweldige platen lijkt hun atmosferische post-black metal finaal geboetseerd.

Ben Khan - 'Ben Khan'

Stel je een benauwend Londens slaapkamertje voor waar achter het beschimmelde gordijn plots een nieuwe, kleurrijke dimensie gaapt. Zo klinkt het ambitieuze debuut van Ben Khan. Deze sluwe rakker heft daarbij de schotten op tussen pop, r&b, hiphop en experimentele dansmuziek. Wij hoorden zowel echo's van Moderat als Twin Shadow, J Dilla of Jamie Lidell. Te gek! Poppy melodieën hoef je niet te verwachten op deze lichtjes glanzende lofi-plaat. Wel een sfeervolle sound die je op reis neemt.

Laurel Halo - 'Raw Silk Uncut Wood'

Hoe konden we dit minimeesterwerkje een maand lang onaangeroerd laten liggen? Met het grandiozeDust (2017) leek Laurel Halo haar geluid te hebben gevonden. Maar deze verrassende ep wijkt alweer spannend af. Een ingenieus geweven sound ruimt plaats voor ambient minimalisme en een mysterieuze textuur. Fans van het eerste uur zal ze mogelijk verbijsterd het bos insturen met Raw Silk Uncut Wood. Maar wij verdwalen wat graag in ons eigen hoofd met dit elektro-akoestische plaatje.

Death Grips - 'Year of the Snitch'

Omdat de recente hittegolf iedereen al herleid heeft tot halfzachte hippies, lijkt een allesverschroeiend album van Death Grips mogelijk het laatste aan uw verbrande hoofd. Laat u toch maar snel een extra zonneklop slaan door dit experimentele hiphoptrio. Sowieso wijkt het in Californië gestationeerde gezelschap enorm af van zijn genre-genoten. Maar op Year of the Snitch is de kloof compleet. Hun noisy soundscapes, hectische vocals en aan industriële dance verwante uitbarstingen klinken nog krankzinniger dan hun vroegere werk. Gebruikersadvies: beluisteren op eigen risico.

Cowboy Junkies - 'Cowboy Junkies'

Sinds deze zomer ligt de zestiende plaat van Cowboy Junkies in de rekken. Juist, ook wij haalden eerst onverschillig de schouders op. En toegegeven, sinds het wonderlijke The Trinity Session(1986) heeft de groep niet zo veel geschaafd aan haar sound. Niettemin raakt zangeres Margo Timmins je alweer midscheeps met die teder-melancholische stem. Nog een reden om deze minimalistische rootsplaat niet geruisloos te laten passeren? De Junkies verpakken nu ook hun sociale ergernis in beklemmende songs. Meer dan ooit balanceren ze daarmee tussen sensueel en sinister.

Mitski - 'Be the Cowboy'

"I've been big and small, and still nobody wants me", weeklaagt Mitski op haar vijfde plaat. Deze half-Amerikaanse werd geboren in Japan, maar groeide op in zo veel landen (13!) dat je haar eenzaamheid, haar gevoel van afwijzing en haar isolatie perfect kunt kaderen. Bovendien laat ze haar introspectieve teksten niet schuifelen in een treurmars, maar doet ze haar liedjes in een triomfantelijk crescendo gaan. Alsof Pixies het zouden aanleggen met manische disco of pep-pop. Als de laatste St. Vincent u opgewonden maakte, hebt u er alweer zo'n pareltje bij.