Ouders van vermoorde en verdwenen kinderen getuigen: "Ik weet wie de dader is"

Eric Geijsbregts, papa van Nathalie (10): "In wezen zit je te hopen op slecht nieuws"

 Nathalie Geijsbregts werd op 26 februari 1991 ontvoerd in Leefdaal.

“Telkens als er een tot dan toe onbekende dader in het nieuws komt, ga je kijken naar zijn leeftijd. Je bent er vanzelf al elke dag nog mee bezig, maar op een dag als woensdag ga je rekenen. De man in de zaak van Nicky Verstappen, Jos Brech heet hij, is nu 55. Dus was hij in 1991 mid-20. Dat sluit hem uit. Ergens vind je dat dan jammer. In wezen zit je dag in, dag uit te hopen op slecht nieuws. Zo is het nu eenmaal.

“De ontvoerder van Nathalie is gezien. Mensen zagen haar aan de bushalte langs de Tervuurse­steenweg in een grijze auto stappen. Ze zou zoals elke ochtend de bus nemen naar school. De man in de auto werd beschreven als van middelbare leeftijd. Het zou Michel Stockx kunnen zijn (Nederlandse trucker-seriedoder die in de gevangenis overleed, DDC), of de Franse pedofiel Christian Van Geloven, die ook overleden is inmiddels.”

“Nathalie zou nu 37 zijn. Daar denk ik vaak aan. De omarming waarin je jezelf nog voorhoudt dat zolang ze niet is gevonden er misschien nog een sprankel hoop is, die hebben wij heel lang geleden al losgelaten. Ze was 10 toen. Wij zouden verhuizen. We moesten haar slaapkamer leeghalen. Dat was hard.

“Er zijn tijden geweest, de jaren na Marc Dutroux, dat ouders van vermoorde en verdwenen kinderen vaak contact hadden met elkaar. Ik herinner mij de papa van Marc Vanherf die in 1984 al was verdwenen tussen Riemst en Eben-Emael. Ruim 10 jaar later was zijn slaapkamer nog altijd onaangeroerd en kon zijn papa het voor het slapengaan niet opbrengen om het licht uit te doen. ‘Ik laat het licht toch maar branden’, zei hij. Zo van: ja, je weet nooit, dat hij hier ineens staat. Ook de papa van Marc Vanherf is inmiddels dood.”

“Wij hebben vier onderzoeksrechters gehad. Er gaat er een met pensioen, er komt een andere en op een gegeven moment gaat ook die met pensioen. Onlangs is ook de laatste speurder die er in 1991 al bij was met pensioen gegaan. Weer iets dat is afgesloten.

“Ik laat mij niet meer zo meeslepen als vroeger. Helemaal in het begin was er een brief. Iemand schreef dat hij Nathalie had gezien in een supermarkt. Ik belde de speurders. Die zeiden: ‘We rijden er nu naartoe!’ En ik dus ook. Ik was er eerder dan de politie. (lacht) Zoiets heeft zich later nog eens voorgedaan, toen ze aan het graven waren in het huis van een pedofiel in Geldenaken. Dat was uitgelekt in de pers, dus drie kwartier later stond ik daar ook. Dat was die dag in 1998 dat Marc Dutroux ontsnapte.

“Wij hadden altijd een vrij goed contact met de speurders in Leuven. Zij hebben laatst nog eens een herlezing gedaan van het hele dossier en een lijst gemaakt met onderzoeksdaden die nog kunnen worden gesteld. De mensen van de sectie moord hebben mij wel gezegd dat recentere moorden voorrang krijgen op de zoektocht naar Nathalie. Omdat verse sporen in een moordzaak altijd urgenter zijn. Dat begrijp ik natuurlijk wel.”

----------

Josephine Nuyts, mama van Ilse (19): "Ik ga sterven zonder het ooit te weten"

Ilse Stockmans verdween op 17 februari 1987 in Leuven.

“Ze had epilepsie, ons Ils. Ze nam daar pillen voor, en zolang ze die pillen regelmatig genoeg nam, was er geen probleem. Het ging goed met haar. Er waren al bijna twee jaren verstreken zonder dat ze nog een aanval had gehad. Ik hoor het haar nog zeggen: ‘Als ik twee jaar zonder aanval blijf, dan mag ik van de dokter beginnen aan mijn rijexamen.’ Dat moet een van onze laatste gesprekken zijn geweest. Ze was altijd een zorgenkindje geweest, ze zag haar rijbewijs als dé grote stap naar zelfstandigheid. Van meisje naar vrouw. Ze is altijd een meisje gebleven.

“Soms zeggen ze: ze was 19. Ze bedoelen dat ze strikt genomen niet minderjarig was. Sorry: in die tijd was je pas meerderjarig op je 21ste. En het gebeurde 4 dagen na haar 19de verjaardag. Zo erg lang was ze nog geen 19. Ik stond haar zoals elke namiddag na school op te wachten aan het station van Aarschot. Die dag zat ze niet in de trein. Ze was verdwenen.

“Ze had ’s morgens haar pillen genomen. Ik verbeeld me nu al 31 jaar lang elke dag hoe het daarna moet zijn gegaan. Ik denk dat iemand haar heeft vastgegrepen of zo, dat ze in paniek is geraakt en een aanval heeft gekregen. Dat het hierdoor helemaal verkeerd is gegaan. Weten ga ik het nooit. De zaak is verjaard, niemand zoekt nog. Wat zouden ze ook nog kunnen doen?

“Ik mis geen aflevering van Opsporing verzocht of Vermist, of hoe al die programma’s ook mogen heten. Ik vind dat grellig, te zien dat het soms wél lukt om iemand terug te vinden. Ik krijg daar rillingen van. Ik ben nog een paar jaar bestuurslid geweest van Child Focus, toen ze daarmee waren begonnen. Ja, je wil de hele tijd iets doen. Ook al valt er voor je eigen kind helemaal niks meer te doen, denk je: ik kan anderen misschien helpen.

Stilzitten is geen optie. Dus ik ging naar Brussel voor vergaderingen, ik probeerde hulpverleners en politiemensen uit te leggen hoe ze moeten omgaan met ouders van verdwenen kinderen. Ze leren begrijpen hoe zo’n ouder functioneert. Dat het bijvoorbeeld geen zin heeft om een gesprek te voeren over iets anders dan het verdwenen kind. Die ouder is alleen daarmee bezig, met niets anders.”

“Of ik het nog ga meemaken? Nee, dat geloof is weg. Ik word 80. Aanvaarden kun je het niet noemen. Het is geen aanvaarding, het is een besef, het is realisme: ik ga sterven zonder het ooit te hebben geweten.”

----------

Tiny Mast, mama van Kim (11) en Ken (8): "Ik weet wie de dader is"

Kim en Ken Heyrman verdwenen op 4 januari 1994 in Antwerpen, het lichaam van Kim werd een maand later teruggevonden in het Asiadok, Ken bleef spoorloos.

“Op een dag kreeg ik telefoon van een journalist. Het gerecht had een verdachte, zei die. Ze zouden de verdachte de volgende ochtend arresteren en alle tv-zenders waren al op de hoogte. Ze zouden postvatten voor het huis van de verdachte om de arrestatie te filmen. Wie was dan die verdachte, vroeg ik. Hij zei: jij.

“Er waren nog geen mobiele telefoons, er waren nog geen sociale netwerken waarop je foto’s van je kinderen of een oproep aan getuigen kon delen. Het enige wat je had, was zo’n vaste telefoon. En die werd in mijn geval dan ook nog eens afgetapt. Kim en Ken waren verdwenen, het enige wat de Antwerpse gerechtelijke politie kon bedenken, was mij verdacht maken naar de media toe. Ze voerden geen bal uit en ze werden ook nog eens kwaad toen ik hen daar met mijn franke muil op wees. Dat mijn kinderen fucking ontvoerd waren!”

“Ik publiceerde in 2006 mijn boek. Ik heb daarin alle journalisten bedankt, in het bijzonder die van De Morgen. Als je kinderen ontvoerd zijn, en dat is toch mijn ervaring, heb je journalisten nodig, zeker geen politie. Als Peter R. de Vries niet jarenlang op die zaak van Nicky Verstappen was blijven doorbomen, dan was de moordenaar nooit gevonden. Ik hoop echt dat ze ’m levend vinden. En wat ze dan daarna met ’m moeten doen? Ik ben ook tegen de doodstraf, maar in dit soort gevallen weet ik het niet zo goed.

“Gisteren hoorde ik op het nieuws de moeder van Nicky zeggen dat ze nu, na 20 jaar, eindelijk de waarheid gaat kennen. Ik zou haar graag zeggen: ‘Je gaat zijn waarheid horen, dat is niet hetzelfde.’ Carine en Gino Russo, de ouders van Melissa, zijn geen enkele keer naar het proces-Dutroux gekomen. Zij geloven geen woord van wat Marc Dutroux allemaal uitkraamt. Voor hen is de moord op hun dochter nog steeds onopgehelderd.

“Het is creepy om te zeggen, maar ik ben expert in perverten geworden. En dan weet je: zo’n bushcraft-man beperkt zich niet tot één slachtoffer. Een gat van 5 jaar tussen twee slachtoffers in? Daar geloof ik niks van. Ik vind het knap, wat de Nederlandse politie heeft gedaan: 16.000 DNA-stalen. Dit zie ik in België in elk geval nooit gebeuren.

“Ooit ben ik met mijn hele bundel bij Peter R. de Vries geweest. Hij vroeg naar een volledige kopie van het onderzoeksdossier. Had ik niet. Die hebben ze mij nooit willen geven, ook al had ik daar recht op. Tja, zei Peter: ‘Dat lijkt erop te wijzen dat er ernstige fouten zijn gemaakt.’ Dat hoefde hij mij niet te vertellen, want als er nu één ding was dat ik al wist, dan was het dat.

“Ik weet wie de moordenaar van Kim en Ken is. Ik weet waar hij zit: in de gevangenis van Leuven. Men raadt me af om dit in het publiek te zeggen, maar wat kan het mij schelen? Wat maakt het uit? Ik zal het je vertellen. Het is dezelfde moordenaar als die van Steven Vissers (jongen van 12 die in 1999 in Merksem werd verkracht en vermoord, DDC). De dader is nu al bezig om elk jaar een nieuw verzoek tot voorwaardelijke vrijlating aan te vragen, en dan moeten de ouders van die jongen helemaal naar het gerechtshof om duidelijk te maken dat ze daar – mag het verbazen? – wel degelijk bezwaren tegen hebben.

“Ik weet zéker dat hij het is. Bij de autopsies van zowel Steven Vissers als mijn kleine Kim merkte de wetsdokter ribbeltjes op hun billen op. Dat komt omdat hij ze achterop zijn brommer heeft vervoerd. De modus operandi is precies dezelfde, met dat verschil dat het broertje van Steven Vissers kon ontsnappen.

“De moordenaar woonde bij ons in de buurt, hij was klant in een videotheek vlak bij de plek waar Kim en Ken zijn ontvoerd. In die tijd waren er nog klantenkaarten. Men noteerde welke VHS-cassette je had geleend en op welke dag en hoe laat je die haalde en terugbracht. De moordenaar is vijf minuten voor de verdwijning van Kim en Ken in de videotheek geweest. Het staat op zijn klantenkaart. Dat is gewoon te veel toeval. Dit was tweemaal dezelfde dader.

“Hij is in de zaak van Kim en Ken vrijgepleit door een negatieve DNA-test, maar er is in onze zaak maar een klein fragmentje dader-DNA. Het is niet 100 procent zeker. En ik weet het, de bewijsvoering is onvolledig, maar er is genoeg om die vent voor assisen te brengen en de jury te laten beslissen. Waarom gebeurt het niet? Ik denk: de politie heeft zo zwaar zitten blunderen dat ze liever geen aandacht meer wil voor de zaak-Kim en Ken.”

“Ik heb het proces rond de moord op Steven Vissers gevolgd. Naar de opnamen zitten kijken van de wedersamenstelling. Dan zie je hoe de dader de moord op dat kind naspeelt. Ik had er zelf eerst niet op gelet, het was een arts die me erop wees. Toen hij liet zien hoe hij dat jongetje aan het vermoorden was geweest, kreeg hij een erectie.”

----------

Anita Crul, mama van Sylvie Carlin (19): "Voor de fiscus leeft ze nog"

Sylvie verdween op 15 december 1994 in Roucourt.

“Ze zeggen dat bij moord, of ontvoering, de eerste 24 uur cruciaal zijn. Weet je hoelang het heeft geduurd voor de speurders in Doornik tot hier zijn gekomen om het proces-­verbaal? Je zult mij niet geloven: drie maanden! Drie maanden! En weet je wat die politieman zei? ‘Er lag een papier op mijn bureau, dat ik naar hier moest komen, maar ik had dat niet gezien.’ Zo ging dat in die tijd.

“Sylvie ging die namiddag een vriendin bezoeken. Ze is twee uur daarna nog een laatste keer gezien aan de brug van Baistiau. Vanaf daar is het een groot zwart gat. We weten niets. Ja, wat wil je, als men drie maanden wacht om op zoek te gaan naar getuigen?

“Op 10 augustus was het de verjaardag van Sylvie. Ze zou 43 zijn geworden. Ik steek dan een kaarsje aan. Ik denk elke dag aan haar, en als ik eens probeer om dat niet te doen, dan is er nog altijd de fiscus. Die blijven mij bestoken met brieven en boetes voor Sylvie, laatst weer een van 250 euro. Voor hen is ze nooit doodverklaard. Dus leeft ze nog en moet ze belastingen betalen.

“Ooit, tijdens een herdenking, kwam er een magistraat naast me staan, fluisterend: ‘Ik denk dat Michel Fourniret (Franse seriedoder, DDC) erachter zit.’ Sylvie bracht in de jaren voor haar verdwijning weleens haar vakanties door bij haar oom in Sugny, vlak bij het kasteel waar Fourniret woonde. Ik zou het zo graag weten, wat er die dag is gebeurd.

“Ik had nog niet gehoord van die zaak in Nederland, ik volg het allemaal zo niet meer. Ik ben 81 en heb mij erbij neergelegd. Ik ga het nooit weten. Wilt u er juist nog bijzetten dat ik haar ontzettend graag zag? Dat ze de allergeweldigste ooit was, mijn lieve Sylvie.”