Marie beschrijft op haar blog hoe ze met haar Duitse vriendin Katarina op 17 september door Antwerpen liep. “Het was mooi weer. Het leek me wel fijn om naar ’t Vlot (het ponton aan het Steenplein, red.) te gaan. Maar toen we de Groenplaats overstaken, vond een kerel het nodig om een gebaar te maken naar ons. En na ongeveer drie kwartier kwam er een groepje jongeren naast ons zitten, aan de kant van mijn vriendin. Ik zei dat ik het best oncomfortabel vond dat ze ons zo aanstaarden. Maar ze lachten me uit.”

“Een aantal van hen gingen weg na die opmerkingen. Althans, dat dacht ik toch. Iets later kwamen er een paar jongens aan mijn kant zitten, en een ander deel van hen bleef achter ons staan. Ze deden niets, maar het was duidelijk bedoeld als een soort bedreigend gebaar. We waren letterlijk omsingeld door hen. Na een aantal minuten waren we niet meer interessant genoeg en zijn ze weggegaan. Ze vonden het nog nodig om ons lelijk en aandachttrekkers te noemen vooraleer ze vertrokken.”

“Ze lachten me uit”

Katharina, de Duitse vriendin van Marie, had dergelijke taferelen in haar eigen land al meegemaakt. Maar dat het nu ook in Antwerpen gebeurde, choqueerde hen. Vooral omdat het niet een keer gebeurde die middag maar meerdere keren.

“Wanneer mijn vriendin en ik iets later besloten om iets te gaan eten, viel het mij op dat die kerels van voordien een meter voor ons liepen, steeds achteromkijkend. Ik heb hen daar een opmerking over gemaakt maar ze lachten me uit.”

“Na een lekkere burger bij Greenway was het nog steeds vrij goed weer. Dus besloten we om gewoon terug te gaan naar ’t Vlot, want ondanks dat lastige groepje was het er toch zo gezellig. De rust was nog niet volledig teruggekeerd, maar na nog een aanzienlijke hoeveelheid seksistische praat viel eindelijk de avond en konden we nog even in rust genieten van het anders altijd zo mooie Antwerpen....”

Teleurgesteld in Antwerpenaars

“Via de Grote Markt, Groenplaats, Meir en De Keyserlei, om zo toch nog onze mooie gebouwen te kunnen bezichtigen, wandelden mijn vriendin en ik naar de bushalte. Hand in hand, want ik laat mijn vriendin niet graag los. Ter hoogte van de kledingwinkel Esprit werden we aangesproken door een kerel. Hij vroeg ons of we iets gepakt hadden. Heroïne of crack. Omdat het niet normaal was hoe we deden...”

“Ik heb mijn verhaal op een blog geschreven omdat ik teleurgesteld ben in de burgers van Antwerpen en het vertrouwen dat ik had in de bewoners van mijn stad verloren ben. De Meir, ’t Vlot, de Groenplaats. Daar zijn altijd mensen. Altijd. Het kan niet zijn dat er echt niemand heeft gezien wat er allemaal gebeurde. Het is wel zo dat niemand iets heeft gedaan om ons ook maar een beetje te helpen. Niet na de incidenten, laat staan tijdens.”

Marie hoopt dat Bart De Wever leest wat haar en haar vriendin overkomen is. “Ik weet niet wat hij er aan kan doen. Maar ik wil alleszins dat hij weet wat er in zijn stad gebeurt”, zegt Marie.