‘Burning’: onweerstaanbare combinatie van mysterie en poëzie
Lee Chang-dong laat de kijker sudderen in onzekerheid met het meesterlijke Burning, een psychologische thriller die op onweerstaanbare wijze mysterie en poëzie aan elkaar koppelt.
In 2010 maakte Lee Chang-dong, een van de belangrijkste Zuid-Koreaanse regisseurs, het prachtige Poetry. Nochtans had hij die titel evengoed kunnen sparen voor zijn nieuwste worp Burning: een wonder van een film die bol staat van de poëzie.
Geen lichtvoetige liefdeslyriek, maar wel de onheilspellende poëzie van serres die furieus staan te branden in de nacht, of het zinnenprikkelende beeld van een jonge vrouw die tijdens een eindeloze zonsondergang haar topje uittrekt en, heel even bevrijd van het gewicht van het leven, zich op de tonen van Miles Davis overgeeft aan een intuïtief dansje. Geloof ons: die laatste scène is nu al een klassieker.
Lee baseerde zich voor Burning op een kortverhaal van Haruki Murakami. Dat telde nauwelijks tien bladzijden, maar Lee maakt er maar liefst tweeënhalf zinderende uren film van.
Daarin zien we hoe de eenvoudige boerenzoon Jongsu (Yoo Ah-in) steeds meer in de ban raakt van de ongrijpbare Haemi (Jeon Jong-seo). Zij komt na een impulsieve trip naar Afrika thuis met een nieuw lief: de charmante, maar ook lichtjes arrogante – en mogelijk gevaarlijke – rijkeluiszoon Ben (Steven Yeun). De verfijnde pasta’s die hij klaarmaakt, schieten bij Jongsu in het verkeerde keelgat, en zijn blinkende Porsche lijkt verdacht veel op een agressief roofdier.
De vertelstijl laat de kijker in voortdurende twijfel sudderen. Wat is echt, en wat niet?
Puzzelstukjes
De lange, zwoele opbouw die Lee hanteert, zal voor sommigen als een eeuwigheid aanvoelen, terwijl anderen net zullen hopen dat er nooit een eind aan komt. Reken ons gerust tot het tweede kamp. Wij waren helemaal weg van Lees vertelstijl, die de kijker in voortdurende twijfel laat sudderen. Wat is echt, en wat niet?
De puzzelstukjes om het mysterie op te lossen, zijn talrijk: Burning gaat over fragiele mannelijkheid, erfelijke agressie en rauwe jaloezie, maar ook over de nare gevolgen van eenzaamheid. Tegelijk schetst Lee de enorme klassenverschillen die bestaan in zijn land, dat verscheurd wordt tussen rurale traditie en hyperkapitalistische, verwesterde toekomst.
En dan is er nog die prachtige titel. Die verbeeldt Haemi’s allesverterende verlangen om écht te leven, Jongsu’s door liefdesverdriet en onmacht aangevuurde woede, maar ook de brandende sensatie waarmee je als kijker achterblijft: dat zeldzame, warme gevoel dat je net een klein meesterwerkje gezien hebt.
Burning speelt vanaf 29/08 in de bioscoop.