Eden Hazard krijgt het alweer hard te verduren in de Premier League, maar: "Wanneer je de bal hebt, krijg je schoppen. Ik klaag niet"

Op de weerapp, zondag om 16.45u: Madrid, zonnetje, 30 graden / Newcastle, regenwolkje, 11 graden.

Eden Hazard is geen mooiweervoetballer. Toch niet letterlijk. Evenmin is de Duivel het type mens met een barometerhumeur. Ongeacht temperatuur, wolkendek of luchtdruk, in zijn hart schijnt de zon. Zijn dag begint doorgaans met een lach. Een luide. 'This Charming Man' van The Smiths galmde tijdens de opwarming door St. James' Park. Hazard trapte een bal hoog in de lucht en legde die vervolgens dood met de rechter. Knipoog. Hij wiegde eens met de brede heupen. Hij trok een gekke bek naar David Luiz. Brede glimlach. 

Enthousiast smeekte hij assistent-coach Gianfranco Zola, ooit ook artiest, om nog een bal. Hij deed er iets frivools mee, tekenend voor zijn luim. Dat Hazard er zin in had, zag zelfs een blinde. Hij genoot. Song 2 van Blur passeerde - "Woo-hoo!" Hazard gooide een balletje omhoog, jongleerde op het ritme en hield hem enkele seconden stil op de snoet - "Woo-hoo!" Mijmeren over de gemiste transfer naar Real Madrid doet hij enkel nog in besloten kring - Julen Lopetegui wilde hem er wel degelijk graag bij. Een hoofdstuk dat ten minste tot januari achter hem ligt. Tot dan geniet hij. Plezier voorop en Maurizio Sarri speelt daar slim op in. Het vogeltje wappert met de vleugels. Hij hangt niet meer, gevangen in een tactische kooitje.

Zijn eerste basisplaats sinds het WK was er eentje met veel gedrum. De man die de Newcastlespelers van het veld probeerden te schoppen, scoorde diep in de tweede helft de opener vanop de stip - was dat wel een penalty, herr VAR? Het vaatje was toen al leeg, enkels, hielen en onderbenen even blauw als het shirt om de schouders. Vanuit stilstand trapte hij de bal hard in de hoek - zijn 70ste in de Premier League, zijn 90ste voor Chelsea, de zoveelste strafschop. Een verdiende voorsprong op dat moment, kleine revanche voor het mikpunt Hazard.

De eerste tik kreeg hij na een handvol minuten, dan volgde een aanslag van Ritchie op de achillespees, een slagje van Diamé. Hazard stond op, mankte, maar bleef moedig dribbelen. Twists and turns, met gevaar voor eigen lijf en leden. Zoals een ballroomdanser voor een podium met pogoënde wildemannen. Af en toe had Hazard er ook schoon genoeg van: handje protesterend omhoog, een woordje met de ref. Liever zou hij graag ook wat meer bescherming krijgen, maar dat zul je hem nooit hardop horen zeggen. 

Na zes seizoenen is hij dat getokkel gewoon. Met gezonde tegenzin neemt hij de kneuzingen, zwellingen en de ijszakken erbij. Klagen ligt niet in zijn aard. Hazard: "Tranquille, hein. Dit is nu eenmaal de Premier League. Elk weekend is het hetzelfde liedje. Maar ik klaag niet, ik probeer mijn job te doen en wanneer je de bal hebt, dan krijg je schoppen. Ik klaag er niet over, het zorgt ervoor dat je beter gaat spelen."

Perfect was Hazard alles behalve. De tank was leeg na een uur. Naast metronoom Jorginho (173 baltoetsen) kwam hij misschien wel te vaak aan de bal (134 keer). In zijn vrije rol mocht hij zwerven waar hij wou en soms had je het gevoel dat het sneller mocht en kon. Voorspelbaar en onvoorspelbaar tegelijk. Had hij bij die ene kans voor rust niet beter een lobje uit de sloffen getoverd dan een kapbeweging? Een killer wordt hij nooit. Daarvoor is hij te charmant.

Uiteindelijk bleef een leeggespeelde Hazard 90 minuten staan. Noodzaak eerder dan een plan. "Voor Eden was het misschien beter dat hij maar 70 minuten had gespeeld, maar Kovacic vroeg om de wissel", zei de coach. "En Eden was erg goed." Lopen kon die in het slot maar amper, dribbelen evenmin, maar de gebalde vuisten naar de fans kwamen recht uit zijn nog blauwe hart. "Ik ben moe maar happy", hijgde Hazard. "Wanneer je wedstrijden wint, vergeet je dat je moe bent." 

Op zijn gemakje slenterde hij naar de bus, luid gesolliciteerd door locals. Een knipoog, een handje, een krabbel, 34ste Man van de Matchtrofee onder de arm. In Engeland zien kenners hem toch zo graag dansen. Publiekspeler. "Hij doet me een beetje aan George Best denken, in de manier waarop hij harde tackles een beetje probeert te ontwijken", zei ex-coach en analist Sam Allardyce. "We moeten een speler als hem in de Premier League houden. Hij is een van die mannen waarvan we het niet kunnen veroorloven om hem naar Barcelona of Real Madrid te laten vertrekken. Hou hem hier." 

Zou de appreciatie in Madrid even groot zijn geweest? La-la, la-la, this charming man...