De patser in Nora Gharib: "Ik draag geen hoofddoek, maar het is de intentie die telt. Dat zal Allah wel begrijpen"

We treffen haar op Linkeroever, in Antwerpen, waar ze vijftien jaar heeft gewoond. Hier is veel ruimte en veel groen, en heel brede lanen. Doet dat jou ook niet aan Amerika denken? Ik was onlangs in Los Angeles en ik dacht: "My God, net Linkeroever!" Onze tweede vraag was nog niet gesteld of daar was de eerste al.

Patser eindigt met een ‘choose life’-moment, waarop Adamo, gespeeld door Matteo Simoni, zijn leven een compleet andere wending laat nemen. Bij jou is zo’n sleutelmoment, waarop plots alles anders werd, ook makkelijk gevonden.

De beslissing om mee te doen aan ‘K3 zoekt K3’. Alles wat ik vandaag doe of ben, is daar begonnen.

"Toen ik op het nieuws hoorde dat Kristel, Karen en Josje zouden stoppen, begon ik meteen te hyperventileren. Ik was een héél grote K3-fan. Niet dat ik op mijn 22ste nog naar hun liedjes luisterde, maar ik ging er altijd van uit dat de groep eeuwig zou bestaan. Ik vond het niet meer dan logisch dat mijn kinderen er later ook naar zouden kunnen luisteren."

Zullen er niet altijd nieuwe kinderhelden opstaan?

"Ja. Maar wie anders – naast mijn man en ikzelf – moet mijn kinderen later belangrijke levenslessen bijbrengen? Ik ben bij wijze van spreken half opgevoed door K3. Ik gelóófde wat ze zongen. Ik gebruikte de wijsheden uit hun liedjes ook om andere kindjes terecht te wijzen. Wanneer iemand op de speelplaats racistische praat uitsloeg: ‘Hallo?! Het is wel álle kleuren van de regenboog, hè.’ En: ‘Ik weet dat jij ook naar K3 luistert, dus doe normaal (lacht). 

Nadat aangekondigd was dat ze een nieuwe K3 zochten, zeiden veel mensen: ‘Zeg, dat is toch iets voor jou?’ In de eerste plaats mijn zussen. Maar daarna ook vrienden, collega’s, iedereen, onafhankelijk van elkaar. Ik snap ergens waarom – ik zing en dans graag, heb altijd willen acteren en ik hou van kinderen – maar ik had mezelf nooit als het juiste type gezien. En toen zag ik in de krant een interview met Gert Verhulst. ‘Moslima’s zijn ook welkom,’ zei hij, of iets van die strekking. Dat vond ik een teken."

Uiteindelijk heb je het niet gehaald. In de halve finales van K3 zoekt K3 ging je eruit.

"Dat had ik verwacht. In mijn laatste twee afleveringen had ik slecht gepresteerd.

Alle meisjes die naar huis werden gestuurd hebben gehuild, maar ik heb niet één traan gelaten. Vooral omdat ik er de tijd niet voor heb gehad. Ik stond nog op het podium mijn familieleden te knuffelen – de camera’s waren nét uit de ether – toen de programmadirecteur van VTM al naar me toe kwam. ‘We contacteren je snel. Voor wat programma’s en zo.’ Ik heb het beruchte zwarte gat na de uitschakeling nooit gekend."

Als je één van de nieuwe K3-meisjes was geworden, had je vermoedelijk geen tijd gehad voor een hoofdrol in Patser, dat sinds de release is uitgegroeid tot een cultureel fenomeentje.

"Precies. Ineens lag alles open. Spannende periode.

Ik vond het destijds heel raar toen Adil en Bilall mij vroegen. Ik, voor een gangsterfilm over drugs? Ik vroeg: ‘Jullie weten dat ik in ‘K3 zoekt K3’ zat?’ – ‘Tuurlijk. We hebben alles gevolgd. Maar we hebben ook je filmpjes voor ‘Generation M’ gezien.’ Dat was een project van MNM, waarvoor ik tussendoor enkele Facebookvideo’s had gemaakt. ‘Je kon zien dat je al veel hebt meegemaakt,’ zei Adil. ‘Je hebt een olifantenvel, en dat zul je nodig hebben voor ‘Patser’.’ ‘Maar daarom kan ik toch nog niet acteren?’ Waarop Bilall: ‘Heb je ooit gelogen?’ – ‘Ja.’ – ‘Dan kun je ook acteren’ (lacht)."

Geef eens een voorbeeld van een leugen die je lang hebt volgehouden?
"Op school loog ik nogal vaak. Slechte toetsen ondertekende ik zelf. Ik had meestal goede punten, maar als ik eens gebuisd was, durfde ik dat niet aan mijn mama te vertellen. Maar ik loog niet alleen voor mezelf. Als de klas een vervelende taak had gekregen, was ik degene die een excuus verzon om eronderuit te komen. ‘Meneer, als u ons over die taak had verteld, zou ik me dat écht wel herinneren, hoor.’ Het werkte altijd. Op de tram vergat ik vaak mijn abonnement. Wanneer ik gecontroleerd werd, zei ik dan: ‘Mijn mama is vergeten me dat te geven.’ Erg, want mama was net degene die me altijd zei dat ik mijn abonnement níét mocht vergeten (lacht). Meestal zei de controleur dan: ‘Allee, ’t is goed voor één keer.’ Ik heb een schattige kop, denk ik. Het is moeilijk om boos op mij te zijn, zegt mijn man. Mooi meegenomen (lacht)."

Je olifantenvel is van pas gekomen. Tijdens je K3 zoekt K3-deelname gutste het vitriool over de krantensites.

"Ik las inderdaad heel wat negatieve commentaar. ‘Wat doet die Marokkaan nog in de wedstrijd?’, ‘Ze kan niet zingen’ en ‘K3 is van Vlaanderen, níét van de islam!’ In het begin werd ik er wat down van, maar Kristel van K3 heeft me geleerd hoe ik dat soort reacties moet plaatsen. ‘Beeld je in dat iemand de moeite doet en de tijd neemt om negatieve commentaar de wereld in te sturen... Dat soort mensen zijn het toch niet waard dat je erover piekert? En voor elke negatieve reactie zijn er duizend positieve'."

Kristel was in het programma wel de eerste die kritiek op jou had, op je Antwerpse accent.

"Ze had gelijk! Kristel gaf opbouwende, nuttige kritiek. Misschien omdat ze van de drie K3-meisjes het meest begaan was met de toekomst van de groep. Daarom vond ik het ook zo spijtig dat net Kristel, echt een heel vriendelijke vrouw, hard werd aangepakt in de kranten. Men vond dat ze te streng was. Onzin."

Wat is het raarste compliment dat je al kreeg?

"Dat ik toch goed Nederlands spreek (lacht). Ik hoor dat zelfs regelmatig. Het is nog nooit in me opgekomen om hetzelfde tegen een Vlaming te zeggen, terwijl dat in wezen even raar zou zijn. Ik ben hier gebóren, hè.

Ach, ik kan dat goed relativeren. Er zijn mensen met andere roots die na zo’n opmerking meteen boos worden, maar ik weet dat het niet per se racistisch bedoeld is."

_{Lees hieronder verder.}

Heeft K3 zoekt K3 behalve je carrière ook je leven veranderd?

"Ik herinner me dat ik de dag vóór de eerste uitzending tegen mezelf heb gezegd: ‘Vanaf nu wordt alles anders. Vandaag profiteer ik voor het laatst van het feit dat de mensen me nog niet herkennen.’ Ik was daar toen al mee bezig. Ik wist dat, ook als ik het in de wedstrijd niet ver zou schoppen, er sowieso gepraat zou worden over mijn geloof en achtergrond.

Ik ben heel lawaaierig, en extreem sociaal. Ik spreek vaak wildvreemden aan. Samen met mijn zussen haal ik grapjes uit in de stad. Ik sta vaak te dansen op straat. De mensen staren me dan aan, en vroeger dacht ik: ‘Fuck it, ze weten toch niet wie ik ben.’ Als ik nu in het openbaar onnozel doe, staat er de volgende dag een filmpje op hln.be."

Sinds gisteren weet ik dan weer dat je een nieuwe kitten hebt die Ninja heet. Een foto die van je Instagram werd gehaald staat op hln.be, naast Joke Van de Velde die ‘met haar bikinilijf pronkt’.

"Serieus? (Blaast) Ik kom mijn kop tegenwoordig zo vaak tegen op krantensites dat het gênant wordt. Dat is de grootste verandering in mijn leven. Dát, en de ondervinding dat mensen me vriendelijker behandelen sinds ik beroemd ben."

Is de BV-korting dan nog steeds in zwang?

"Ik wou eens een afspraak maken met de dermatoloog. Het was dringend, want ik had een plotse uitbarsting van puisten op mijn kop. Aan de telefoon zei de mevrouw dat er pas twee maanden later plaats was in de agenda. ‘Is het eigenlijk dringend?’ vroeg ze. Ik zei: ‘Ik werk voor de televisie. Mijn gezicht komt in beeld.’ En plots, nadat ze had gevraagd wie ik ben, bleek er al na enkele dagen een plaatsje beschikbaar. What the fuck? Bij de tandarts heb ik hetzelfde meegemaakt. Tijdens mijn zoektocht naar een nieuw appartement: idem.

Ik vind dat raar. Ik heb vroeger in kledingwinkels gewerkt waar ook weleens BV’s kwamen, en het kwam nooit in me op om die mensen anders te behandelen. Geloof me: zij wíllen dat ook niet."

En?

"In het geval van de dermatoloog heb ik er mijn voordeel mee gedaan. Omdat de puisten echt erg waren, en het wel degelijk dringend was. In andere situaties bedank ik voor een voorkeursbehandeling."

Opzij voor de jongens

Je acteert, presenteert, zingt én schrijft. Kun je ergens in uitblinken als je je aandacht over zoveel verschillende disciplines spreidt?

"Op termijn wil ik me ergens op toeleggen. Net daarom moet ik nu eerst ontdekken wat ik het liefst doe. Dat kan alleen door rond te kijken en veel te proberen. Ik zeg trouwens ‘nee’ tegen 90 procent van alle voorstellen die ik krijg. 95 procent! Ik denk héél lang na voor ik een opdracht aanneem."

Welke opdrachten heb je afgewimpeld?

"Veel presenteerwerk. Een paar rollen in films en series. Omdat ik het personage niet interessant vond, of de rol te klein. In Patser had ik een fantastische hoofdrol. Als ik nu gevraagd word om voor een scène van vijftien seconden een dood meisje te spelen, pas ik. Elke rol moet me iets nieuws brengen, of een uitzonderlijke kans zijn."

Onlangs was je in Parijs voor een auditie. ‘Chasing dreams’, las ik op Instagram.

"Ik was daar voor de casting van de nieuwe film van Abdel Raouf Dafri, de scenarist van ‘Un prophète’. Echt een zotte film, hoor. Maar mijn Frans is allesbehalve perfect, dus dat is afgesprongen. Ze hadden ‘Patser’ – of ‘Gangsta’, zoals de film internationaal heet – in een gedubde versie gezien. En omdat ik Belg ben, dachten ze dat ik Franstalig was. Ze waren even vergeten dat er ook een Vlaams gedeelte is (lacht). Mijn acteerprestatie op zich vond Abdel wél top, wat een extreem mooi compliment is van zo iemand."

Patser lokte meer dan 500.000 mensen naar de bioscoop. In België is dat véél voor een film over de Marokkaanse cultuur.

"Dat is de sterkte van Adil en Bilall, hè. Om juist over die dingen te spreken waar anderen het liefst over zwijgen. In hun hoofd bestond die film al acht jaar, en ze wisten al bijna even lang dat Matteo Simoni erin moest meespelen.

Je hoort in het nieuws wel veel over de Marokkanen in België, over drugs en jongeren die op het slechte pad zijn. Maar in een film was dat nog nooit aan bod gekomen. Patser is een belangrijke film, die toont hoe het er bij ons aan toegaat. Indrukwekkend hoeveel positieve reacties ik al kreeg. Van leerkrachten, van jongerenbegeleiders, zelfs van ouders, die allemaal zeggen: ‘Nu begrijp ik de Marokkaanse jongeren een pak beter. Nu weet ik waar ze mee zitten, hoe het voelt om scheef bekeken te worden vanwege je naam en uiterlijk.’

Die film móést vroeg of laat gemaakt worden."

_{Lees hieronder verder.}

Je karakter staat ver af van dat van je personage, Badia. Is er toch iets waarin je jezelf herkent?

"De vaststelling dat meisjes anders bekeken en behandeld worden dan jongens. Er wordt tegenwoordig veel gediscussieerd over gelijke lonen, maar ik heb mijn hele jeugd moeten horen dat ik ‘maar een meisje ben’, en dat ik ‘aan de kant moest voor de jongens’. Dat zit in Patser. Als Badia’s vader en Adamo over zaken praten, wordt zij daar niet bij betrokken. Ze heeft het gevoel dat ze kloten nodig heeft om gehoord te worden. Zoals ze in de film zegt: ‘Als ik een piet tussen mijn benen zou hebben, ja dán...’ Geloof mij: dat herkennen héél veel vrouwen."

Vroeger waren er in dit land nauwelijks Marokkaanse dokters, advocaten of schermgezichten. Gaf dat gebrek aan rolmodellen je als kind het gevoel dat je toekomstmogelijkheden beperkt waren?

"Absoluut. Mijn papa heeft rechten gestudeerd in Marokko, maar in België is dat diploma geen zak waard. Logisch: ander land, andere wetten. Ik snap ook wel dat Vlamingen liever een Vlaamse advocaat inhuren dan een Marokkaan die, toen hij pas hier woonde, in het Nederlands weinig meer kon zeggen dan ‘Ik ben Mostafa’ (lacht).

Maar in zijn geboorteland zijn de vrienden van mijn papa bijna allemaal advocaten, rechters of psychologen. Kortom: ‘belangrijke’, gefortuneerde mensen. Als kind kon ik eigenlijk alleen naar Marokkanen opkijken als we op vakantie waren in Khouribga. Ik moest elk jaar wachten tot de zomer om me te kunnen laten inspireren door mijn rolmodellen. Ik mocht toen trouwens ook met hen mee naar de rechtbank, naar de gevangenis... Ik kon alles van dichtbij zien en meemaken: leuk. Daardoor heb ik heel lang rechercheur willen worden."

Wat doen je ouders voor de kost?

"Papa en mama hebben allebei in de Levi’s-fabriek gewerkt. Nadat die failliet was gegaan, kon papa onder meer als lasser aan de slag. Nu heeft hij artrose en een hernia, en is hij werkonbekwaam. Mijn mama, die mode heeft gestudeerd, is nog steeds ontwerpster in een sjieke boetiek in ’t stad.

Zij woont al in België van toen ze zes maanden oud was, en is dus even Vlaams als ik. Mijn papa was al een eind in de twintig toen hij eerst naar Nederland, en drie jaar later naar België verhuisde. Op zoek naar een beter leven, zoals ze zeggen. Hij heeft nog lang de oude, Marokkaanse mentaliteit gehad. Als ik vroeger aan mijn ouders vroeg of ik met vriendinnen mocht gaan wandelen in de stad, vond mijn moeder dat allemaal best. Maar mijn vader zei: ‘Waarom? Blijf toch thuis, je hebt daar niets te zoeken.’ Nagellak mocht ik ook niet dragen. Volgens hem was dat iets voor getrouwde vrouwen, die daarvoor toestemming hadden gekregen van hun man. Hij begreep niet dat daar in België anders over wordt gedacht.

Ondertussen is hij helemaal bijgedraaid, hoor. Mijn zussen, die alle drie jonger zijn dan ik, hebben eigenlijk een heel andere vader. Ik heb niet zomaar een deur voor hen geopend, ik heb hun een hele sleutelbos aangereikt (lacht). Ik ben nog altijd gechoqueerd als ik merk hoeveel zij mogen."

Nadat Rode Duivels Nacer Chadli en Marouane Fellaini tegen Japan hadden gescoord, waren ze helden van de natie. Bracht dat iets teweeg in de Marokkaanse gemeenschap in België?

"Amai. Op Facebook en Instagram schreven keiveel Marokkanen dingen als: ‘Waar zouden de Belgen staan zonder ons?’ Of: ‘Nú worden die jongens Belgen genoemd. Maar als ze straks iets verkeerds doen, zijn het weer gewoon kutmarokkanen.’ (Hoofdschuddend) Dat is nergens voor nodig. Als we willen dat men ons als Belgen beschouwt en als gelijken behandelt, moeten we niet zelf voortdurend de verschillen onderstrepen. Voor mij zijn Chadli en Fellaini Rode Duivels. Belgen. Als wíj onze Marokkaanse achtergrond blijven uitvergroten, moeten we niet schrikken als dat ook aan de andere kant gebeurt."

Zou die kloof tussen oude en nieuwe Belgen van voorbijgaande aard zijn?

"Ik zie niet in waarom. We zullen er altijd anders blijven uitzien. Mensen gaan af op de eerste indruk en het uiterlijk, dat verandert niet.

Er zijn al Marokkanen in België sinds 1960. Mijn opa was trouwens één van de allereersten die naar hier zijn gekomen. Er zijn toen zelfs krantenartikels over hem verschenen. Hij werkte bij Umicore, aan de hoogovens. Twee generaties later is de kloof tussen Belgen en Marokkanen er nog steeds. Ik weet zeker dat mijn kinderen en kleinkinderen hetzelfde zullen ervaren."

Arm en verdwaald

Je hebt je toekomstige kroost al een paar keer vermeld. Je hebt bovendien ook al uitgebreid nagedacht over hoe ze zullen heten.

"Ik vind het belangrijk om mooie namen te kiezen die een betekenis hebben. Nora betekent bijvoorbeeld ‘licht’ of ‘zonnestraal’. De namen van mijn drie zussen zijn ook zo: Farah betekent ‘blijdschap’, Abir is ‘dauw’ en Rayhana ‘bloem die groeit aan een rivier in de hemel’. Prachtig, toch?

Maar tegelijk wil ik originele namen voor mijn kinderen. En óók nog eens namen die door iedereen uit te spreken zijn. Nora is gemakkelijk. Maar Farah, Abir en Rayhana worden door Belgen helemaal anders uitgesproken dan door Marokkanen. Dat is altijd een gedoe, en dat wil ik mijn kinderen niet aandoen. Met andere woorden: het is nódig dat ik er nu al over begin na te denken (lachje)."

Gharib betekent ‘vreemdeling’.

"‘Vreemd’, eerder. Of ‘verdwaald’, ‘arm’.

De familienaam van één van mijn overgrootvaders was Mrino. Lang geleden, in de tijd van de kolonisatie, werkte hij in Marokko voor een Fransman. Op de boerderij was het zijn taak om het vee te voederen. Elke avond keek hij in de voederbakken, en de stukken fruit en groente die onaangeraakt waren gebleven, nam hij mee voor de armen in zijn dorp. Dat is niet stelen, want anders werd het toch weggegooid. Toen de Fransman dat op een dag te weten kwam, was hij wóést en gaf hij mijn overgrootvader een klap. Mijn opa, op dat moment een sterke jongeman van 18, zag dat gebeuren en in een vlaag van woede heeft hij de Fransman op zijn beurt óók een klap gegeven.

Marokkanen waren in die tijd minderwaardig in eigen land, en dus moest mijn opa gestraft worden. Hij wou het niet zo ver laten komen en sloeg op de vlucht. Toen hij daarna ergens solliciteerde, verzon hij een nieuwe achternaam opdat de politie hem niet op het spoor zou komen. Die nieuwe naam werd Gharib. Dat omschreef zijn situatie perfect: hij was verdwaald, vreemd en arm."

Indrukwekkend dat je dat verhaal kent. Ik ken zelfs geen enkele van mijn overgrootvaders bij naam.

"Echt? De opa van mijn papa heeft wel heel lang geleefd. Ik ken de precieze leeftijd niet meer, maar hij is minstens 115 geworden. Hij heeft veel tijd gehad om over zijn leven te vertellen. Mijn papa vertelt die verhalen nu aan ons."

In september breng je een boek uit: ‘Heavy Sh!t’, voor, door en over jongeren.

"Ik heb in de eerste plaats heel veel jongeren geïnterviewd. Over heel uiteenlopende onderwerpen: geloof, seks, vrienden, familie, verslaving, politiek... Universele onderwerpen waarmee iederéén in aanraking komt, en waarover enorm veel verschillende meningen bestaan. We hebben echt geprobeerd om daar op een ‘jongerenmanier’ over te spreken. Om vooral níét politiek correct te zijn. Want politieke correctheid is beperkend. Ik vind dat soms zo belachelijk, die neiging om anderen vooral niet voor het hoofd te stoten met taal. Ik merk dat sommige mensen me niet eens ‘een Marokkaanse’ durven te noemen, omdat ze denken dat ik daardoor beledigd zou kunnen zijn. ‘Noord-Afrikaanse’, zeggen ze dan (lacht)."

Je schrijft onder meer: ‘Jammer genoeg koppelen we religie en geloof vaak aan negatieve herinneringen. De meesten denken bijvoorbeeld snel aan de aanslagen. Tijd om dat te veranderen!’ Denk je dat je, omdat je positief in het nieuws komt, het imago van de moslims in België opkrikt?

"Ja. Omdat mensen me er constant aan herinneren: ‘Wat jij doet, bewijst dat er ook goede moslims zijn.’ (Rolt met de ogen) Terwijl het toch net omgekeerd is? Niet de goede, maar de slechte moslims zijn de uitzondering. Hoeveel moslims zijn er op de wereld? Meer dan een miljard? (Droog) Als de meesten van ons met bomgordels rondliepen, was de hele wereld toch al lang opgeblazen?

Elke moslim met wie ik praat, is gefrustreerd omdat mensen geweld plegen in naam van ons geloof. (Boos) Dat geloof is de basis van mijn leven, hè. Alles begint en eindigt ermee. Als iemand dat in een negatief daglicht plaatst, word ik kotsmisselijk. Die Syriëgangers en ik, we zijn van hetzelfde punt vertrokken. Wat hebben die meegemaakt dat ze zo’n verschrikkelijke richting zijn ingeslagen?

Ik vind het jammer dat sommige mensen denken dat alle moslims slecht zijn. Maar jongeren die zichzelf opblazen, dat is nog veel erger dan racisme."

Het geloof is de basis van je leven, zeg je. Kun je uitleggen waarom?

"Gewoon, ik ben ermee opgegroeid. De waarden en normen die ik als kind heb meegekregen, zijn die van de islam. Op zich verschilt dat vast niet veel van wat een atheïst meekrijgt, maar in de islam wordt alles wel heel logisch uitgelegd.

Iedereen interpreteert de Koran op zijn of haar manier. Dat vind ik er net zo mooi aan. De hoofddoek wordt er verklaard als een middel om vrouwen te beschermen tegen mannen – of vrouwen, whatever – die hen als lustobject beschouwen. Oké, maar voor de rest doe je daarmee wat je wilt. Ik draag om die reden geen decolletés of korte rokjes, maar mijn haar zie ik niet als sexy. Het is de intentie die telt, en ik geloof dat Allah mij begrijpt. Hoe dan ook interesseert het me niet wat andere mensen ervan vinden dat ik geen hoofddoek draag. Zij hebben de sleutel van de hemel niet."

Omar en Mounir Souidi, de broers die model stonden voor het advocatenduo in Patser, vertelden in dat ze soms zien hoe Marokkaanse meisjes zonder hoofddoek door Marokkaanse jongens voor hoer worden uitgemaakt.

"Daar heb ik ook last van gehad. (Denkt na) Het ironische is dat oordelen over iemand anders net één van de allergrootste zondes tegen de islam is. Iemand zeggen dat ze geen goede moslim is omdat ze geen hoofddoek draagt, dat is jezelf gelijk stellen aan God. Heel fout.

Mijn ouders hebben me de islam zelf laten ontdekken, en daar ben ik hun enorm dankbaar voor. Trouwens: de enige vrouwen in mijn familie die een hoofddoek dragen, zijn 60-plussers. En één van mijn zussen. Mijn twee andere zussen, mijn mama, mijn tantes: geen hoofddoek."

Je man is geboren als christen, maar is nu moslim. Heeft hij zich voor jou bekeerd?

"Néé. Ik heb hem zelfs gezegd dat hij zich zéker niet alleen voor mij mocht bekeren. Dan zou ik heel boos zijn geworden. Je mag pas moslim worden als je écht gelooft. Je bekeren onder valse voorwendselen is liegen tegen God, en daar wil ik niet medeplichtig aan zijn. Voor mij is dat bijna zo erg als medeplichtigheid aan moord.

Anson is al zijn hele leven omringd door moslims. In het Chicagoblok op Linkeroever, waar hij opgroeide, en op school. Via zijn vrienden is hij geïnteresseerd geraakt in de islam, die hij veel logischer vond dan zijn eigen geloof. Hij ging weleens mee naar de moskee. En vóór ik hem leerde kennen, had hij al drie keer meegedaan met de ramadan. Pas toen we drie jaar samen waren – hij had er dus veel over kunnen nadenken! – belde hij me plots op: ‘Ik kom net van de moskee. Ik heb me bekeerd.’ Ik viel uit de lucht."

Je vindt het wel belangrijk dat je man ook gelovig is.

"Ik zou niet samen kunnen zijn met een atheïst. Ik heb superveel vrienden die niet geloven, en dat is prima. Maar met mijn man wil ik ooit kinderen, en je kunt die alleen maar samen opvoeden als je min of meer op dezelfde manier in het leven staat. Geloven hoort daar in mijn geval bij. Maar als hij christen was gebleven, had ik dat ook oké gevonden."

Blind getrouwd

Als Adil aan jou kon zien dat je ‘al veel had meegemaakt’, sloeg dat in de eerste plaats op je relatie.

"Op het feit dat mijn ouders die relatie heel lang niet hebben goedgekeurd. Ik ben al van mijn 15de samen met Anson. Hij is van Ghanese origine, en dat vonden mijn ouders een probleem. Op mijn 17de ben ik thuis weggetrokken. ‘Als jullie niet kunnen accepteren dat ik van deze man houd, ben ik weg.’

Ze hadden geen moeite met onze relatie omdat Anson zwart is, maar vanwege zijn andere afkomst. Daar zagen ze vooral de moeilijkheden van. Van verschillende visies op hoe je kinderen opvoedt tot discussies over waar we op vakantie zouden gaan: naar Marokko of naar Ghana?

Ondertussen vinden ze het allemaal oké. Ik heb voet bij stuk gehouden, en op den duur begrepen ze dat Anson en ik elkaar echt graag zien. En dat dat het belangrijkste is."

Volgens Heavy Sh!t worstelde je in je puberteit aldoor met de vraag: ‘Wat doe ik met mijn leven? Welke richting wil ik uit?’

"Nog steeds (lachje)."

Waarom wist je dan op je 15de al met zoveel zekerheid dat Anson, een schoolvriend, de man was met wie je je leven wilde delen?

"Goeie vraag. Ik vind het zelf ook heel raar. De meeste van mijn vriendinnen gaan op dit moment nog van de ene relatie naar de andere. Ze vragen mij: ‘Hoe weet je of je een goede man te pakken hebt?’ Dat weet je nóóit. Tussen Anson en mij klikte het goed, we hadden dezelfde visie op het leven, en we vonden elkaar grappig. Onze relatie is niet perfect, maar de ideale partner bestaat niet. En alle problemen en ergernissen kun je oplossen door veel met elkaar te praten. Zolang je niet plots ontdekt dat je man een moordenaar of een pedofiel is, valt het op te lossen."

Lager kan de lat nauwelijks.

"Ik bedoel: je moet niet bij je man blijven als hij iets doet wat niet door de beugel kan. Maar verder? Mijn man en ik zijn daar realistisch in. We weten dat we met een ander net zo goed gelukkig hadden kunnen worden. Dat geldt voor iedereen. Daarom werkt een programma als ‘Blind getrouwd’ ook.

Vroeger deed men in Marokko aan uithuwelijken. Ouders zeiden tegen elkaar: ‘Ik heb een zoon. Jij hebt een dochter. Hoe oud is ze?’ Die jongen en dat meisje mochten elkaar dan één keer ontmoeten. Ze kregen wat informatie over de interesses van de ander, en op basis daarvan moesten ze beslissen. Zo hebben mijn grootouders, aan beide kanten, elkaar leren kennen. En die zijn hun hele leven samengebleven. Ik zeg niet dat dat de ideale manier is, maar een huwelijk werkt altijd als je er maar hard genoeg voor zórgt dat het werkt.

Praten, praten, praten. Dat is het geheim van alles."

Heavy Sh!t van Nora Gharib komt in september uit bij Borgerhoff & Lamberigts.

Copyright: Humo.