Deze videogames uit het zomeraanbod hebt u mogelijk gemist

The Walking Dead: The Final Season (★★★★☆)

Voor de derde en laatste jaargang van zijn episodische videogameserie The Walking Dead lijkt het verhalenfabriekje Telltale alles uit de kast te hebben gehaald. De eerste episode van The Final Season eindigt in ieder geval weer met een loeier van een cliffhanger, die meteen een paar essentiële nieuwe paden opent wat betreft de plot én de persoonlijke tol die de gebeurtenissen op een welbepaald geliefd personage zullen hebben.

Het verhaal dat The Walking Dead: The Final Season voor u ontvouwt is in ieder geval sterk: hoofdpersonages Clementine en A.J., ondertussen opgegroeid tot respectievelijk een jonge vrouw en een jonge belhamel, komen tijdens hun overlevingstocht tussen een groep late tieners terecht, waarmee het hoofdpersonage dat spelers de afgelopen vijf jaar hebben zien opgroeien eindelijk eens tussen gelijkgestemde zielen zit. Dènkt ze tenminste, want in de schijnbare veiligheid van de oude kostschool die de jongeren hebben omgetoverd tot een fort schuilen onverwachte nieuwe gevaren.

Zoals altijd hangen er een paar consequenties vast aan de keuzes die u maakt tijdens de dialoogscènes, maar die zijn wanneer u aan het einde de rekening maakt — zoals dat helaas voor dit hele interactieve drama-genre geldt — weer erg gering. Uw keuzes hebben hoogstens een impact op de relaties die Clementine met de andere overlevenden onderhoudt. En dan nog, de scenaristen maskeren op een haast briljante manier de futiliteit van uw keuzes door ze te smoren in spectaculaire plotwendingen.

Natuurlijk: als u écht keuzevrijheid wilt, speel dan een simulatiegame. Waarin deze eerste van vijf episodes uit het laatste seizoen écht uitblinkt is in de visuele omkadering, die dichter dan ooit bij die van Robert Kirkmans originele strips zit, en de nagelbijtmomenten waarin iedere verkeerde beweging met de controller of iedere pover getimede knopaanslag uw laatste kan zijn. Ook dat is allemaal al eens eerder gedaan, maar Telltale Games brengt die geijkte technieken tot een optimaal effect.

Nu uit voor PlayStation 4, Xbox One, Nintendo Switch en pc.

The Messenger (★★★☆☆)

Na een paar uur in The Messenger krijgt u de grote verrassing van de game geserveerd: de pixelgraphics waaruit de game bestaat worden ineens bétere pixelgraphics. Een sprong van duizend jaar in de tijd, die de door de speler bestuurde ninjakrijger maakt onder invloed van 'tijdsscherven', wordt naar de beeldtaal van de videogame gebracht door de graphics ineens op te voeren. Hetzelfde decor dat u zonet nog zag in graphics van pakweg de consolegeneratie waartoe Nintendo's NES (eind jaren 80) wordt dan ineens veranderd naar een visuele stijl die doet denken aan de veel krachtigere Super NES (vroege nineties). Vanaf dat moment kan die tijdssprong bij momenten ook in de tegenovergestelde richting worden gemaakt, waardoor er iets van een puzzelelement ontstaat: bepaalde objecten worden namelijk gedetailleerder in hun 16-bits-uitvoering dan in hun 8-bits-renditie, waardoor ze slim kunnen worden gebruikt om bepaalde doorgangen te openen. 

De hoogst originele tijdssprong die The Messenger maakt is visueel niet helemaal geslaagd: de jongere graphics leveren veel mooiere achtergronden op, maar de personages zien er goeddeels hetzelfde uit. De besturing van de game is ook een beetje wennen: de belangrijkste nieuwe mechaniek die hij introduceert is de cloudstep, een extra sprong in de lucht die u opspaart bij iedere rake klap die uw ninja uitdeelt. Het is een mechaniek die voor een groot stuk optioneel is, maar die - eens u hem onder de knie hebt - de game een moderne vibe geeft. Net als de wingsuit die u op een bepaald moment buitmaakt, en de erg hedendaagse manier waarop u uw personage van extra uitrusting en vaardigheden kunt voorzien.

Er komen de afgelopen jaren meer videogames uit die mikken op de nostalgische ziel van iets oudere gamers dan het eigenlijk leuk blijft. Maar wanneer minstens één van die retrotitels uw sympathie heeft gekaapt, moet u zeker ook eens naar The Messenger kijken. Het is geen game voor iedereen, maar voor spelers van een bepaalde strekking - zij ook die een beetje ouderwetse uitdaging kunnen lijden - is het een droomtitel.

Nu uit voor Nintendo Switch en pc.

This is the Police 2 (★★☆☆☆)

Twee jaar geleden bracht This Is The Police een police procedural naar uw scherm in de vorm van een managementsimulator, met een metaverhaal over corruptie in het politiekorps daar doorheen geregen. De opvolger verplaatst de actie naar een nieuw vrouwelijk hoofdpersonage en een setting in Small Town America, maar voor de rest is het vooral veel van hetzelfde: uw agenten uitzetten over een kaart van het stadje Sharpwood die u in bovenaanzicht overziet, en hen helpen om de zaken en interventies op te lossen. 

Los daarvan krijgt de deze keer vrouwelijke flik in wier huid u kruipt te maken met een paar louche stromingen die onder het eerlijke politiewerk door lopen, en waarin u verder en verder wordt meegezogen.

De eerste This Is The Police schaarde een gemeenschap van trouwe fans rond zich, die ook aan de tweede hun hart zullen ophalen. Maar het verhaal van deze sequel ontaardt snel in een langgerekte jammerklacht, dus daar hoeft u het minder voor te doen dan voor de nog wel solide plot van het eerste deel. En de in deze game geïntroduceerde XCom-eske tactische actiesequenties, waarin u een SWAT-team moet besturen bij een inval, zijn slapjes, oppervlakkig, en overbodig.

Nu uit voor pc, binnenkort ook op de consoles.

WarioWare Gold (★★★☆☆)

Als een game u na twaalf seconden al doet schaterlachen: speel door! Dat was alvast de vibe die we kregen van Nintendo's WarioWare Gold, een soort greatest hits-collectie van meer dan driehonderd zogeheten microgames die de afgelopen vijftien jaar al eerder verschenen op de Game Boy Advance- en DS-zakconsoles van Nintendo. Op een nanoseconde tijd uitvogelen wat u moet doen is uiteindelijk belangrijker dan de met het aanraakscherm, de ingebouwde bewegingssensor of de microfoon uit te voeren handeling zelf.

Voor wie het concept van een WarioWare-game niet kent doet het vooral wat denken aan de Pull My Finger-apps van tien jaar geleden. Maar de microgames in WarioWare Gold overstijgen dat natuurlijk op hun eigen manier: ze schitteren in hun briljante eenvoud, en ook wel in hun soms licht verontrustende teneur. Evengoed als u bij de ene microgame gewoon een neushaar moet uittrekken, moet u bij de andere een bodybuilder kietelen tot hij een elastiek loslaat die hij aanspande met zijn tanden, recht in het gezicht van een soortgenoot die het andere eind tussen zijn bijters had zitten. Wie verzint zoiets?

Het finalespel is overdreven moeilijk, en de microfoon wordt niet erg goed gebruikt, maar verder is WarioWare Gold een pakketje deksels plezier. Het doorlopen van de microgames is op een uur of twee gepiept, maar er schuilt ook nog veel lol in de beloningen: de mogelijkheid om zelf de tussenfilmpjes te dubben vonden we bijvoorbeeld bijzonder sympathiek.

Nu uit voor Nintendo 2DS/3DS.

Phantom Doctrine (★★☆☆☆)

We koesterden enorm hoge verwachtingen voor Phantom Doctrine, een nieuwe game van de Poolse ontwikkelaars achter de onverwacht krasse game Hard West uit 2016. Die laatste titel bracht het in militaire beeltenissen vastgeroeste genre van de turn-based tactics naar een westernsetting, en dat was een verfrissing. Niet alleen omwille van de bevreemdende genreswitch, maar ook omdat de tactische gameplay helemaal werd ingebed in de canon van de westernfictie: door uw figuren over het speelveld uit te zetten kon u eerst een Mexican standoff organiseren voordat de echte schietpartij begon.

Goed, dàt soort verwachtingen had studio CreativeForge dus geschapen met zijn game. En die werden niet helemaal ingelost door opvolger Phantom Doctrine, die zich deze keer in de wereld van de koudeoorlogspionage afspeelt. Opnieuw werd er geprobeerd om de eigenheid van die setting om te zetten in de tactische gameplay, maar die oefening is deze keer minder geslaagd: er zit nu bijvoorbeeld sluipactie in, maar dat zat bijvoorbeeld ook al in referentietitel XCom 2. De grote kracht van Hard West was dat die game een originele mechaniek toevoegde aan het beurt-om-beurtgenre, maar dat weet Phantom Doctrine niet te herhalen.

Evenmin interessant zijn de sequenties waarin u buitgemaakte informatie aan elkaar moet linken op een prikbord: op zich een originele aanpak, maar de game levert zoveel hulplijntjes dat de spanning er helemaal uit gaat. Wèl interessant zijn de diepe mogelijkheden om uw spionnenbasis uit te bouwen, en ook de fysieke interventies zijn op zich vrij pittig. Maar het is ook daar dat de game bij momenten erg onaf voelt, en de AI van uw tegenstanders is soms behoorlijk lomp.

Nu uit voor PlayStation 4, Xbox One en pc.