Dit zijn de tien beste platen van de week - de onverwachte terugkeer van een oude bekende incluis

1. Blood Orange - 'Negro Swan'

Het vierde album van Dev Hynes' Blood Orange-project is een Belangrijk Werk dat de vinger legt op de sociaal-maatschappelijke besognes van Amerika en de westerse wereld tout court. De titel wijst naar de pulserende, etterende zweer die discriminatie heet, en belicht de impact die racisme en seksisme achterlaten op Afro-Amerikanen en bij uitbreiding iedereen die er het slachtoffer van is.

De zoektocht naar aanvaarding en verlossing staat centraal op Negro Swan. Dit album gaat over verzet, en over hoe je als gemarginaliseerd individu jouw wonden moet helen en als overwinnaar uit de strijd kunt komen. 

Hynes zweert bij de soulvolle elektro-r&b en hypnotiserende funk die hij op Blood Oranges tweede plaat Cupid Deluxe perfectioneerde. Dat betekent dat u nu vleugjes old skool-Janet Jackson zal horen en dan weer echo’s uit het allerbeste van Aaliyah of TLC. Maar dan met een hoek af. Of Hynes creëert psychedelische popsongs zoals die van Tame Impala. "Negro Swan is geen gemakkelijke plaat. Wel een zalvende", schreven we.

Lees hier de recensie van Negro Swan.

2. Tirzah - 'Devotion'

Tirzah is hip. De ogen van de meest neurotische trendspotters en aan likes verslingerde influencers zijn vandaag op haar gericht. In een tijd waar de hitparades bulken van schel maximalisme opteren avontuurlijke wegbereiders als Tirzah resoluut voor het tegenovergestelde. De erg minimalistische songs op dit debuut  horen bij de meest opwindende klankarchitectuur van 2018. 

Bovenal geniet je van de organische, hartverwarmende wijze waarop Tirzahs in morsige klankeffecten vergrendelde zangpartijen zo prachtig gedijen door de vierkanten grooves van haar producer-hartsvriendin Micah Levi. Sommige songs wentelen zich in hartzeer en verlangen: liedjes zo intiem en ondergeproduceerd dat het soms lijkt alsof je bij Tirzah in bed onder de dekens zit te neuzen in verkreukelde dagboekpagina’s, een zaklampje als enige lichtbron.

Dat er met Tirzah ook lekker te clubben valt, horen we in ‘Holding On’, een demo-achtige housegroove die doet denken aan het vroegste werk van Hot Chip. "Haar bespiegelingen zijn gewild naïef, geforceerd kinderlijk zelfs", schreven we, "maar je slikt ze omdat haar hele performance zo meesterlijk ontwapent."

Lees hier de recensie van Devotion. 

3. Big Red Machine - 'Big Red Machine'

Maar liefst twintig mensen werkten mee aan het debuut van Big Red Machine, de collab van Aaron Dessner en Justin Vernon. Daarop klinken echo’s van Bruce Springsteen, Peter Gabriel en Thom Yorke, naast de voor de hand liggende referenties aan de laatste platen van The National en Bon Iver.

"Ik zie deze plaat bijna als een schilderij van Jackson Pollock", bekende Dessner onlangs aan onze journalist Gunter Van Assche. "Of als de perfecte steak tartaar. Het is echt een zaalbereiding. In plaats van alle ingrediënten zomaar bij elkaar te kappen, moet ze samenkomen als een symfonie." 

Of als het organische vervloeien van indierock, americana en glitchy elektronica, om precies te zijn. “Noem dit gerust het ijdelheidsproject van een ouwe hippie. (lacht) I don’t care", aldus Dessner. "Wat voor mij het belangrijkst blijft, is dat we een groep vormen die aan hetzelfde zeel trekt." 

Lees hier het interview met Aaron Dessner.

4. IDLES - 'Joy As An Act Of Resistance'

Punk mag weer opgelucht ademhalen. Ook al verruilde Mark E. Smith het tijdelijke voor het eeuwige, toch waait er een frisse wind onder de onwelriekende oksel van het vermaledijde muziekgenre. Zie: Sleaford Mods, Protomartyr, Shame en een resem gelijkgestemd tuig van de richel. 

U mag IDLES onbeschroomd aan dat lijstje toevoegen. Op deze tweede plaat haalt de bende rond brulboei Joe Talbot wild uit naar homofoben, racisten en macho's met het tact van een doorzopen hooligan (“I put homophobes in coffins"). De sound is een ziedende update van de herrie die in het verleden The Cramps, The Birthday Party en, jawel hoor, The Fall uitbraakten. 

Oh ja, ook Brexiteers krijgen er stevig van langs, zoals in 'Great': "Blighty wants her blue passport, not quite sure what the union’s for, burning bridges and closing doors, not sure what she sees on the seashore". Leute!

5. Ben Khan - 'Ben Khan'

"Deze sluwe rakker heft de schotten op tussen pop, r&b, hiphop en experimentele dansmuziek", aldus onze recensent Gunter Van Assche. En hoe! Op zijn debuut borduurt de Britse zanger-gitarist-producer Ben Khan verder op de glitchy funksound van zijn ep's 1000 en 1992. 

Khans met oor voor detail geproduceerde elektronicapop huist in watertjes waar ook Moderat, Twin Shadow, James Blake of Jamie Lidell dobberden. Bij momenten klinkt Khan zelfs als het futuristische hightech-neefje van D'Angelo. "Te gek! Poppy melodieën hoef je niet te verwachten op deze lichtjes glanzende lofi-plaat. Wel een sfeervolle sound die je op reis neemt."

Lees hier de recensie van Ben Khan.

6. Anna Calvi - 'Hunter'

Een queer rockplaat waar de vonken vanaf spatten. Anna Calvi keert er gender binnenstebuiten en tackelt stereotypes. "Don't beat the girl out of my boy", zingt ze nu, en dan weer "I’ll be the boy you be the girl I’ll be the girl you be the boy I’ll be the girl (come up to feel it) / And in the golden light the sun began to set on her red lips and her words / Chain me".  Intens. 

Toch komt de Britse zangeres-gitariste een tikkeltje bezadigder uit de hoek dan op haar ziedende PJ Harvey-achtige vorige platen. Ze balanceert vaardiger en eleganter tussen manisch en intimistisch. Haar gitaarsolo's blijven hoe dan ook spectaculair, driftig ploegend tussen blues en avantgarde. Hoed af.

7. Mac Miller - 'Swimming'

Mac Miller werd verlaten door r&b-bom Ariana Grande en de wereld zal het geweten hebben. Op Swimming verwerkt de Amerikaanse rapper die relatiebreuk (zij vond zijn verknochtheid aan drank en drugs een beetje too much, naar verluidt) met een selectie fluwelen rapsongs en tedere funk waarin topmuzikanten -en producers als Thundercat, Dâm-Funk, Pomo, John Mayer en Flying Lotus figureren. Naast de vele herfstkleurige, veelal gezongen hiphoptracks vallen vooral funky elektropopsongs als 'What's The Use' en 'Ladders' op. Hartzeer klonk zelden zo groovy.

8 Interpol - 'Marauder'

De zesde langspeler van de New Yorkse postpunkband Interpol klinkt rauwer en minimalistischer dan ooit. Maar frontman Paul Banks is wél zachter geworden. "Ik heb het gevoel dat ik mijn zaakjes intern op orde begin te krijgen", vertelde hij onlangs. "Nieuwe songteksten schrijven hielpen daar absoluut bij. Alsof het therapie betrof." En ook: "Marauder betekent zoveel als stroper, plunderaar. Zo zie ik een deel van mezelf: iemand die overal binnen raast als een wervelstorm en alles naar de kloten helpt." U weze gewaarschuwd. 

Lees hier het interview met Paul Banks

9. Eminem - 'Kamikaze'

Kamikaze is klaar duidelijk de plaat waarop Eminem zich bedreigd begint te voelen door de jonge rapgarde. “I heard your freestyle on Shade 45, that shit was embarrassing / There is no way we ever hear that shit again, I guarantee /That way, that shit was so ass, it's something we wouldn't dare re-air it", spuugt hij richting concurrentie.

In 'Not Alike' zet hij een hilarische Migos-imitatie neer. “Oh, you run the streets, huh? / Now you wanna come and fuck with me, huh? / This little cock-sucker, he must be feeling himself", briest hij. Zelfs de albumhoes verraadt nostalgie naar de gouwe ouwe hiphoptijden: een variant op die van Licensed To Ill van The Beastie Boys.

Echt goed: 'Nice Guy' en 'Good Guy', met Jessie Reyez, vol scherpe rapuithalen, evenals zijn ratelende flow in 'The Ringer', 'Lucky You' en 'Greatest' (waarin hij knipoogt naar Kendrick Lamar). Toegegeven, Kamikaze overtreft geenszins de albums uit zijn beginperiode, maar deze verrassingsplaat (onaangekondigd verschenen, zonder promo) onderstreept keurig Ems rap royalty-status. Jammer dat hij nu en dan verbitterd begint te klinken.

10. Troye Sivan - 'Bloom'

Lichtvoetige big budget-pop met een zwaarmoedige ziel. Misschien kent u deze Australische zanger van hitparadeknallers als 'There For You' of 'My My My'. Op zijn tweede plaat verkent hij behoedzaam de breedte en diepte van zijn subtiel uitgewerkte popsound: een soort tedere, in new romantics-synths gedrenkte r&b-pop met meer schaduwen dan licht. 

Het resulteert in tedere, passionele liedjes over de ongenaakbare liefde. “Jealous you can sleep", zingt Sivan tot een boyfriend die hij straks zal verlaten. "You’ve been keeping me up and I mouth the words / I think I wanna speak / Instead I’m wasting my time just pressing rewind". Charmant.