Camera's in het kinderziekenhuis? Nu nòg menselijker

Twintig jaar geleden was Stef Soetewey al eens wekenlang in het kinderziekenhuis terug te vinden, voor het toenmalige TV1-succes Het leven zoals het is. Maar tegenwoordig zijn geen fysieke cameraploegen meer nodig om lief en leed te registreren. Voor Spoed 24/7 boorde zijn productiehuis 100.000Volts.TV 60 camera's in de muren van het Leuvense universitaire ziekenhuis Gasthuisberg. Dat opnamesysteem hanteren de makers nu ook in het Prinses Elisabeth Kinderziekenhuis in Gent. Puur filmen, zonder ingrijpen.

“Zenders waren al langer op zoek naar nieuwe manieren om verhalen te vertellen”, vertelt Soetewey over die eerste 24/7-reeks. “We hadden al veel ervaring met grote ploegen in de ruimte, maar mensen bleven zich er bewust van dat de televisie aanwezig was. Als de actie voorbij was, trokken we ons terug in de gang. Maar vaak ontstaan dan de interessantste gesprekken, zeggen mensen wat ze echt voelen en denken. Door die observerende stijl hebben we ook die fluistermomenten. En die zijn vaak sterker, emotioneel en soms zelfs heel grappig. Het wordt nòg menselijker.”

Kwade cellen

Het leven zoals het écht is, dus. Maar waar leggen de makers de grens tussen wat wel en niet uitgezonden kan worden? “Op heel intieme momenten gaan de camera’s vanzelf weer naar boven. En iedereen mag aangeven wat privé moet blijven. Zeker nu, in Kinderziekenhuis, zijn het de kinderen die bepalen wanneer gefilmd mag worden.”

Kinderziekenhuis 24/7 gaat zelfs een stapje verder. Zo krijgen de patiëntjes ook zelf een camera, waarmee ze zichzelf en hun omgeving kunnen filmen. “Door de sociale media zijn ze het vaak gewend te vertellen in de camera en dat te delen met hun vrienden. Op die manier maken we ze reporter van hun eigen verhaal. Dan hoor je uit de kindermond hoe zij zich hun ziekte voorstellen: over de kwade cellen die ze moeten aanvallen. Dat is een mooi onderdeel van de reeks geworden.”

Ook anders: omdat de kinderen vaak een tijdje in het kinderziekenhuis verblijven, lopen hun verhalen ook enkele afleveringen door, gemonteerd zoals een serie. “Zo maak je als kijker de evolutie van de ziekte of de aandoening mee. Er gebeurt veel met zo’n kind als het daar zes weken ligt. Maar zo’n horizontale vertelling – gespreid over verschillende weken – geeft ons de gelegenheid te tonen wat er op hetzelfde moment onder hetzelfde dak gebeurt.”

Onbewoond eiland

Is die nieuwe manier van werken ook draaglijker voor de makers, nu ze niet meer in de emotie van het moment staan? “We lopen niet meer in de weg van de familie, maar voor ons blijft de emotie dezelfde, of we nu in de kamer staan of alles op een monitor zien.

"Toch voelde ik twintig jaar geleden wat meer afstand van de verhalen. Dat komt doordat ik intussen zelf vader ben. Vandaag is mijn eerste reflex: dit kan mijn kind ook overkomen. Die projectie maakt het vaak emotioneler. Maar tegelijk ben ik ook gerustgesteld. In veel gevallen gaan de kinderen uit de reeks gezond weer naar huis. Die boodschap wil ik graag overbrengen.”

Als medeoprichter van Kanakna – met producties van Het Leven zoals het is tot Temptation Island – stond Soetewey aan de wieg van de reality-tv in Vlaanderen. Het genre beleeft een revival. Maar is het anno 2018 nog opportuun om onbekende landgenoten naar een onbewoond eiland te sturen? 

“Waarom niet, mensen dromen nog altijd graag”, vindt Soetewey. “Al is het toch van een andere orde dan de documentaire reeksen die ik nu maak. Door mensen op een eiland samen te zetten, creëer je een situatie. Die verhalen in het ziekenhuis gebeuren ook als de camera’s er niet zijn. Persoonlijk vind ik dat het allersterkste: verhalen die je zelf niet kunt schrijven.”

Kinderziekenhuis 24/7, maandag om 20.40 uur bij Eén.