Sinds midden juli is Emile Mpenza aan de bak als jeugdtrainer bij Royal Antwerp FC. Hij begeleidt de spelertjes tussen de 11 en 13 jaar. “Ik was een beetje bezorgd omdat dit nieuw voor mij is”, aldus Mpenza. “Maar ik werd er goed ontvangen en ik zie dat er nog een heleboel werk is. Ik probeer er mijn stempel op te drukken.”

Na zijn carrière verzeilde Mpenza een tijdje in de (voetbal)anonimiteit, maar nu duikt hij dus opnieuw op. “Ik probeerde verschillende dingen sinds het einde van mijn carrière in 2014, maar als je hele leven voor een lange tijd in het teken van voetbal heeft gestaan, realiseer je dat je betere dingen kan. Het was nooit mijn plan om voetballers te trainen, maar Luciano D’Onofrio heeft me van gedachten doen veranderen. Dat gezegd zijnde, ik zie mezelf meer als een leraar dan als een coach.”

“Ik heb niet het bewustzijn en de bagage om nu al voor het eerste elftal te werken”, vervolgt Mpenza. “Ik wil mijn spelers echter wel begrijpen, ik wil dat ze met me komen praten. Een coach moet ook psycholoog zijn, hij moet weten wat het beste is voor iedereen persoonlijk. Het is logisch dat ik in mijn nieuwe leven met jonge mensen werk. Zelfs Zinédine Zidane, die snel de positie van hoofdcoach kreeg bij Real Madrid, onderstreepte om niet snel stappen over te slaan. Misschien ben ik er over tien jaar wel klaar voor, maar dat is nog niet het geval.”

“Mbokani lost tekort op”

Mpenza is blij dat hij bij Antwerp verzeild is geraakt. “Ik heb toegezegd voor Luciano, maar ook voor de club. Het Bosuilstadion is altijd vol en hier wordt met veel inzet gewerkt. Antwerp is ambitieus en met de komst van Mbokani is een tekort weggewerkt. Het team verdedigt heel goed, incasseert zeer weinig maar ze hadden nood aan een snelle, precieze en complete spits. Ze hebben hem gevonden.”

De pijlsnelle voormalige spits bereikte de top van het Duitse profvoetbal, maar volgens Mpenza had er meer ingezeten. “Ik maakte fouten en realiseerde erg laat, toen ik ongeveer 29 jaar oud was, het belang van discipline. Pas na dit besef kende ik mijn beste seizoenen, bij Standard en Sion. Ik wil deze waarde en de wil om nooit op te geven doorgeven aan kinderen. Het is niet omdat je minder sterk bent dan een ploegmaat dat je geen kans hebt om het te maken. Je moet gewoon werken. Mensen vragen me waarom ik geen transfer naar een bepaalde club maakte. Er zijn echter voorzitters die over zulke zaken beslissen. Met de prestaties die ik heb getoond, kon ik gemakkelijk bij Barcelona of Real Madrid zijn geraakt. Maar in die tijd zijn ze nooit komen aankloppen.”