10 films die u deze week niet mag missen

1. Anomalisa

De vakantie is voorbij, en u voelt hoe de sleur van het dagelijkse leven u langzaam weer in haar greep krijgt. Dat beklemmende gevoel staat centraal in Anomalisa. Charlie Kaufman, het creatieve genie dat ons ooit het scenario voor Eternal Sunshine of the Spotless Mind schonk, werkt in deze melancholische stopmotionfilm met poppen, maar ondanks hun houterige bewegingen zijn die tien keer menselijker dan de meeste filmpersonages van vlees en bloed. En als dat nog niet genoeg is om u te overtuigen, weet dan dat Anomalisa ook de meest realistische poppenseksscène ooit bevat.

Op 7/09 in Cartoon’s (Antwerpen).

2. Burning

Het kortverhaal van Haruki Murakami waarop Burning gebaseerd is, telt nauwelijks tien bladzijden, maar de Zuid-Koreaanse meester Lee Chang-dong (Poetry) puurt er maar liefst tweeënhalf zinderende uren cinema uit. Twee jongens – een eenvoudige boerenzoon en een arrogante yuppie – raken in de ban van hetzelfde ongrijpbare meisje. Hun bizarre liefdesdriehoek roept veel vragen op, en laat de kijker in voortdurende twijfel sudderen. Wat is echt, en wat niet? Burning is een onweerstaanbare psychologische thriller die mysterie en poëzie aan elkaar koppelt. De film laat je achter met een brandende sensatie: het zeldzame, warme gevoel dat je net een klein meesterwerkje gezien hebt.

Nu in de bioscoop. Lees hier onze vijfsterrenrecensie.

3. Whitney

Twee uur lang naar de goddelijke stem van Whitney Houston luisteren is allesbehalve een straf. Maar ook wie niets heeft met de muziek van de veel te vroeg gestorven zangeres, zal diep geraakt worden door de tragische en onthullende documentaire Whitney. Regisseur Kevin Macdonald kon rekenen op de medewerking van Whitneys vrienden en familie, maar dat betekent niet dat de film niet kritisch is – integendeel. Merkwaardig hoe scherp Macdonald soms is in zijn vragen, en hoe eerlijk sommigen daarop antwoorden. Net zoals bij Asif Kapadia’s Amy, over Amy Winehouse, blijf je achteraf met een massieve baksteen in je maag zitten.

Nu in de bioscoop. Lees hier onze recensie en hier ons artikel over het ultieme eerherstel voor Whitney Houston.

4. Under the Silver Lake

Na het succes van horrorhit It Follows doet David Robert Mitchell volledig zijn zin in Under the Silver Lake, een mysterieuze en honderd procent geflipte detectivethriller op lsd. Geen spek voor ieders bek, maar heerlijk als je houdt van Lynchiaanse labyrinten. Andrew Garfield speelt Sam, een werkloze luiwammes die eigenhandig de verdwijning van zijn overbuurmeisje gaat onderzoeken, en al snel elke voeling met de realiteit begint te verliezen. Een compleet waanzinnige analyse van de mens anno 2018, die tureluurs wordt van de vele stimuli en verleidingen die voortdurend op hem afkomen. Denken we.

Nu in de bioscoop. Lees hier onze recensie en hier ons interview met David Robert Mitchell.

5. Grace Jones: Bloodlight and Bami

Deze documentaire over zangeres en mega-icoon Grace Jones oogstte vorig jaar enthousiaste kritieken bij zijn wereldpremière op het Filmfestival van Toronto, maar haalde bij ons nooit de zalen. Tot nu. Brusselse en Antwerpse fans van de androgyne ster kunnen hun godin vanaf volgende week dan toch op groot scherm gaan aanbidden. Grace Jones: Bloodlight and Bami wisselt concertopnames af met intiemere beelden, en weeft zo een impressionistisch lappendeken dat de vele verschillende gedaantes van Grace Jones verzoent. Een documentaire die even onconventioneel is als zijn onderwerp.

Vanaf 10/09 in Galeries (Brussel) en Cartoon’s (Antwerpen).

6. Ademloos

Daniel Lambo groeide op in de schaduw van Eternitfabriek in Kapelle-op-den-Bos. Die zorgde in het gezin voor brood op de plank, maar maakte ook heel wat buren ziek. Eternit produceerde namelijk tonnen asbestafval. Bij ons, en in de rest van Europa, is de stof intussen verboden, maar elders in de wereld is dat nog niet overal het geval. Zo reist Lambo naar India, waar Eternit een nieuwe fabriek heeft opgericht en gewoon hetzelfdedoet als in Kapelle-op-den-Bos. Gewapend met zijn camera trekt Lambo op queeste om asbest wereldwijd te laten verbieden.

Nu in de bioscoop.

7. 3 Faces

Al 8 jaar mag Jafar Panahi van de Iraanse overheid geen films meer maken. Al 8 jaar doet hij dat lekker toch. Het laatste bewijs van zijn ongehoorzaamheid heet 3 Faces, dat in Cannes bekroond werd met de prijs voor het beste scenario. In dit lichtvoetige Iraanse drama, over een jonge actrice die een mysterieuze zelfmoordvideo maakt, bindt Panahi de strijd met het patriarchaat aan – zij het wel met de nodige humor. Feminisme met de glimlach.

Nu in de bioscoop. Lees hier onze recensie en hier ons interview met actrice Behnaz Jafari en monteur Mastaneh Mohajer.

8. Mission: Impossible – Fallout

Zat er iemand te wachten op een zesde Mission: Impossible? Blijkbaar wel. Nooit scoorde een film in de reeks zo goed in haar Amerikaanse openingsweekend. En wij geven de bezoekers geen ongelijk. Toegegeven, er is weinig verrassend aan een Tom Cruise bengelend aan een koord kilometers boven de grond, slingerend door Tate Modern of in een knokscène in een wit porseleinen mannentoilet. Het is soms zò ridicuul dat het ongegeneerd vermakelijk blijft. Dus zo lang Cruise goed conserveert, mag men deze boel wat ons betreft draaiende houden.

Nu in de bioscoop. Lees hier onze recensie.

9. Figlia Mia

Op het ruige eiland Sardinië leeft de tienjarige Vittoria (revelatie Sara Casu) in een veilig coconnetje met haar mama Tina (Valeria Golino) – of dat denkt ze toch. Al snel blijkt dat de vork anders in de steel zit: de labiele Angelica (Alba Rohrwacher), die zich overdag laat bepotelen door wildvreemden en ’s nachts om gratis drankjes bedelt in een groezelige bar, is Vittoria’s biologische moeder. Figlia Mia toont de pijnlijke machtsstrijd tussen twee moeders, terwijl hun dochter stilaan van meisje naar puber gaat. Een complex en levendig vrouwenportret, met een uiterst bijzondere, non-conformistische kijk op moederschap.

Nu in de bioscoop. Lees hier onze recensie.

10. Christopher Robin

Met Christopher Robin maakt Disney niet de zoveelste live action-remake van een tekenfilmklassieker. Marc Forster vond een geslaagde stijl voor een levensechte Winnie de Poeh. De speelgoedpoppen zien er fantastisch vintage uit. Alsof Christopher Robin ze net iets te vaak tegen het lijf heeft gedrukt. Maar vooral de meesterlijke Ewan McGregor maakt de zoektocht naar het innerlijke kind interessant. Een acteur wiens gezicht zoveel empathie uitstraalt, dat je samen met hem op zoek wil naar dat lang verloren, innerlijke kind.

Nu in de bioscoop. Lees hier onze recensie en hier ons interview met Ewan McGregor en Marc Forster.