Roslund zet met succes de populaire Ewert Grens-serie solo voort
Anders Roslund voegt zonder zijn overleden kompaan een geslaagd deel toe aan de populaire Ewert Grens-serie. In Drie uur wordt een opvallend geloofwaardig beeld geschetst van een milieu waarin ethiek een overdreven luxe is.
Roslund ging solo voort op de ooit samen ingeslagen weg, door een nieuw verhaal te schrijven over Ewert Grens, de driftige, om zijn echtgenote rouwende politie-inspecteur die elk boek nieuwe fysieke moeilijkheden te overwinnen heeft, maar ook door Piet Hoffmann te laten terugkeren. Die was al twee keer eerder van de partij: in Drie seconden infiltreerde hij namens de Zweedse politie in de Poolse maffia en in Drie minuten dook hij op in de Colombiaanse jungle, als een soort dubbelspion in escobareske drugskartels.
Drie seconden was krankzinnig spannend, een hedendaagse variant op Forsyths Dag van de jakhals.
Drie minuten was bijna even opwindend, maar in die laatste samenwerking bakten Roslund & Hellström ze wel erg bruin: moordende kindsoldaten, een ontvoerde politicus en een inspecteur van middelbare leeftijd die zwetend en scheldend door de jungle ploeterde.
Mortuarium
Drie uur is weer ouderwets. Ook zonder zijn kompaan slaagt Roslund erin een opvallend geloofwaardig beeld te schetsen van een milieu waarin ethiek een overdreven luxe is en misdaad niet alleen loont, maar ook min of meer de enige voor de hand liggende keuze is.
Het verhaal begint met een dode in een mortuarium. Dat wil zeggen, een dode die niet in het mortuarium hoort te liggen. Een Afrikaanse man van wie niemand weet wie hij is, waar hij precies vandaan komt en vooral: hoe hij in een Zweeds mortuarium is beland. En zoals meestal in de onderzoeken waarmee Ewert Grens zich bemoeit, ligt de oplossing niet naast de deur of voor de hand.
Niks geen landhuismoorden met een gegriefde butler of een vuurgevaarlijke schoonmoeder, of een lekkere crime passionel. Nee, geef Grens een dode en hij heeft binnen een bladzij of veertig een beerput aan grove misstanden, corrupte collega's en grensoverschrijdende criminaliteit opengetrokken.
Roslund dropt zijn favoriete infiltrant in de in-cynische wereld van ondernemers in mensenlevens en valse hoop
Nu zit hij alweer binnen no time in een vliegtuig naar Niger, om zijn oude vriend Piet Hoffmann op te zoeken die inmiddels namens de VN voedselkonvooien bewaakt die door mensensmokkelorganisaties worden aangevallen, met als doel de noden zó hoog te laten oplopen dat nóg meer mensen in hun brakke bootjes worden gedreven.
Drie uur speelt zich dus af tegen de achtergrond van de vluchtelingenproblematiek. Roslund legt uit wat de machinaties zijn achter de overvolle rubberboten die je op tv op zee ziet dobberen. Hij dropt zijn favoriete (en ietwat gezichtsloze) infiltrant in de in-cynische wereld van ondernemers in mensenlevens en valse hoop, een wereld waarin lastige passagiers overboord kieperen bedrijfspolicy is en waarin de bron van alle kwaad, zoals wel vaker, dichterbij is dan je op het eerste gezicht denkt.
Onontwarbaar kluwen
Ondanks de solo-exercitie is Drie uur een echte Roslund & Hellström. Net als in de vorige Piet Hoffmann-delen tikt de klok onweerstaanbaar richting climax, zodat je je, als je halverwege het boek bent, niet langer wilt laten afleiden door stilistische trucs, tikfoutjes (kom op, De Geus!) of ongeloofwaardigheden. Je wilt alleen nog dóór.
De ontknoping is mooi: niet alles wordt rondgemaakt, de lijntjes van goed en kwaad draaien zich in elkaar tot een onontwarbaar kluwen. Die verwarring deed me denken aan Vaderwraak, de eerste Roslund & Hellström-thriller. De thematische overeenkomst zou je misschien kunnen opvatten als een laatste groet: Börge Hellström stierf op 17 februari 2017.
Anders Roslund,Drie uur, De Geus, 432 p., 21,99 euro. Vertaald door Rory Kraakman.
Lees ook
Geselecteerd door de redactie
