Dimitri Verhulst-verfilming 'Engel' baseert zich op de dood van wielrenner Frank Vandenbroucke

Toen Frank Vandenbroucke op 12 oktober 2009 dood werd teruggevonden in een groezelige hotelkamer in Senegal, was dat wereldnieuws. Maar het was vooral de prostituee waarmee hij zijn laatste nacht doorbracht, die schrijver Dimitri Verhulst aan het denken zette. Zij had misschien geen Vuelta-etappes op haar naam, maar zou haar leven niet minstens even boeiend zijn? Het zette Verhulst aan tot het schrijven van Monoloog van iemand die het gewoon werd tegen zichzelf te praten, dat in 2011 verscheen. Verhulst gaf het Senegalese hoertje een gezicht, een emotionele belevingswereld en een stem. Zij krijgt het woord. Kwestie van de idolencultus in onze samenleving een beetje te counteren.

Zware vleugels

Die vergoddelijking van sportmannen en andere bekendheden is ook een van de thema’s in Engel – de titel bekt toch net iets makkelijker – de verfilming die Koen Mortier (Ex-Drummer) van Verhulsts roman maakte. We zien en voelen meteen hoe de Belgische wielrenner Thierry Brasfort (een perfect gecaste, melancholische Vincent Rottiers) kreunt onder zijn eigen heldenstatus. Op zijn borstkas staan de vleugels getatoeëerd die het publiek hem toedicht, maar die wegen steeds zwaarder. Een engel, klaar om te vallen.

Wanneer Thierry halsoverkop naar Senegal vertrekt om zijn gedachten te verzetten, maakt hij er kennis met Fae (Fatou N’Diaye), een elegante gazelle – dat woord verkiest ze boven 'prostituee'. Zij heeft nog nooit van de grote Belgische kampioen gehoord. Aanvankelijk pocht hij nog “google me maar eens”, maar al snel voelt hij zich bevrijd in het gezelschap van Fae, die hem ziet zoals hij echt is. Nog een engel dus, maar dan een reddende. Of niet? De verontrustende muziek die weerklinkt bij hun eerste ontmoeting, maakt duidelijk dat er onheil in de lucht hangt.

Geen biopic

Laat één ding duidelijk zijn: Engel is geen biopic over Frank Vandenbroucke, noch over de dame die zijn laatste uren meemaakte. Verhulst en Mortier waren er die noodlottige nacht niet bij, en pretenderen ook niet dat dit verhaal de waarheid blootlegt. Wel beogen ze een poëtische verkenning van de angsten en verlangens van twee mensen die schijnbaar niets met elkaar te maken hebben, maar in feite precies hetzelfde doen: hun lichaam als broodwinning gebruiken, en zichzelf helemaal aan anderen geven. Mortier illustreert de gelijkenis tussen beide personages met een schitterende sequentie waarin hun gezichten naadloos in mekaar overvloeien. Het is misschien een tikje letterlijk, maar ook uiterst betoverend.

Koen Mortier is een van de meest radicale filmmakers die ons land rijk is. Zijn debuut Ex-drummer was pure, vuile rock-’n-roll, en in het terreurdrama 22 Mei experimenteerde hij duchtig verder met stijl en vertelstructuur. Engel is Mortiers meest toegankelijke film tot nu toe – al betekent dat hoegenaamd niet dat dit doordeweekse Vlaamse kost is. Al vanaf de openingsscène, waarin de camera van Nicolas Karakatsanis (Rundskop) gewichtloos door Faes hotelkamer zweeft, besef je dat je op een cinematografische trip wordt uitgenodigd. Het liefdesverhaal tussen Thierry en Fae wordt doorspekt met unheimliche droombeelden.

Ervaringscinema

Engel is prachtig vormgegeven ervaringscinema. De zwoele decors baden in oker, rood en nachtelijk blauw. Maar Mortier weet voor het eerst ook echt te ontroeren, geholpen door de bedwelmende muziek van Soulsavers – wat een toepasselijke groepsnaam voor dit verhaal trouwens.

De centrale coup de foudre wordt langs Fae’s kant niet even goed uitgewerkt als langs Thierry’s kant, maar er is iets onmiskenbaar romantisch en diep tragisch aan hun ontmoeting: twee vreemden die in elkaars ogen dezelfde eenzaamheid lezen, en elkaar troosten met onvoorwaardelijke liefde. Ook al is die maar een kort leven beschoren.

Engel gaat vrijdag in première op Filmfestival Oostende en speelt vanaf 19/9 in de bioscoop.