"Wie zegt dat hij of zij geen angstaanval kan krijgen, loopt net gevaar"

2,5 jaar geleden had Leen Dendievel haar eerste aanval. In "Van Gils en Gasten" las ze voor uit haar boek, meer bepaald het fragment waarin ze beschreef hoe dat toen aanvoelde. 

(lees verder onder de video)

"Ik dacht echt aan een hartaanval, want dat zit nogal in de familie", vertelt ze vervolgens. "Ik wist niet wat er gaande was: je voelt dat je hart tekeer gaat, je kan bijna niet ademen, je bent aan het zweten en je denkt dat je gaat flauwvallen. Ik legde meteen de link met een hartaanval."

Uiteindelijk is er een vriend gekomen die Dendievel heeft gerustgesteld, waarop ze is gaan slapen. Een paar maanden lang is er niks gebeurd... tot er weer een aanval opkwam.

"Ik lag in de zetel, weer op een ontspannen moment eigenlijk, en alles begint zwart te worden. Ik veer recht en ik zeg tegen mijn man: het is weer van dat. Hij vroeg me of we naar het spoed moesten gaan. Toen mijn linkerarm begon te trekken, dacht ik: "het is toch een hartaanval zeker?" Daarop gingen we naar de spoedgevallen, waar ik hyperventilatie als diagnose kreeg. Ik dacht nog: "oke, raar, ik ben actrice en ik weet nogal goed hoe we buikademhaling kunnen gebruiken, maar bon"."

Opnieuw volgde er een periode zonder aanvallen. Tot aan de vakantie van Dendievel. "Toen had ik élke dag een beklemmend gevoel, ik was elke dag in paniek, ik wist niet wat er gaande was en op den duur word je bang dat je het weer gaat krijgen. Bij elk symptoom, bij elk klein pijntje aan de arm, dacht ik: "het gaat weer beginnen". En zo breng je het uiteindelijk zelf op gang. In het buitenland ben ik dan ook op de spoed beland en daar zeiden ze: "anxiety" (angst nvdr.)."

(Kijk verder onder de video die een angstaanval illustreert)

"Angstaanvallen komen veel voor", legt psychiater Dirk De Wachter uit. "Er is een klik in de hersenen die ertoe leidt dat er plots een angst verschijnt zonder dat er een angstfactor aanwezig is. Men denkt dan dat men doodgaat. Die lichamelijke verschijnselen zorgen ervoor dat de paniek alleen maar groter en groter wordt. De lichamelijke verschijnselen zijn wel echt, maar ze zijn niet de oorzaak."

"Er is wel degelijk een psychologisch probleem, het is een soort van disconnectie tussen hersenen en lichaam. Het lichaam doet vanalles waardoor men denkt: "wat gebeurt er met mij?" En zo komt men niet terecht bij de psychiater maar wel bij de spoedgevallen of bij cardiologen. Als die het goed aanpakken kunnen ze je onderzoeken en geruststellen en aanraden om hulp te zoeken op een ander vlak. Als ze het slecht aanpakken dan zeggen ze: "je hebt niks"." 

Een goede remedie, of toch een die voor vele mensen werkt, is te weten wat er aan de hand is. "Een belangrijke stap is om het te begrijpen, te weten dat je niet gaat sterven en te weten dat het iets is waar je zelf een stuk aan kunt doen", zegt De Wachter. Zo is het ook bij Dendievel. "Ik heb er veel informatie over verzameld, ik weet dat het een aanval van benauwdheid is dat door een stressfactor of een trigger gekomen is en ik schiet nu niet meer in paniek. Ik onderga dat en nu gaat het over."

Zijn angstaanvallen een ziekte van deze tijd? Zo straf wil De Wachter het niet gezegd hebben, al geeft hij toe dat we leven in "een tijd die erg opgejaagd durft zijn". "En dat doet geen deugd aan deze diagnose." Tot slot benadrukt De Wachter dat iedereen angstaanvallen kan hebben. "Het is niet omdat je psychiater bent dat je het niet kan hebben. En ook: iemand die zegt dat hij of zij het niet kan hebben, loopt net gevaar."