Tura komt in de film naar voren als een ambitieuze, gedisciplineerde artiest. Eentje die er altijd naar gestreefd heeft om beter te doen en de lat telkens weer hoger te leggen: eerst orkestzanger, dan zelfstandig artiest, het samenstellen van een eigen band, later opnames met de Jordanaires (van Elvis Presley) en met een symfonisch orkest, tot in Londen toe met het London Symphony Orchestra. De eerste indruk die je aan het bekijken van de documentaire overhoudt is: wat heeft die man hard gewerkt. Eén keer trad hij 75 dagen achtereen op zonder één dag rust. Met een zenuwinzinking als gevolg. Tura schreef meer dan vijfhonderd liedjes, gaf meer dan 10.000 concerten en had honderd nummer 1-hits.

Decleir

Regisseur Dominique Deruddere koos ervoor om Tura zelf te laten vertellen. Dat deed zijn dochter Sandy al in de biografie die ze negen jaar geleden schreef. In de film hoor je de stem van Jan Decleir die het als ik-persoon vertelt in de plaats van Tura. Elk feit, elke anekdote, wordt geïllustreerd met beelden, soms uit het eigen archief maar vaak ook uit andere archieven, zoals dat van de VRT. De film bevat ook een staalkaart van Tura’s beste nummers, zoals hij ze zong in Vorst. Deruddere heeft gezocht naar verbanden tussen gebeurtenissen uit het leven van Arthur Blanckaert en de inhoud van zijn liedjes. ‘Het Leven Is Mooi’ is een (zowaar vrolijke) reactie op het auto-ongeval in Brussel, waarbij Tura’s knie verbrijzeld werd. ‘Hoop Doet Leven’ wordt gekoppeld aan de dood van zijn jongere broer Jean-Marie. ‘Alleen Gaan’ (zijn versie van ‘My Way’) verwoordt het gemis na de dood van zijn oudere broer en toeverlaat Staf, die ‘My Way’ als lievelingsnummer had.

De documentaire loopt tot 1998, intussen alweer twintig jaar geleden. Sindsdien heeft Tura ook niet stilgezeten, maar zijn ambitie was aan het eind van de vorige eeuw wel vervuld, al ging hij nieuwe uitdagingen aan, zoals de muziek voor de spektakelmusical ‘40-45’, die hij schreef met zijn muzikale rechterhand Steve Willaert.

Acteur

De keizer van het Vlaamse lied heeft het allemaal niet cadeau gekregen en heeft er jarenlang hard voor moeten knokken. Er werd in sommige kringen lang op zijn muziek neergekeken. Maar je hoeft geen fan te zijn om de documentaire interessant te vinden. Je komt te weten dat Arthur Blanckaert zijn artiestennaam te danken heeft aan Walter Richard, een professionele komiek die optrad in de Folies Bergère en in Veurne revues organiseerde. Dat hij ‘Het Kan Niet Zijn’ al op zijn 16de fantaseerde op de piano, en dat hij ‘Eenzaam Zonder Jou’ bedacht op een terras in Cannes en het op aanraden van Staf op een bierviltje noteerde. Met dat nummer is het op zijn 22ste in 1962 natuurlijk allemaal begonnen. Nog iets wat niet iedereen weet: zijn vader wilde liever dat hij acteur zou worden en Tura speelde ook ooit echt in een film, ‘Gejaagd Door De Nacht’, waarvoor hij vier maanden hard zijn best deed. De film is echter nooit uitgebracht omdat het budget ontoereikend was. Misschien wordt Tura nu alsnog een succes in de cinema.

Zaterdag gaat ‘Will Tura, Hoop Doet Leven’ in wereldpremière op het filmfestival van Oostende.