Will Tura & Jan Decleir: "Ik ben de hemel dankbaar dat ik er nog altijd ben"

Er zijn van die dagen dat je je even in de arm moet knijpen. Als in: vandaag staan we in de fotostudio met twee levende legendes. De ene is de koning van het theater en het witte doek, de andere is de keizer van het Vlaamse lied.

Jan Decleir komt die dag aanwaaien met de fiets, schudt iedereen vriendelijk de hand en valt dan met de deur in huis: «Maken we vandaag veel foto’s? Want dat doe ik niet zo graag. En u bent de journaliste? Wat moet ik van u allemaal weten?» Je moet een topacteur zijn om de rollen zó snel om te draaien.

Will Tura komt aan, samen met zijn dochter Sandy. Binnen de kortste keren heeft hij zijn gitaar vast en improviseert hij ter plekke een nummertje, in een onbestaande taal. «Dat is typisch ‘ons papaatje’», lacht Sandy. «Ik heb nooit anders geweten dan dat hij thuis achter de piano zat te componeren. Ik begreep niks van zijn teksten, en dacht in die tijd dat hij de taal van de Indianen sprak. Geef papa een instrument en hij is wég van de wereld. Dan kan je amper nog zijn aandacht vangen.» Een waarschuwing, zo lijkt ons, opdat we straks tijdens het interview alle instrumenten vér uit zijn buurt zouden zetten.