"Ik vind het zelf heel lastig om naar detectives te kijken"

"Ik heb je ooit nog gekneveld en in een zak gestopt."

"Serieus?"

"Ik heb je toch eens gegijzeld?"

"Ze hebben me ooit gekidnapt, maar ik had er geen idee van dat jij dat was." 

Als twee veel gevraagde Vlaamse acteurs het over hun gemeenschappelijke verleden hebben, durft dat weleens vreemde dialogen op te leveren. Dat verleden beperkt zich voor Dirk Van Dijck en Marie Vinck tot een paar criminele feiten in Zone Stad. 

Vanavond komt daar verandering in. Dan gaan ze in de nieuwe thrillerreeks 13 Geboden  als respectievelijk Peter Devriendt en Vicky Degraeve op zoek naar een misdadiger die inspiratie vindt en zoekt in de Bijbelse geboden.

Dat net Van Dijck en Vinck het nieuwste bekende flikkenduo vormen is op zijn minst verrassend. Allebei zijn ze niet meteen fan van politiereeksen op tv.

Van Dijck: "Ik heb alle lof voor die Britse detectives nooit begrepen. Een reeks als Morse? Dat zegt me helemaal niets. Ik kan zulke reeksen ook nooit tot het einde volgen. Veel te ingewikkeld. Wanneer op het einde de dader wordt gepakt, heb ik meestal geen idee hoe dat precies in zijn werk is gegaan. Nu, als kind heb ik ook nooit graag puzzels gelegd." 

Vinck: "Het is soms heel moeilijk om alle informatie te vatten die in zo'n aflevering zit gepropt. Ook al omdat die puzzelstukken me, net zoals bij Dirk, meestal niet interesseren." 

Van Dijck: "Die feitelijke informatie wordt ook steeds in hetzelfde soort scènes aan de kijker gepresenteerd. Meestal voor een groot prikbord waaraan de foto's van alle verdachten hangen."

Waarin verschilt 13 Geboden van die reeksen die jullie niet kunnen boeien?

Vinck: "Mijn probleem met policiers is dat ze meestal in elke aflevering een afgerond verhaal vertellen. Wat betekent dat elke aflevering op min of meer dezelfde manier is opgebouwd. Ik vind dat heel lastig om naar te kijken. Bij 13 Geboden wordt het verhaal over dertien afleveringen gespreid. Op die manier kun je veel meer diepgang creëren bij je personages."

Van Dijck: "Er is ook voor een speciale vertelstructuur gekozen. Halfweg de reeks kom je als kijker al te weten wie de dader is. Het publiek weet op dat moment dus meer dan de speurders. Ik vind dat een prikkelend idee."

De vertelstructuur mag dan vernieuwend zijn, in het scenario worden wel een hele hoop politieclichés bij elkaar gegooid.

Van Dijck: "Een oude, koppige flik die vlak voor zijn pensioen aan een jonge partner wordt gekoppeld. Dat soort dingen is inderdaad niet nieuw in het genre. Die clichés hebben me ook wel aan het hele project doen twijfelen. Het was uiteindelijk regisseur Maarten Moerkerke die me over de streep trok. Vlak voor de draaiperiode heeft hij het aangedurfd essentiële dingen in het scenario te veranderen. Dat zegt iets over zijn ambitie."

Vinck: "Maarten is bij mij gekomen met een scenario waarvan hij zelf zei: 'Ik vind dit heel slecht, maar ik ga het veranderen.' Ik ben in zijn verhaal meegegaan in de hoop dat er iets goeds uit zou komen. En dat is ook gebeurd." 

Van Dijck: "Je doet zo'n reeks niet omdat je er veel geld mee verdient of omdat het om een hoofdrol gaat. Je kiest voor een rol omdat je denkt dat er iets in zit. En dan is het afwachten of hetgene wat jij er in zag er ook effectief uit komt. Dat de reeks nu op tv komt, is ook voor mij best wel spannend."

Afgezien van een ontvoering in Zone Stad hadden jullie nog nooit samen geacteerd. Hoe belangrijk is het dat het op zo'n set tussen de hoofdrolspelers klikt?

Vinck: "Ik heb het nog nooit meegemaakt dat het op een set echt niet klikt tussen de acteurs. Jij wel Dirk?"

Van Dijck: "Eén keer. Bij een theaterproductie." 

Vinck: "Je moet ook een onderscheid maken tussen een klik op en een klik naast de set."

Van Dijck: "Dat is een moeilijke. Ik moet de mensen met wie ik speel graag hebben, anders is het vertrouwen er niet om voluit te spelen. Dat is ook de reden waarom ik de acteurs met wie ik speel allemaal even fantastisch vind." 

Vinck: (lacht)

Van Dijck: "Dat is niet om te lachen. Stel je voor dat we samen een scène spelen en ik halfweg begin te denken: 'Jezus Marie, wat doe je nu?' Dan kun je het vergeten. Daarom gun ik mezelf geen enkele twijfel over de mensen met wie ik speel. Die zijn altijd goed, punt. Anders functioneer ik niet."

Vinck: "Ik heb het al meegemaakt dat je met iemand staat te spelen en denkt: 'Ik geloof dit niet.' Dat is inderdaad verschrikkelijk. Je kunt op zo'n moment ook zelf niet meer spelen. Je staat dan, net als je tegenspeler, gewoon te liegen." 

Hoe hebben jullie zich op de rol voorbereid?

Vinck: "We hebben een aantal keer les gehad van echte politiemannen. Heel leuk en vooral ook heel grappig. Ik vond het moeilijk om al die politietoestanden serieus te nemen. Telkens wanneer Dirk en ik zij aan zij met onze pistolen in de aanslag door de één of andere donkere kelder liepen, moest ik moeite doen om mijn gezicht in de plooi te houden." 

Is zo'n training noodzakelijk om goed een flik te kunnen spelen?

Vinck: "Dat vind ik wel. Je wilt toch op zijn minst dat het eruit ziet alsof het echt zou kunnen zijn."

Van Dijck: "Dat je een pistool in je handen gestopt krijgt en daarmee boeven achterna mag zitten, vormt ook voor een stuk de charme van dit soort rollen." 

Vinck: "Cowboy en indiaantje spelen, dat vindt iedereen toch leuk?"

13 Geboden, elke maandag om 21.50 uur bij VTM.