Gewezen Liverpool-ster met heerlijke anekdotes over naakte Ronaldo, tatoeages en het moment in zijn Aston Martin dat zijn leven veranderde

"Rio Ferdinand vertelde ons bij de nationale ploeg telkens verhalen over Cristiano Ronaldo. Over hoe hij bij Manchester United naakt voor de spiegel stond, zijn hand door de haren wrijvend. "Wow. Ik ben zo mooi", zei hij dan. De andere spelers van United daagden hem dan wat uit: "Ach, Leo Messi is toch een betere voetballer dan jij." En dan haalde Cristiano even zijn schouders op en lachte. "Ja hoor. Maar Messi ziet er zó niet uit..."

"Ik was 24 en had getekend voor Liverpool, dat net de Champions League gewonnen had. Die transfer deed me zweven: ik kocht meteen een Aston Martin, waarmee ik die dag door Manchester reed. Ruiten naar beneden, zonnebril op, de ellebogen buiten, sturend met twee vingers, de 'speed garage' muziek veel te luid. Ik hield niet eens van 'speed garage' en al zeker niet van die wagen. Dat ene stemmetje fluisterde me toe dat een Aston Martin helemaal niets was voor mij, die andere stem -luider- zei me dat ik me nu moest gedragen als een Engelse international die voor Liverpool speelt. Luide stem: "Peter, je zag er nooit cooler uit." Kleine stem: "Peter, je bent een onwaarschijnlijk belachelijke nul."

En zo reed ik gewoon wat rond, alsof ik dacht dat ik Steve McQueen of Daniel Craig was, daarbij negerend dat ik die kerel geworden was waarvan ik gezworen had 'm nooit te zullen zijn. Ik stop voor een verkeerslicht en plots zie ik in de wagen naast mij... Roy Keane. Ah, de man waar ik nu wel een klik mee moet hebben: fantastische en gelauwerde voetballer, kapitein en hart van Manchester United. Ik knik naar hem, ik knipoog naar hem, ik steek mijn wijsvinger even naar hem uit, wat moest zeggen: jij en ik, Roy... zelfde niveau nu, samen de absolute top. Rivalen die ook vrienden zijn, ook al hebben ze elkaar nog niet ontmoet. Toch, Roy? Keane kijkt me even aan, met norse blik. Hij schudt het hoofd en kijkt weer recht voor zich uit. Ik staar wat knullig voor me uit, nu helemaal niet zo zeker meer van m'n stuk. Wanneer het groen wordt, stuift hij weg zonder nog naar me om te zien terwijl ik... niet kon wegrijden omdat mijn handrem nog opstond. Hét moment dat ik me realiseerde: 'oh my God', ik ben een van die eikels geworden.'"

"De volgende dag verkocht ik de Aston Martin met een verlies van 28.000 euro. Ik voelde me plots een pak gelukkiger en dat allemaal dankzij Keane. Dat moment voor dat verkeerslicht was het beste wat me kon overkomen. Ik zag het daarna zo dikwijls gebeuren met jonge voetballers die doorbraken. Een week later scoorden ze al dé hattrick: een tattoo over de hele bovenarm, een sportwagen en een Beats-koptelefoon. Terwijl je, wat betreft een wagen, nooit vooruit mag lopen. Geen Mercedes wanneer je nog bij de jeugd speelt, geen Porsche wanneer je nog geen basisplaats hebt in de Premier League. Maar het is zo begrijpelijk. Die ene blik van Roy Keane was mijn keerpunt - ik stond meteen weer met de voeten op de grond. Bedankt, Roy. Misschien wist hij niet eens dat ik het was en dacht hij gewoon, 'wat een eikel is dat nu weer'. En ik kon hem geen ongelijk geven."

"Vroeger stonden tattoos nog voor rebellie - ze moesten ervoor zorgen dat je anders was. Nu ben je in het profvoetbal anders wanneer je er geen hebt. Het is begonnen met onder andere David Beckham. Maar ook hij maakte blunders. Beckham liet de naam van zijn vrouw zetten in Sanskriet, alleen vergiste de artiest zich met 'Vihctoria'. John Carew wou een simpele tattoo: "My life, my rules' (mijn leven, mijn regels, nvdr), alleen liet hij dat verkeerd vertalen naar 'My life, my menstruation'. Op zijn hals! Zoiets kan alleen in het voetbal." 

"Er zijn veel redenen waarom ik geen tatoeages heb. De grootste daarvan is spijt. Wanneer ik terugkijk naar vroegere haarstijlen of kledij die ik droeg, vraag ik me soms af waar ik mee bezig was. Jeansbroeken, sneakers, baarden: een paar jaar later ben je blij dat je ze niet meer hebt of draagt. Zo is dat ook met tatoeages. Hoe kan je er nu zeker van zijn dat je die voor altijd graag zal zien? Maar toch heeft de hedendaagse voetballer er massa's: alsof je niet meer kan spelen zonder. Bij Stoke had een jonge speler iets ongelofelijk gedaan: op de dag dat hij zijn eerste profcontract tekende, had hij een verschrikkelijk grote tatoeage laten zetten. De jongen zelf, met in zijn handen een voetbal en een pen, met zijn moeder en vader naast hem, zijn rugnummer en de datum erbij dat hij het contract tekende. Maar wat als hij het straks niet maakt en in plaats daarvan bij pakweg een bank terecht komt? Gaat hij dan een tattoo op zijn buik zetten van zichzelf die de hand schudt met de HR-manager?"