Kinderloos koppel Isabelle en Bart: "We moesten ons leven heruitvinden"

Isabelle: “Ik wilde er graag twee. Maar voor Bart mochten het er gerust wat meer zijn. (lacht)”

Bart: “Ik kom uit een gezin van vijf. Zelf heb ik altijd gezegd: doe maar een stuk of vier. Maar twee vond ik wel goed. Dat was dus ons oorspronkelijke plan. Maar naarmate het moeilijk wordt, begin je dat af te zwakken.”

Isabelle: “Op een gegeven moment dachten we: ‘Als we er eentje hebben, zijn we ook al dolblij. (stilte)”

Zodra ze getrouwd waren, schoof de pil aan de kant. Vijf jaar lang zetten Isabelle en Bart alles op alles om hun droom te vervullen: een kind. Eerst spontaan, na twee jaar haalden ze de fertiliteitskliniek erbij: met kunstmatige inseminatie, ivf en uiteindelijk ook icsi, de methode waarbij een zaadcel rechtstreeks in een eitje wordt binnengebracht. Maar telkens opnieuw liep het verkeerd. De oorzaak? Onbekend.

Isabelle: “Ik heb veel geweend in die periode. Ik had het lastig met mezelf: met het feit dat mijn lichaam niet deed wat ik verwachtte dat het kon. Telkens weer voelde ik mij gefaald.”

Bart: “Ze trok het ook zo hard naar zich toe. Bij een man is dat natuurlijk makkelijk. Artsen doen een onderzoek: ‘Ha, alles marcheert.’ En dan weten ze dat het ergens in een vervolgstadium fout loopt. Isabelle redeneerde al snel: ‘Het zal dus wel mijn schuld zijn’.”

Isabelle: “Dat raakte mij heel hard in mijn vrouw-zijn. Soms was het: huilen in de auto, knop omdraaien, aankomen op het werk, en dan moest ik daar staan. Continu knoppen omdraaien. Pas achteraf heb ik beseft wat voor een impact die kinderwens, die maar niet ingevuld raakte, op mij had. Ik begon steeds verder van mezelf af te dwalen. Ik vond mijn draai niet meer op het werk, voelde me ook daar minder gewaardeerd. Dat hing allemaal samen. Ineens was ik mezelf niet meer, Isabelle was weg. Dat was ook de grote reden om te stoppen met proberen. Ik wilde verder met mijn leven.”

Dat ze nog een zesde keer te goed hadden, benadrukten de artsen. “Dus waarom stoppen?”, klonk het weinig tactvol. Maar na vijf ivf-pogingen hield het koppel het voor bekeken. Hun toekomstbeeld, met kleine koter, diende drastisch bijgesteld.

Isabelle: “Eenvoudig is dat niet. Alles in de maatschappij staat in het teken van het gezin, van kinderen. En van twee naar één is een veel makkelijkere stap om te zetten dan... (aarzelt)”

Bart: “... van één naar geen. Je merkt het ook aan je eigen ingesteldheid wat zo’n toekomstbeeld van een gezin met je doet. De eerste jaren dat we hier woonden, bijvoorbeeld, kenden we nog niet zo veel buren. Toen dachten we: dat zal wel veranderen zodra er kindjes zijn, we moeten ons daar geen zorgen over maken. Maar ineens viel dat brugje naar contact weg. We moesten ons leven hertekenen, heruitvinden. Want dat beeld, dat bij de meeste mensen lukt, viel bij ons helemaal in duigen.”

Zingeving vinden in een leeg nest, het kan, zo ontdekten ze. Isabelle liet de bedrijfswereld achter zich en richtte Kinderwenswijzer op. Sinds anderhalf jaar begeleidt ze koppels die hun kinderwens (nog) niet in vervulling zagen gaan. “Wat ik zelf gemist heb, wil ik nu voor anderen betekenen.” Haar man stapte, naast zijn drukke job, het verenigingsleven in. Bart: “Zo heb ik toch ook het gevoel een bijdrage te leveren. Vroeger had ik daar nooit de tijd voor genomen, ik dacht dat zoiets vanzelf zou komen. Weet je, misschien is dat wel een van de weinige voordelen aan onze situatie: dat we al heel vroeg bewust bij ons eigen leven moeten stilstaan. Je ziet dat wel vaker bij mensen met kinderen: pas als hun kroost het huis uit is, maken ze de bedenking: ‘Oei, is dít het nu? Mijn leven is voor twee derde voorbij. Klopt het wel wat ik doe?’”

Isabelle: “Je leert je leven anders in te richten, zonder kinderen. Misschien op een manier die je nooit had gedacht, maar waar je toch voldoening en plezier uit haalt. ’s Avonds bij mooi weer naar de zee rijden om daar iets te gaan eten: wij kunnen dat. Soms denk ik: ‘Verdorie, ben ik hier weer plezante dingen aan het doen!’”

Bart: “Maar natuurlijk, als je het totaalplaatje bekijkt, hadden we nog altijd liever wel kinderen gehad.”

Eén keer was er die sprankel hoop, na een kunstmatige bevruchting. Maar dat liep al vrij snel fout, na vijf weken. Isabelle schuift haar hand over tafel. Haar ogen glimmen nog feller dan het juweel: drie ringen over elkaar. 

Isabelle: “Na dat verlies heb ik een brief geschreven, om alles eens van mij af te zetten. Bij de juwelier kochten we deze ring. Zo is dat kindje altijd bij mij. We hebben het trouwens ook een naam gegeven: Ib’je. De ‘i’ van Isabelle. De ‘b’ van Bart. (glundert) Wat wij nu doen, daar leeft Ib’je in voort.”

Bart: “Af en toe komt Ib’je weleens ter sprake. Als er een evenement is, een feest.”

Isabelle: “Vooral rond kerst, omdat dan de geboorte was geweest.”

Bart: “Al gaat die ring ook ruimer dan die ene keer, die miskraam. Het is een symbool geworden voor ons hele traject.”

Een netelig parcours was het, zonder buggy aan het einde van de rit. Oorzaak? Nog altijd onbekend. Blijft er dan geen vuurtje smeulen in hun hoofd en hart: de hoop op een mirakelkind?

Bart: “(stellig) Nee, bij mij niet.”

Isabelle: “Bij mij ook niet. Ik ben gelukkig met mijn leven zoals het nu is.” 

Zwanger worden, door Petra De Sutter, uitgegeven door Lannoo, vanaf 11 september in de boekhandel, 192 pagina’s, 25,99 euro