Bart Capéau, André Decoster, Sebastiaan Maes en Toon Vanheukelom, gingen in ‘Betaalt de taxshift zichzelf terug? ‘ in de reeks Leuvense Economische Standpunten dieper in op de taxshift die in de zomer van 2015 werd beslist. Die taxshift beoogt een verschuiving van de lasten op arbeid naar andere financieringsbronnen zoals belastingen op consumptie of op inkomen uit vermogen. Zo werden bijvoorbeeld de werkgeversbijdragen voor de sociale zekerheid verlaagd van 33 naar 25 procent. Ook de personenbelasting werd via enkele ingrepen verlaagd. Daarnaast werden enkele indirecte belastingen verhoogd zoals de btw op elektriciteit van 6 naar 21 procent en werd de bevrijdende roerende voorheffing op inkomsten uit vermogen verhoogd van 25 naar 27 procent.

In het scenario dat het dichtst aanleunt bij de feitelijk doorgevoerde taxshift, wordt de totale kost voor het overheidsbudget van deze ingrepen geraamd op 8,9 miljard euro. De inkomsten uit de personenbelasting vallen dan 6,2 miljard lager uit, de werkgeversbijdragen 3,6 miljard. Het terugverdieneffect als gevolg van de gecreëerde tewerkstelling (65.200 nieuwe jobs in dit scenario) wordt geschat op 394 miljoen euro. “Het populaire idee dat de initiële factuur van 6,2 miljard euro in de personenbelasting zichzelf financiert door terugverdieneffecten, kan ook nu weer niet hard gemaakt worden”, aldus de economen.

100 euro per maand

Omdat de taxshift geen budgetneutrale maatregel is, maar een belastingverlaging, levert dit de gezinnen gemiddeld iets minder dan 100 euro per maand op. Het zijn echter vooral de werkenden die profiteren. “Door de bijkomende indirecte belasting is de hele operatie zelfs negatief voor de armste 20 procent van de bevolking. In de 10 procent van de bevolking met het laagste inkomen is er sprake van een verlies van het reëel beschikbaar inkomen van 3,7 procent”, aldus de economen.