Hoe zou het nog zijn met Mika, Sean, Jason en Akira, de kinderen uit "Arm Vlaanderen"?

Vijf jaar na de spraakmakende "Panorama"-uitzending Arm Vlaanderen, waarin de schrijnende werkelijkheid van een leven onder de armoedegrens pijnlijk duidelijk werd, trokken reporters Phara de Aguirre en Sara Van Boxstael terug naar de geïnterviewden van toen. Is er iets fundamenteel veranderd? "Ik werd triest en ook kwaad, bij hen voelde ik berusting", getuigt Phara de Aguirre.  

analyse
Phara de Aguirre
VRT-journaliste Phara de Aguirre maakte vijf jaar geleden de "Panorama"-reportage "Arm Vlaanderen". Nu, vijf jaar later, zocht ze de geïnterviewden van toen nog eens op. Dit is hoe zij het beleefde.

De "Pano"-reportage "Arm Vlaanderen, 5 jaar later", is vanavond te bekijken op Eén, om 21.25 uur.

Het was geen makkelijke zoektocht, 5 jaar geleden. Voor Panorama zochten we gezinnen die onder de armoedegrens leefden en daarover wilden getuigen op televisie. Gezinnen met kinderen, want we wilden weten wat het voor kinderen betekent om op te groeien in een gezin dat het financieel moeilijk heeft. Een delicate opdracht want kinderen zijn sowieso kwetsbaar, kinderen in armoede bijzonder kwetsbaar. 

Het werd Arm Vlaanderen, een reportage die in 2013 uitgezonden werd en die tot de dag van vandaag in scholen gebruikt wordt. In de studio vertelde ik toen als inleiding op de reportage dat in elke klas van 20 leerlingen gemiddeld 2 leerlingen zitten die onder de armoedegrens leven. 10% dus. 5 jaar later zitten we aan 12%.

12% van de kinderen in Vlaanderen leeft in een gezin met een inkomen onder de armoedegrens. 

Vijf jaar later hebben we drie gezinnen terug opgezocht. En ja, er is een papa die werk gevonden heeft na vier jaar opleiding, maar het gaat om een tijdelijke job en als zijn contract volgend jaar afloopt, zal hij 54 zijn en dus een moeilijke klant voor de arbeidsmarkt. En als hij ooit met pensioen gaat, zal hij nog altijd huishuur moeten betalen, want dat eigen huis zal niet meer voor hem zijn, ook niet nu hij een job heeft.

Ja, ze zijn gaan zwemmen deze zomer. Het was een zin die ik de voorbije jaren nog vaak heb naverteld omdat hij ook op mij zo’n indruk had gemaakt. Mika, toen 11, zag heel erg op tegen de eerste schooldag, want dan vertelt iedereen in de klas over de reizen die ze gemaakt hebben en moest hij zeggen : ‘Ik ben gaan zwemmen.’

5 jaar later is Akira, nu 17,  voor ’t eerst in haar leven met het hele gezin gaan zwemmen in het provinciaal domein de Halve Maan in Diest. Mama had dat al jaren beloofd, maar nu pas kon ze het inkomgeld betalen, 4 maal 9 euro, want ja, ze kan eindelijk weer sparen, 50 euro per maand.

Ja, ze hebben een nieuwe woning gevonden, maar ook daar vallen de keukenkasten uit elkaar en zit er vocht in de muren. Maar het is goedkoper dan een huis op de privémarkt en beter dan de ‘blokken’ waar ze vroeger woonden. Die blokken staan nu eindelijk in de steigers om verbouwd te worden, 5 jaar nadat we de schimmel op de muren filmden.

Ik werd er triest van, maar ook kwaad, want in regeerakkoorden heb ik beloften zien staan over de halvering van kinderarmoede tegen 2020 en over het optrekken van de uitkeringen tot de armoedegrens.

Ik voelde ook de berusting bij hen. Dit is het leven dat ze gewoon zijn.  Thuis blijven in de zomer, nog nooit in het buitenland geweest, geen eigen kamer, enkel kleding kopen in de solden. Maar als ouder wil je meer dan bed, bad, brood. Je wil je kinderen ervaringen bezorgen die mooie herinneringen kunnen worden en daarvoor heb je energie, inspiratie, maar ook centen nodig.

Ze waren wel blij dat we teruggekomen zijn. 

Bekijk hieronder de reportage van 5  jaar geleden, en daaronder een eerste fragment uit de uitzending van vanavond. "Zijn jullie erop vooruitgegaan in vergelijking met 5 jaar geleden?" "Nee, totaal niet."

Deze video is niet meer beschikbaar. We beschikken momenteel niet over de rechten om deze video aan te bieden.

Videospeler inladen...

Phara de Aguirre deelde ook haar ervaringen in "De afspraak". Bekijk het hier: 

Videospeler inladen...

Meest gelezen