België niet verplicht kinderen IS-vrouwen te repatriëren

Eén van de IS-vrouwen in een gesprek met VRT-journalist Rudi Vranckx. © VRT

Het Brusselse hof van beroep heeft bevestigd dat ons land niet verplicht is om de kinderen van IS-vrouwen terug te halen naar België. Dat is bevestigd aan De Standaard.

rdc

Tatiana Wielandt en Bouchra Abouallal werden in maart veroordeeld tot 5 jaar cel wegens lidmaatschap van terroristische groepering Islamitische Staat. Ze verblijven al even, samen met hun kinderen, in kamp Al-Hol in het noordoosten van Syrië. Via een rechtszaak wilden ze ons land ertoe dwingen hun kin­deren te laten overkomen. Child Focus had zich aangesloten bij de dagvaarding.

Maar volgens het arrest van het Brusselse hof van Beroep vallen de vrouwen en kinderen ‘niet onder het gezag van de Belgische staat’. ‘Het hof oordeelt verder dat het feit dat beide echtgenoten en hun kinderen de Belgische nationaliteit bezitten, daaraan niets verandert. Bovendien merkt het hof op dat ten aanzien van de eiseressen, die beiden bij vonnis van 19 maart 2018 van de correctionele rechtbank te Antwerpen zijn veroordeeld tot een gevangenisstraf van vijf jaar wegens deelname aan enige activiteit van de terroristische groep Islamitische Staat en ten aanzien van wie de onmiddellijke aanhouding werd bevolen, geen recht bestaat om een gevangenisstraf te ondergaan of overgebracht of uitgeleverd te worden.’

Eerste aanleg

Het hof bevestigt een eerdere beslissing in eerste aanleg. Toen luidde het dat ons land ‘wellicht de morele plicht om zich het lot van de minderjarige kinderen van Syriëstrijders in vluchtelingenkampen in de oorlogszones aan te trekken, maar deze morele plicht lijkt juridisch niet afdwingbaar te zijn bij gebrek aan rechtsmacht van de Belgische Staat in die vluchtelingenkampen’.

In een gesprek met VRT-journalist Rudi Vranckx lieten de weduwes van Antwerpse Syriëstrijders verstaan terug te willen keren naar België. ‘We hebben spijt van onze fout en hopen dat we ze kunnen rechtzetten’, klonk het. ‘Al geven ze ons 20 jaar, we accepteren onze straf. Zolang mijn kinderen veilig zijn en naar school kunnen gaan, maakt dat niet uit.’