Minister Sven Gatz lijdt aan chronische depressie: "Één pilletje per dag... Ik heb er na al die jaren mee leren leven"

Op de bank bij Gert Verhulst op de Evanna vertelde Sven Gatz dat hij lijdt aan een 'chronische depressie'. Al sinds zijn dertigste moet hij afrekenen met depressieve en angstige gevoelens. "Zonder dat daar echt een aanleiding voor was", getuigde hij. "Ik was net tot parlementslid verkozen en wou er invliegen. Ik nam altijd maar meer aan, omdat ik dacht dat ik alles ook aankon. Maar dat bleek natuurlijk niet zo te zijn."

Zijn depressie is Sven naar eigen zeggen overvallen. "Op een dag bots je dan tegen een muur. In het begin word je moe, en je hebt nergens nog interesse in. Dingen die je vroeger leuk vond, zeggen je totaal niets meer", legde hij uit. "Maar dan wordt het erger. Je stressmeter is kapot. Je gaat in het rood, je blijft maar gaan, en dat put je uit." 

Sven sprak ook over de angst die hem soms overviel. "Je wordt dan wakker om vijf of zes uur, en je bent angstig. Je hebt geen reden om angstig te zijn, want alles zal zijn gangetje wel gaan. Maar het voelt wel zeer beklemmend aan." 

Hij ging op zoek naar de oorsprong van die gevoelens. Zo ontdekte hij dat ook zijn moeder geplaagd werd door depressies. "Blijkbaar is het heel vaak erfelijk bepaald", legde hij uit aan Gert. "Mijn moeder had het al een aantal keer in haar leven gehad, en ze daar mee leren omgaan. Toen werd het duidelijk dat ik dat ook zou moeten doen." 

De minister besloot het daarop ook te bespreken met zijn kinderen. "Maar dat is een beetje dubbel, want je wilt ze ook geen schrik aanjagen. Want je weet niet wat het is als je het nog nooit gehad hebt. Je kan je daar niets bij voorstellen. Je identiteit wordt ingekrompen, en je bent maar half de mens die je daarvoor was."

Gatz heeft een jarenlange weg afgelegd om uit het dal te geraken. "In het begin zei de dokter: ik denk dat je een depressie hebt. Zou je geen pilletje antidepressiva proberen?' Mijn eerste intuïtieve reactie was: 'ik ben toch niet gek'. Maar uiteindelijk deed ik het toch, omdat ik er zo van aan het afzien was. Ik moest iets doen. Praat-therapieën werkten niet. Na wat zoeken vond ik dan uiteindelijk het juiste medicijn." 

Hij heeft er intussen mee leren leven dat hij elke dag een pilletje moet slikken. "Ik heb daar lang tegen gevochten, en wou het zonder medicijnen kunnen. Maar op mijn 44ste bleek dat toch te moeilijk. Ik ben door die antidepressiva nu niet gelukkiger dan anders, alleen blijft mijn stressniveau wat beter geregeld." 

Sindsdien heeft hij zijn depressieve gevoelens onder controle. Door er openlijk over te praten hoopt Sven het taboe rond depressie te doorbreken. "Men denkt dat je een zwakkeling bent. Maar in de politiek zijn er verschillende mensen die er mee te maken krijgen. En we kennen allemaal wel iemand die een depressie gehad heeft of nog zal hebben", zegt hij. 

"Het is een deel van het leven en kan velen overkomen. Iedereen heeft zwakke plekken. Je kan een te hoge cholesterol hebben, of last hebben van je hart. En bij mij is het de elektriciteit in mijn hoofd die kapot is."