"Het Europees Parlement lokt zelf het einde van de Europese Unie uit"

Het Europees Parlement besliste gisteren, met 448 tegen 197, om Hongarije te straffen. Dat land kan het stemrecht in de Raad verliezen.

Maar zover zal het niet komen. De kernvraag luidt: waarom Hongarije?

Het besluit is selectief en hypocriet. En uiteindelijk kan het fungeren als breekijzer om de EU te splijten. Want ‘Mitteleuropa’ denkt anders over de EU dan West-Europa. Deze landen hebben al eens een ‘Unie’ meegemaakt. Hongarije kwam toen ook in opstand.

Ik heb het rapport van rapporteur Sargentini (Groen, NL) aandachtig doorgenomen en vroeg me steeds af: Waarom Hongarije? Heeft president Orbán tegenstanders gearresteerd, partijen verboden en journalisten laten ontslaan? Is hij een kleine Erdogan?

Dat vond ik niet. Een bezwaar van Sargentini zijn ‘politieke benoemingen’ in de rechterlijke macht. In Nederland is de Raad van State, hoogste orgaan in bestuurszaken, volledig politiek. De rechterlijke organisatie in Belgie, Frankrijk en Italie kent of kende het jarenlang. Partijen hielden ‘atoma-schriftjes’ bij. Ik geef toe: het is beter van niet. Maar Hongarije is geen uitzondering.

Sargentini klaagde over partijfinanciering. In welk land is dat geen probleem? België weet er alles van. Of Franse toppolitici komen vaak in moeilijkheden, wegens campagnefinanciering. Noem Sarkozy. De media zijn volgens de rapporteur ‘bevooroordeeld’. Die klacht is zo oud als de weg naar Rome. Hongaarse leden van het parlement zouden met bijklussen terechtkomen in verstrengeling van belangen. De rapporteur moet om zich heen kijken: 31% van de leden van het Europees Parlement klust bij. Sommigen verdienen meer dan hun parlementaire wedde. De bronzen medaille hangt om de nek van de heer Verhofstadt, die Sargentini lof toezwaaide.

De rapporteur ziet in Hongarije een sentiment tegen Roma. Niet goed. Maar Hongarije is geen uitzondering. Ze noemt het ‘anti-Gypsyism’. Toen in 1999 Slowaakse Roma in Gent opdoken, werden ze door de paarse regering onmiddellijk gedeporteerd. België werd veroordeeld door het Europees Hof voor de Rechten van de Mens. Heeft iemand later het idee opgeworpen België het stemrecht in de EU te ontnemen? Niet dat ik weet.

De persvrijheid is altijd een delicate zaak. Persconcentratie herbergt gevaren. De Vlaamse geschreven media zijn in handen van enkele figuren; bij afleiding de Nederlandse geschreven pers ook.

Is Orbán soms boos op journalisten. Ik heb nooit iets anders gekend dan boze premiers. Sommige eisen het ontslag. Persvrijheid kent zo zijn marges. In de politieke journalistiek zijn die klein. Niet alleen in Hongarije.

Orbán is een premier die al drie keer een ‘supermeerderheid’ won; in april 2018 behaalde zijn Fidesz 133 van de 199 zetels. Wat veel. Maar ja, de kiezer heeft gesproken.

Sargentini verwijt Hongarije EU-regels niet te respecteren. Ik ken er meer. Frankrijk respecteerde 14 jaar de begrotings­normen van de eurozone niet. Het heeft zelfs nooit een oorvijg gehad. ‘Want het is Frankrijk’. Ander verwijt: Hongarije gebruikt EU-subsidies niet op juiste manier. Zo ken ik er nog een paar.

Wie het visnet zo breed werpt dat eigenlijk alle 28 EU-landen erin kunnen en dan alleen Hongarije aan boord trekt, heeft een bedoeling. Het is opzet.

Hongarije verzet zich fundamenteel tegen het Europees asiel- en immigratiebeleid en weigert mee te doen aan spreidings­plannen voor asielzoekers. Net als Polen en veel andere landen in ‘Mitteleuropa’. Ze vrezen vooral een situatie te importeren die West-Europa al heeft. Integratieproblemen en de dreiging van terreur. Daarom werden Polen en Hongarije doelwit van deze Europese strafexercitie. Daarbij beroepen de Europese Commissie en het Europees Parlement zich op de bescherming van ‘Europese Waarden’.

Vreemd. Toen de Spaanse Guardia Civil Catalaanse demonstranten neerknuppelde, noemde Jean-Claude Juncker, de voorzitter van de Europese Commissie, dat ‘proportioneel geweld’. Zelfs Marianne Thyssen, de meest vreedzame figuur die ken, beaamde dat. Ze kan het niet hebben gemeend. Wapenstokken: geen procedure tegen Spanje. Wel tegen Hongarije. Waarom ook alweer?

De Nederlandse Europees Commissaris Frans Timmermans, het gezicht van het ‘Europese Waarden-beleid’, is de architect van acties tegen Polen en Hongarije.

Intussen spreekt hij met kandidaat-lidstaat Turkije om voor de Turken visumvrije toegang tot het Schengengebied te regelen. Het land dat na China de meeste journalisten heeft opgesloten. Hongarije is kennelijk erger dan Turkije. De Limburger Timmermans is het Noorden kwijt.

De strafactie tegen Hongarije zal verkeerd uitpakken. Polen en/of Italië zullen het voorstel van het Europees Parlement in de Raad met een veto treffen.

Sargentini en Timmermans verenigen ‘Mitteleuropa’ tegen de EU, zonder dat ze het beseffen. Het anti-EU-gevoel zal zich verplaatsen van het Verenigd Koninkrijk naar Midden- en Oost-Europa. Deze landen hebben een andere historische ervaring dan West-Europa.

Na Hitler-Duitsland kregen ze nog eens veertig jaar bezoek van de Sovjet-Unie. Dat liet zijn sporen na en zodra ze het gevoel krijgen dat opnieuw vanuit een machtscentrum zaken worden opgedrongen die zij pertinent niet willen, gaan ze ‘in het verzet’.

Ze zijn bereid tot een breekpunt te gaan, dat hebben ze Moskou laten zien.

Sargentini, Timmermans en de juichende leden van het Europees Parlement hebben gisteren in Straatsburg demonen doen ontwaken die zij niet beheersen. In feite bewerken zij daarmee het einde van de EU.