Deze Vlaamse Meryl Streep won de Ensor voor beste actrice. Wat is haar geheim?

Haar talent

Met drie Ensor-nominaties op zak zou je het niet meteen vermoeden, maar de acteercarrière van Broods begon enigszins in mineur. Gebuisd, oordeelde Dora Van der Groen in haar tweede jaar aan het Conservatorium in Antwerpen. Te ingetogen, was de commentaar op haar stijl. 

Toch is het net dat wat haar collega's vandaag zo appreciëren: haar naturel, haar kleine en luchtige manier van acteren. "Nooit bezondigt Natali zich aan de imitatie of de clichés van de grote gevoelens", vindt Peter Van den Eede, haar bondgenoot bij Compagnie De Koe. "Je hebt nooit het gevoel dat ze speelt." 

Regisseur Fien Troch, die haar castte voor Een ander zijn geluk en Home: "Ze is niet het soort actrice dat je meteen moet downsizen. Je denkt nooit: 'wow, wat is dat?' Daar hou ik van." Bruno Vanden Broecke, die haar begeleidde bij het afstudeerproject, houdt het simpel: "Mensen moeten geloven wat een actrice zegt. Dat heb je bij haar meteen." 

Broods werd na de teleurstelling op het conservatorium opgepikt door Studio Herman Teirlinck, waar Damiaan De Schrijver haar leerde dat spelen ook leuk kan zijn. Dat had ze nodig. "Dat ze talent had, was meteen duidelijk." 

Ook hij roemt haar sponsachtige fragiliteit. Waarom is dat essentieel voor een goed actrice? "Je moet als een huid zijn die zowel open als dicht kan. Je moet heel veel indrukken opslorpen, maar jezelf ook kunnen afsluiten om er niet aan onderdoor te gaan." 

Nog groen achter haar oren was ze, en niets een van de schoolbanken af toen ze de hoofdrol kreeg in S., een film van Guido Henderickx. Een heftige film over een ontwricht gezin en een dochter die ontspoort. Met, nota bene, Dora Van der Groen als haar tegenspeelster. Eind jaren negentig was dat.

"Als je eerste filmervaring slecht is, dan is dat zwaar", weet De Schrijver. "Maar Hendrickx heeft haar heel vaderlijk behandeld en ze voelde snel dat de filmset een plek is waar ze graag is. Ik heb het idee dat hij haar in de filmwereld getrokken heeft."

Later volgde Any Way the Wind Blows van Tom Barman, klopte Fien Troch aan en werd ze dus ingelijfd als kernlid van Compagnie De Koe, waar ze zelf voorstellingen maakt. Onmogelijk om op te sommen met welke gezelschappen en theaterhuizen ze nog samenwerkte, daarvoor is deze krantenpagina simpelweg te kort.

Vlot springt Broods van de filmset naar de theaterscène en terug. Ze heeft die afwisseling nodig. "Nochtans", weet Vanden Broecke goed genoeg, "zijn het twee erg verschillende metiers die ze beheerst: zestien takes van één emotie of twee uur lang het publiek meetrekken zonder herkansing."

In Een ander zijn geluk zit een scène waarin Broods heel hard moet lachen met iets dat ze op televisie ziet. "Dat doet ze zo schoon", herinnert Troch zich. "Huilen en afzien kan ze heel goed, dat hebben we allemaal al gezien. Maar die kant kennen we minder. Haar waaier is heel breed. Ze is ook geweldig grappig en heeft een goed gevoel voor timing."

Tom Lenaerts werkte met haar samen voor Man en macht en Over water, dat dit najaar op Eén komt. "Ze wordt snel gecast als een zachte, dienstbare vrouw, maar in Over water zal je haar zien ontbolsteren in een ander type. Er zit veel kracht in haar." Vanden Broecke knikt: "Zet haar een brilletje en een pruik op, whatever."

Hoort ze bij 's lands beste actrices? Volmondig ja, zegt iedereen. Lenaerts: "Ik kan mij moeilijk voorstellen dat regisseurs die rol hebben voor een vrouw tussen dertig en vijftig, Natali niet in hun top drie zetten." 

Haar toewijding

"Natali stelt zich ten dienste van het verhaal", vertelt Lenaerts. "Dat lijkt evident, maar veel acteurs zijn vooral bezig met hun eigen rol." Ze benadert haar rol heel kritisch, zegt hij ook. "Ze wil haar personage goed kennen, en haar plek binnen het geheel. Ook tegenover de tekst is ze heel kritisch, heerlijke discussies zijn dat. Natali is ook een genereuze speelsters naar anderen toe." 

Malin-Sarah Gozin, de showrunner van Tabula rasa, noemt haar heel professionel en toegewijd. "Ze is zo aangenaam om mee te werken."

Die discussies ten gronde zorgen er voor dat Broods nooit een gratuite vertolking brengt. "Van elk woord wil ze de betekenis kennen, dat geeft haar spel wortels", vindt Vanden Broecke. "Maar denk nu niet dat ze zich boven het materiaal zal zetten. Ze heeft genoeg zelfvertrouwen om te weten dat het voldoende is." Noteer ook maar, zegt hij nog, dat ze een goed ontwikkelde intuïtie heeft.

Broods is sowieso van het grotere plaatje. Van den Eede: "Ze schrijft niet, als we een stuk maken, de grote brokken tekst. Maar ze is onmisbaar voor de finale compositie, ziet de ontbrekende stukjes dialoog." 

Haar uiterlijk

"Natali", zegt Van den Eede, "zou een promotiefilmpje kunnen zijn voor de vrouw. Bijzonder fotogeniek, gegeerd door de camera, maar allesbehalve een oppervlakkige vamp." 

Troch zegt het zo: "Als ze het café binnenstapt, denk ik vaak: zo komen er geen tweede vrouw binnen. Ze is groot, mooi, sexy en fragiel. Ze heeft iets heel glamoureus, maar geen klassieke schoonheid. Dat word je snel beu. Ze kan er ook heel verfrommeld uitzien. Je kan haar niet in een vakje steken." De camera, zegt Vanden Broecke, houdt van een gezicht als het hare. "Ze is onze Charlotte Gainsbourg."  

Broods heeft een lui oog waardoor ze wat loenst. Geweldig aantrekkelijk, is de consensus. "Een ongelooflijke oogopslag heeft ze, een wat melancholisch blik", vindt Lenaerts. Hij herkent in haar een internationale flair, zoals Viviane De Muynck die ook heeft. "Ze heeft internationaal potentieel." Maar, zo benadrukt iedereen: koket is ze niet, divastreken zijn haar vreemd. 

De Schrijver wil ook wel even dit zeggen: "Ze kan ontzettend mooi zijn, maar ook heel lelijk. Ze is niet bang om zichzelf belachelijk te maken." 

Noteren we ook bij elk gesprek: haar lach. "Die lach, die mag niemand afpakken", grapt Vanden Broecke. En Troch: "Ze heeft een lach die ik altijd zal herkennen, maar die ze ook op beeld kan overbrengen." De Schrijver zet haar op dat vlak naast Filip Peeters. "Zo'n grote, alomvattende, aanstekelijke lach."

Haar voorbereiding

Broods is een werkpaard. Begin dit jaar nam ze voor het eerst een paar maanden vrij, om op adem te komen en voor haar nog jonge tweeling te zorgen. "Ze doet bijzonder veel. Soms te veel. Want ze heeft ook nog een gezin", zegt Van den Eede.

Lijden haar prestaties daar soms onder? Dat vindt hij niet. "Maar we proberen elkaar soms wel te ontzien." Troch: "Bij sommige mensen heb je wel dat gevoel, dat ze wat kapotgespeeld zijn of zichzelf wat zijn verloren in het spel. Dat heeft zij niet." 

Als ze dan toezegt en op set of scène verwacht wordt, is ze altijd uitstekend voorbereid. "Ze kent haar tekst onwaarschijnlijk goed en stelt veel vragen. Een teken van engagement, vind ik", stelt Lenaerts. Getuigt ook van die contentieuze aard: "Bij een acteur zitten er soms drie maand tussen twee opnames. Maar bij elke take weet Natali perfect waar we zitten in het verhaal, waar we vandaan komen en waar we naartoe gaan. Superprofessioneel." 

Dat herkent Gozin volledig. "Tabula rasa is een complex verhaal, en we zijn begonnen met het einde op te nemen. Niet evident, omdat haar personage zoveel niveaus heeft. Maar ze komt aan, is zeer goed voorbereid en zit in haar concentratie." 

Tegelijk tikken de jaren ervaring aan. "Na twintig jaar lijkt het spelen vanzelf te gaan", bewondert Vanden Broecke. Als ik haar zie bij De Koe, dan lijkt ze zo bevrijd. Ik denk dat ze liever speelt dan ooit."