Op de Jurassic Party in Londen

Een man met geolied bovenlijf danst uitdagend tegen een m/v/x in een drie meter hoog rubberen t-rexkostuum op de dreunende beats van Aqua's 'Barbie Girl'. Een vrouw in wandelschoenen trekt met een pterodactylische schreeuw haar topje uit. Tegen de dj-booth hangt een ingekaderd portret van Jeff Goldblum, een hek onder hoogspanning flikkert vervaarlijk onder de discolampen en een meisje in een stegosaurus-onesie gooit haar halflege cocktail over mijn voeten met de woorden “I’m going to fuck that DNA-dude.”

Hoe was uw weekend?

Oer-orgie

“We combineerden onze passie voor feesten en films in een uniek concept waarbij je je jeugd kan herbeleven”, klinkt het bij Guy Hauben en Adrian Storry, de oprichters van Throwback Events en de verantwoordelijken voor deze oer-orgie. In september 2017 organiseerde het duo voor het eerst de Jurassic Party, een themafeestje voor fans van Jurassic Park en jaren 90-muziek. “We wilden een cinematic clubbing experience creëren waar mensen niet alleen hun favoriete jeugdfilm konden terugzien en zich konden verkleden als hun favoriete personages, maar daarna ook konden feesten op songs uit hun tienerjaren terwijl ze knuffelen met babydinosaurussen en dansen met een levensgrote t-rex.” Een businessplan zoals een ander dus.

“Ik denk dat mensen in het begin een beetje in de war waren door het concept. Ik bedoel, Londen is wel wat gewoon, maar dansen met een t-rex is niet iets dat je elk weekend kan doen.” Hauben en Storry slaagden in hun opzet. Filmpjes en foto’s van de eerste editie zorgden ervoor dat een jaar later de dranghekken voor The Grand in Londen uitpuilden met enthousiastelingen. 

Moderne Dalai Lama

Ik spot verschillende Dennis Nedry’s, Ellie Sattlers, heel wat dinosauriërs en vermoedelijk een paar Alan Grants – al konden de beige broeken en blauwe hemden ook een eerbetoon aan Dries Van Langenhove zijn. Het meest populaire personage van de avond is Dr. Malcolm. Het gezicht van Jeff Goldblum verleidt me meermaals vanop shirts en maskers, zijn wereldberoemde quote 'Life uh, finds a way' vereeuwigd in permanente inkt op een bovenarm.

“Jeff Goldblum is een beetje de moderne Dalai Lama, toch?” aldus een meisje dat zich voor de gelegenheid niet alleen zijn zwart ensemble en zonnebril heeft aangemeten, maar haar decolleté zelfs van lichaamsbeharing heeft voorzien. “Dat is geen dj-booth waar zijn foto op pronkt, dat is zijn altaar! We’re all his disciples!” De fanatieke Britse wint op een getekende borsthaar na de best dressed contest en ziet de eerste plaats (terecht) naar Mister DNA gaan. “Ik heb niet zoveel vrienden meegebracht, dus geen idee hoe ik die honderd pond krediet aan de bar ga opdrinken”, aldus de bolletjestrui.

Twerken in een afritsbroek

“Jij bent helemaal vanuit België gekomen voor… dít?”, vraagt Jasmin die haar Jurassic Park-shirt gewoon de dag ervoor bij Primark heeft gekocht. Ik leg haar uit dat ik een dinosaurusfreak ben, dat de franchise veel voor me betekent en hoe mijn lokale parochie op de hoogte is dat het themalied dat John Williams voor de film componeerde door de boxen zal schallen tijdens mijn huwelijk of begrafenis – afhankelijk van welk heugelijk evenement eerst plaatsvindt.

Ze blijft stoïcijns onder mijn enthousiasme. “Ik vond de film ook wel cool en het is een tof concept, maar uiteindelijk blijft dit toch ook maar een nineties-feestje. Mensen willen gewoon een onenightstand en meezingen met de Spice Girls”, zegt ze voor ze zich weer in de dansende menigte stort. Eerlijk, eender wie waarachtig kan twerken op 'Brimful of Asha' in een afritsbroek  verdient het om van bil te gaan. Bovendien heeft ze een punt.

Het leeuwendeel van de bezoekers is wel te vinden voor een verkleedfuif en een portie nostalgie om de hedendaagse hel te vergeten, maar besteedt minder aandacht aan de prehistorische context van het feest dan aan zijn of haar primaire behoeften. Overal wordt gemuild en geschuurd. Een van de medewerkers, een oudere man in ranger outfit, heeft een gelukzalige glimlach op zijn gezicht terwijl kirrende jonge meisjes de babydinosaurushandpop – en bijgevolg dus hun hand – liefkozend masseren. Hoewel een boner in thema zou zijn op een feest vol pseudopaleontologen, ben ik dankbaar voor zijn brede cargoshort.

Korte armpjes

Wanneer ik rondvraag naar de metafysische kwestie die de films aankaarten – “ben je team Grant of team Malcolm?” – krijg ik meer dan eens een verbaasde blik. “I’m just here for the t-rex”, schokschoudert een jongen. “Maar ik ben ook wel fan van de diplodocus”, wijst hij naar zijn T-shirt waarop een brachiosaurus pronkt. Zijn vriend heeft niet de moeite gedaan om in thema te komen, maar is duidelijk wél naar het natuurhistorisch museum gegaan voor zijn pick-up line. "Damn girl, are you a triceratops cos you make me horny." In het juratijdperk was er wellicht evenmin ruimte voor romantiek of semantiek, maar ik ben een tikkel teleurgesteld dat hij tenminste niet iets met Yur-ass kon bedenken.

Net als ik mistroostig wil worden, wordt de t-rex op de tonen van de originele soundtrack het podium op geleid. Ik weet dat het rubber is. Ik weet dat er iemand in het pak zit. Maar mijn hart klopt overuren. Dit is waarvoor ik naar hier ben gekomen. Dit was het waard, denk ik, terwijl de vleesgeworden carnivoor mijn liefdevolle blik beantwoordt met enkele suggestieve heupbewegingen en zo manhaftig mijn droomhuwelijk aan diggelen beukt. 

Ach. U weet wat ze zeggen van beesten met korte armpjes.