Jack (19) wordt overreden door vuilniskar, maar “sixpack heeft mijn leven gered”

Als de (toen 19-jarige) fitnessfreak Jack Moore en zijn vriendin Vicky Clarke in juni 2017 een dutje gaan doen in het Earlham Park in Norwich, ontsnappen ze rakelings aan de dood. Wanneer de jongen na even te hebben geslapen nietsvermoedend zijn ogen terug opendoet, ziet hij de wielen van een vuilniskar op zo’n 30 centimeter van zijn hoofd op hem afrijden.

Nog voor hij kan ontsnappen, rijdt het ijzeren gevaarte met zijn voorwiel over zijn buik heen. Vervolgens rijdt hij verder over Vicky, stopt als één van zijn wielen op haar staat en rijdt terug achteruit. Nog verdoofd door de adrenaline weet Jack weg te springen en voorkomt hij dat hij een tweede keer door de tonnen zware vuilniswagen geplet wordt. Rondom hen klinkt geschreeuw en gegil van de omstaanders.

En dan slaat de pijn toe. Jack voelt een ondragelijk brandend gevoel op zijn buik en besluit zijn t-shirt even omhoog te trekken. “Mijn buik was helemaal misvormd”, zegt hij nu, anderhalf jaar later, tegen The Mirror. “Mijn navel zat niet meer in het midden van mijn buik. Hij was naar mijn linkerzij getrokken. Aan de rechterkant stond het bandenspoor van de vrachtwagen duidelijk in mijn huid en mijn buik zag ontzettend rood.” Jack wil het uitschreeuwen van de pijn, maar ook dat lukt hem niet. Zijn long is geperforeerd waardoor hij geen kik meer kan geven.

Terwijl de hulpdiensten onderweg zijn, proberen een tiental mensen rondom hem, hem te kalmeren. “Ze vroegen me wat mijn naam was en welke dag het was. Ik kon amper spreken en wilde in een bal opkrullen om de pijn te verbijten, maar ze lieten me niet bewegen. Gelukkig waren ze daar bij mij of ik had waarschijnlijk nog meer bloed verloren.”

Van de periode tussen het ongeluk en het ontwaken in het ziekenhuis, herinnert Jack zich maar flarden. Door de pijn en het bloedverlies valt hij meerdere malen flauw en is hij niet in staat helder te denken. Naast een geperforeerde long houdt Jack er ook een gescheurde nier en lever en twee gebroken ribben aan over. Hij verliest ook een volledige liter bloed door interne bloedingen.

Als hij weer bij zijn positieven komt in het ziekenhuis, doet zijn buik nog steeds ontzettend veel pijn. “Ik trok de lakens weg en zag een groot litteken dat van mijn tepel tot mijn schaamstreek liep. Aan alle kanten waren er buisjes in me geprikt en ik had een spuit in mijn ruggenmerg voor de epidurale verdoving.”

De jongen begint te panikeren en vraagt meteen hoe het met Vicky gaat. Zijn moeder die naast het bed staat vertelt hem dat ze ook overreden is, maar het evenzeer overleefd heeft.

Vandaag, anderhalf jaar na de feiten, heeft het ongeluk nog steeds drastische gevolgen op Jack’s leven. Waar hij voor het ongeluk bijna al zijn vrije tijd doorbracht in de fitnesszaal, kan hij vandaag zelfs niet meer naar het toilet gaan zonder pijn te lijden. Zijn atletische lichaam verzwakt stukje bij beetje.

De dokters verzekerden hem wel dat zijn sportieve bouw zijn leven die dag deels gered heeft. Zijn indrukwekkende sixpack nam een deel van het gewicht op zich waardoor slechts enkele van zijn organen beschadigd raakten. Ook heeft hij geluk gehad met de plek waar de vrachtwagen over zijn lichaam reed. Mocht dat enkele centimeters hoger geweest zijn, had de vuilniskar zijn hart geplet en had hij geen schijn van kans gehad.

Toch mag ook de psychische impact van het ongeluk niet genegeerd worden. Jack lijdt sindsdien aan het posttraumatische stress-syndroom. “Ik heb nog steeds flashbacks naar het moment dat ik de vrachtwagen over mijn rechterzij zag rijden. Het was erg traumatiserend. Het park was een plek waar ik me altijd veilig voelde. Ik ging er al jaren heen.”

Hoe het ongeluk juist gebeurde is nog onduidelijk. Jack en Vicky lagen in het midden van een grasveld waar ze duidelijk zichtbaar waren. Dat de chauffeur hen niet zag liggen, wijst erop dat hij erg onoplettend aan het rijden was. Hij werd op staande voet ontslagen en kreeg een boete van 195 pond (220 euro) opgelegd. Het afvalverwerkingsbedrijf en de betrokken families werken nog steeds aan een compensatieovereenkomst.