Mathew Hayman begon zijn carrière in 2000 bij Rabobank. In 2010 stapte hij over naar Sky, waar hij tot 2013 bleef. Het jaar nadien verkaste hij naar Mitchelton-Scott, toen nog met Orica in de naam. In 2016 schreef hij vrij verrassend Parijs-Roubaix op zijn naam, zijn grootste triomf als renner. Haymans laatste koers wordt de Tour Down Under in 2019.

“De tijd is voor mij gekomen om een moeilijke beslissing te nemen”, verklaart Hayman op de teamsite. “Eentje waar ik al maanden mee worstel, vooral uit angst voor hoe mijn leven er zou uitzien als ik geen prof meer ben. Ik ben vergeten hoe het voelt om geen wedstrijdprogramma te hebben. Wielrennen bepaalde zo lang mijn leven, nu is het tijd om van mijn familie mijn prioriteit te maken.”

Hayman, die overigens in het Limburgse Lanaken woont, maakte het nieuws zelf bekend op de website van zijn ploeg Mitchelton-Sott in een openhartige brief:

“De tijd is gekomen voor mij om een ​​zeer moeilijke beslissing te nemen, één waarmee ik maandenlang worstelde, voornamelijk uit angst voor hoe mijn leven eruit zou zien zonder een professionele atleet te zijn.

Ik ben lang vergeten hoe het is om geen wedstrijdprogramma te hebben. Fietsen heeft zo lang mijn leven bepaald, maar steeds meer vocht die andere allesomvattende constante in mijn leven, mijn familie, om mijn aandacht. En zij moeten nu mijn prioriteit zijn.

Ik heb het gevoel dat ik het geluk heb gehad om te rijden voor enkele van de grootste teams in het peloton, zowel qua budget als qua hart. Ik heb met enkele van de meest getalenteerde renners gereden en werd omringd door personeel met een passie voor de sport. Ik heb er de afgelopen 19 jaar telkens naar uitgekeken om naar de volgende wedstrijd te vertrekken en ik heb genoten van veel te veel uren op veel te veel teambussen.

Er zijn te veel mensen die ik moet bedanken, mensen die ik voor altijd dankbaar ben voor hun hulp in vele verschillende facetten van mijn carrière. Hen allemaal bij naam noemen zou niet alleen te lang duren, maar zou ook betekenen dat ik iemand ten onrechte zou weglaten. Je weet wie je bent en ik dank je voor je steun en het delen van mijn passie voor deze sport, samen hebben we veel hoogtepunten en dieptepunten doorgemaakt. Dank je.

Maar het moet gezegd dat er één persoon of gezin is die toch moet worden genoemd. Deze man en zijn vrijgevigheid hebben de wielersport in Australië veranderd. Gerry Ryan en de familie Ryan hebben het mogelijk gemaakt dat er een team van Australiërs is op het allerhoogste niveau. Maar meer dan dat, denk ik dat zijn vrijgevigheid aan de sport het mogelijk heeft gemaakt dat er een weg is voor elke jonge Australische jongen of meisje die droomt van het rijden en winnen van de grootste wedstrijden ter wereld, niet alleen in dit team.

Ik had nooit gedroomd om voor een Australisch team te rijden, er werd over gesproken toen ik voor eerst het prof werd, maar ik had niet durven dromen dat het ooit zou gebeuren tijdens mijn carrière. Of ik ben te lang in de buurt gebleven, of Gerry kan groter dromen dan de meesten. Ik dank u namens de Australische fietscommunity.

Ik heb hier en daar een aantal wedstrijden gewonnen, heb deel uitgemaakt van teams die nog veel meer hebben gewonnen, maar ik weet zeker dat ik nog voor één race in het bijzonder zal worden herinnerd en ik kon geen betere race bedenken waaraan mijn naam is gekoppeld. Ik werd vroeg in mijn carrière verliefd op Roubaix en het voelde soms dat de wedstrijd me gewoon martelde. Zeventien keer reed ik van Compiègne naar Roubaix en elke keer was het een geweldige dag, maar in 2016 hief ik een (verrassend zware) kassei boven mijn hoofd. Het was het meest trotse moment in mijn sportcarrière, een hoogtepunt van al het proberen, leren en nooit stoppen. Blijf altijd rijden.

Om een ​​atleet op dit niveau te zijn, moet je egocentrisch, egoïstisch, gedreven en hongerig zijn (letterlijk en figuurlijk) en het grootste deel van je leven ben je moe. Ik kijk ernaar uit om mezelf op te frissen en iets terug te geven aan mijn grootste fans, de fans die me niet zien rijden en wie het niets kan schelen wat mijn resultaten zijn: Harper, Noah en Elodie. Kym, mijn vrouw, is er altijd achter de schermen voor me geweest, de lange levensduur van mijn carrière kan worden toegeschreven aan haar steun voor mij en voor ons gezin. Als ze me al onze jaren samen iets heeft geleerd, is het om te vertrekken voordat het feest slecht wordt. Dus bij deze, zal ik dit feest verlaten. Mijn laatste wedstrijd wordt de Tour Down Under in januari 2019.”