‘Aaaah! Paul Magnette! Paul Magnette est là!’ Een zwarte vrouw weet met haar enthousiasme geen blijf wanneer hij voor de deur staat met een campagnebrochure. Ze vliegt de burgemeester van Charleroi net niet om de nek. Nadat hij haar in drie zinnen uitgelegd heeft dat in het boekje dat hij haar zonet overhandigde het programma van de PS staat en dat ze zeker moet gaan stemmen, wuift ze hem met wilde bewegingen uit. ‘Hahaa! Votez Paul Magnette!’, roept ze nog na.

Magnette is met een tienkoppige ploeg op stap in Gilly, een van de kernen van Charleroi, en zeker niet de meest gegoede. Het is midden op de dag, niet alle deuren gaan open. Maar waar dat wel gebeurt is geen enkele keer grote afkeuring te horen voor de PS of de politiek in het algemeen. Magnette is in zijn nopjes, de campagne loopt op volle toeren en ze loopt vlot. ‘Elk van die boekjes weegt 158 gram. En we hadden er 16 ton van. Twaalf daarvan zijn al verdeeld. Nog vier.’

De PS’ers pakken hun porte-à-porte georganiseerd aan. Aan weerskanten van de straat belt de ploeg aan, waar de deur opengaat overhandigt het team een boekje, en komt Magnette nog een handje geven. Een wagen met extra boekjes wacht hen om de paar honderd meter op. Het tempo ligt verdraaid hoog. ‘Bijna militair georganiseerd, hé?’ Elke dag doen de PS’ers op deze manier 10 tot 20 kilometer Charleroi aan.

Behalve Magnette zijn ook OCMW-voorzitter Eric Massin en nationaal woordvoerder Maxime Hardy, de lijstduwer, van de partij. Wanneer bij een van de huizen een vrouw opendoet met een stevig krullende zwarte coupe, schakelt Magnette na drie zinnen over op Italiaans. ‘Ik had een lichte Italiaanse tongval opgemerkt’, zegt hij nadien. ‘Haar looks en dat kruisje om haar nek vielen ook op. Dan probeer ik het in het Italiaans. Ik zit er zelden naast.’

Even verderop raakt hij bij een gehavende voordeur aan de praat met twee niet minder gehavende mannen vol DIY-tattoo’s. ‘Ze hebben mijn broer goed te pakken gehad toen hij wou tussenkomen in een gevecht’, zegt een van de twee, zelf met een blauw oog. Zijn broer haalt de schouders op. ‘Ach ja, ik ben gekend bij de politie, dus hebben ze mij opgepakt toen ze kwamen. Ha, eerst hebben ze me moeten taseren.’ ‘Het lijkt u niet erg getraumatiseerd te hebben’, zegt Magnette. ‘Bah, non.’ Broer 1 kijkt nu in het programmaboekje dat hij net heeft gekregen. ‘Ah, u bent van de PS?’ Magnette bevestigt dat hij PS’er is en vraagt of ze voor zijn partij zullen stemmen. ‘Maar natuurlijk, altijd! Geen zorgen.’

Een paar huizen verderop gaan de bewoners nog een stapje verder wanneer ik hen vraag of ze eerder al op de PS stemden. ‘Natuurlijk stemmen we PS. Dat doen we elk jaar!’