Laura werd opgenomen in het Cambridge Hospital, in de Amerikaanse deelstaat Massachusetts. Het waren de kleine gebaren van de verplegers die in haar laatste dagen bijzonder veel betekenden voor haar en Marco, want ze getuigden van “zoveel waardigheid en professionaliteit”. Zo waarschuwde de staff steeds voor een pijnlijke injectie, of hielden ze haar topje omhoog om haar eerbaarheid te beschermen. Ze waren ook bijzonder vriendelijk en attent tegenover hem en haar ouders, ze namen de tijd om al hun vragen te beantwoorden en zelfs een troostende knuffel was nooit te veel gevraagd. En als Peter hun kat Cola binnensmokkelde, knepen ze graag een oogje toe.

Eén avond was heel bijzonder, want het koppel mocht een vijftigtal mensen uitnodigen om samen hun huwelijk te vieren. Er werd gezongen en gedanst, en heel veel gelachten. “Het wat de laatste fantastische avond van ons huwelijk samen, voor ons allebei, en het zou niet gebeurd zijn zonder hun steun. Daarvoor wil ik mijn eeuwige dankbaarheid uitdrukken”, schrijft Peter.

“Het meest pure en troostende moment ooit meegemaakt”

Op 22 september was het moment gekomen om afscheid te nemen van Laura, en ook dit was een bijzonder moment dankzij het verplegend personeel. “Ze vroegen mij om heel eventjes de kamer te verlaten. Toen ik terug binnenkwam, hadden ze haar zo op bed gelegd dat ik net genoeg plaats had om een allerlaatste keer bij haar te gaan liggen. Ik vroeg of ik één uur de tijd kreeg, zonder één enkele tussenkomst. Ze knikten, sloten de gordijnen en de deur en lieten ons met rust. Het was ons laatste tedere moment samen als man en vrouw, en het was het meest pure en troostende moment dat ik ooit had meegemaakt.”

Lees hier de volledige brief, die Peter twee weken na haar dood liet publiceren in The New York Times. Ook het rouwbericht van Laura staat nog online.