Nederlanders herdenken treinramp massaal: "Hoe kom je hier als gezin ooit overheen?"

Het verschrikkelijke spoorwegongeluk bezorgde Oss een inktzwarte dag, tegelijkertijd verbroederde het de Ossenaren. Ze legden bloemen neer, staken kaarsen aan, schreven kaartjes, gaven knuffels. Honderden exemplaren, de berg werd steeds groter vlakbij de ingang van station Oss-West aan de Gerbrandylaan. 

Massaal betuigden honderden, misschien wel duizenden mensen van alle rangen en standen hun diepe medeleven aan de nabestaanden en slachtoffers van de  horror op het spoor.

De mensen waren overwegend stil en gelaten, het geluid van voorbijrijdende treinen was de enige stoorzender. Een huiveringwekkend geluid.

Onder anderen Margie Coster uit Oss legde bloemen, ze is net zoals iedereen om haar heen erg aangedaan. "Dit is echt heel erg. Zoiets vreselijks heb ik  nog nooit meegemaakt. Al heb ik lang geleden ook eens een jongetje gezien dat was doodgereden door een automobilist."

Coster was 's ochtends bij het spoor aan het hardlopen toen ze opeens "al die ambulances" zag. "Toen ik hoorde dat het kinderen waren wist ik meteen: dit wil ik niet zien. Afschuwelijk."

De Osse sprak met een grootvader die blij en opgelucht was dat zijn kleinkinderen gisteren niet naar het kinderdagverblijf waren gegaan, want die mochten bij hun zieke vader thuisblijven. "Die kinderen hadden ook in die bakfiets kunnen zitten. Die opa moest ontzettend huilen."

"Ik hoorde het nieuws toen ik op bezoek was bij een vriendin in Nistelrode", zegt de aangeslagen Leonoor Coene. "Wat is dit vreselijk voor de ouders. Het gezin is kapotgemaakt." 

Roger van Boxtel, topman van de Nederlandse Spoorwegen (NS), woonde de herdenking bjj. Ook het gemeentebestuur van Oss kwam zijn deelneming betuigen, burgemeester Wobine Buijs sprak de rouwende menigte toe. Kort en zonder microfoon. 

"Iedereen in de verre omgeving die zich betrokken voelde bij wat er vandaag gebeurde is hier. We kunnen er niets aan doen, maar we kunnen wel samen huilen, elkaar troosten, er zijn voor elkaar. Laten we alle tegenstellingen vergeten en elkaar vinden in het verdriet." De menigte applaudiseerde, ingetogen.
 

De 21-jarige Aron van Uden legde witte bloemen neer. "Ik werd vanochtend wakker, ik woon hier vijfhonderd meter vandaan, en hoorde het. Pas enige tijd later besefte ik hoe verschrikkelijk het is wat er gebeurd was." Aron is zelf geen vader. "Ik weet niet wat het is om drie kinderen te hebben, maar dit is hartverscheurend." 

Ook Frank (18) legde bloemen neer. "Ik woon in de buurt van het station. Ik zat in de trein naar Nijmegen vóór de trein die de slachtoffers raakte. Heel bizar. Toen ik op school was in Nijmegen, ik studeer daar, zag ik pas wat er gebeurd was. Ik heb de hele dag op nieuwssites  rondgekeken, kon me niet meer concentreren. Woorden schieten tekort."

"Als je nu in Oss loopt lijkt het net bouwverlof, het is er erg stil. Oss is een grote stilte", zegt een Ossenaar die anoniem wil blijven, want mijn naam, "dat is niet belangrijk". "De man die drie kinderen kwijt is, is een collega van mijn broer. Ik vind dat ik hier geweest moest zijn, als is het maar even. Ik moet het een plaats geven."

Hij heeft nog niet zo lang geleden zijn eigen vader verloren aan kanker, net drie dagen voor zijn huwelijk. "Dat is ook erg, maar heel anders dan wat er nu gebeurd is. Het is gruwelijk. Je wilt je kind niet afgeven voordat je zelf gaat. Dat mag niet."

Een andere vrouw uit Oss zag het nieuws op haar telefoon. "Mijn hart bonkt in mijn keel. Er zijn geen woorden voor." Zij legde bloemen neer in naam van de Didi Foundation, waar ze aan verbonden is. "Een goed doel voor weeskinderen in India. Wij zetten ons in voor kinderen en dan maak je dit mee. Hoe kom je hier als gezin ooit overheen?"