Dit zijn de tien beste platen van de week

1. Brockhampton - Iridiscence

Bloody hell, hoe onwaarschijnlijk goed is 'J'Ouvert', die nieuwe track van Brockhampton! Compleet ondraaibaar op de doorsnee popradio, daar niet van, maar het is hoe dan ook een sterk staaltje punkhiphop waarmee het Californische zootje zijn veelzijdigheid beklemtoont. Meteen out het nummer zich als een van de sterkste tracks op Iridiscence, het vierde album van de jongens, het eerste op een groot platenlabel (RCA/Sony). Het is het eerste luik van een trilogie die de boys The Best Years Of Our Lives noemen. Volgt u nog?

Gek genoeg is Iridiscence meteen het donkerste wapenfeit van Brockhampton. Niet verwonderlijk, want de posse ging even door een identiteitscrisis na het vertrek van kernlid Ameer Vann (die werd aangeklaagd wegens mishandeling). Maar kijk, de groep lijkt herboren. Dat het recente trio topsingles '1999 Wildfire', '1998 Truman' en '1997 Diana' niet eens op dit album staat, zegt veel over het zelfvertrouwen en de ontembare, kwaliteitsvolle productiviteit van de band.

Wat staat er dan wel op? Doorwrochte, ongemakkelijk in het vel zittende swaggy hiphoptracks zoals 'New Orleans' en 'Thug Life' of ronduit smerige shizzle als 'District' (Wat! Een! Track!) of de epileptische breakbeatrap van 'Weight'. Of fluwelen, honingzoete boybandfolk zoals in het merkwaardige 'San Marcos' (Ed Sheeran is niet veraf). En 'Tonya' natuurlijk, de track die de Brocks live speelden bij Jimmy Fallon, kort na het verraad van hun maatje Ameer.

Waar ligt de tour de force van Iridiscence? Bij het totale gebrek aan hokjesdenken en de daaruit voortspruitende woeste mix van cheesy mainstreampop en hondsdolle undergroundvibes: het gedroomde Generation Z-bedje voor getuigenissen over onzekerheden, persoonlijkheidsstoornissen, depressies en bruut escapisme. "But I'm not ashamed, I'm not afraid of who I am", klinkt het, "Or how I trust my mental, yeah, it's not perfect / But I guess that's just the shit I'm into". Puur, rauw, onversneden.

2. Christine And The Queens - Chris

"Ik ben alles en niets", zei Héloïse Letissier tegen een lichtjes verwarde Gunter Van Assche die bij hun rendez-vous niet meteen wist hoe de zangeres aan te spreken. "Alleen is Chris de puurste, meest ongefilterde en uitdagende expressie van wie ik ben. En ze past me beter op het lijf. Letterlijk." Op Chris vond de Franse popzangeres de puurste versie van zichzelf: "Tijdens mijn vorige tournee moest ik in topvorm blijven, en gaandeweg zag ik een klein, maar atletisch meisje verschijnen in de spiegel. Mannelijk en vrouwelijk tegelijk. Korte coupe, stoer postuur en fantastische borsten! Lekker. (lacht)"

Lekker is ook de compacte elektropop van Chris, haar tweede plaat, waarop ze schippert tussen La Roux, Jo Lemaire, Yazoo en euh... Samantha Fox? De blikkerige drumcomputers en silly samples komen recht uit de jaren 80 en de kitscherige, lichtjes ironische synth-esthetiek knipoogt naar de New Yorkse elektroclash anno 2001. Maar Letissier zingt beter, krachtiger en soulvoller dan ooit: dit is de plaat waarmee ze zich op de kaart zet als indrukwekkende, eigenzinnige popzangeres.

"Ik wil niet langer wanhopig een vriendin zijn, maar een minnares", bekent ze in het interview. Nou, okee dan. Wij klagen hoegenaamd niet.

Lees hier het interview met Christine And The Queens 

3. Bazart - 2

In 2 schuilt de weemoedige synthpop van The Human League, Soft Cell en Yazoo. Misschien zelfs een vleugje Mylène Farmer en ook wat David Sylvian. In 'Ademnood' horen wij zelfs de Kanye West van 808s & Heartbreak weergalmen. Yep, Bazart zit stevig verankerd in de geschiedenis van de elektronische popmuziek en is heus niet het kransje opportunistische poseurs waarvoor deze Belgen door hun haters worden versleten.

Wij zijn behoorlijk blij dat er eindelijk een Nederlandstalige band opstaat die de interessantste elektronische undergroundklanken van de voorbije decennia op een slimme, toegankelijke wijze naar de mainstream vertaalt. Hey, wie liever OneohTrix Point Never hoort, moet dat dan maar opzetten. Even goede vrienden. Maar zeur niet dat Bazart niet cutting edge genoeg klinkt. Bij de bakker bestelt u toch ook geen homp biefstuk, quoi?

De songs doen veelal rijker aan dan die van het debuut ('Onder Ons', met Eefje De Visser, is voortreffelijk), de productie is efficiënter en beter uitgebalanceerd. "In essentie is 2 een plaat die wij zelf zouden beluisteren en kopen", zei zanger Mathieu Terryn tegen onze journalist Elmo Lê van. Verhip zeg, wij ook.

Lees hier het interview met Bazart

4. Jean Hoyoux - III Hymne

Begin vorig jaar bracht het Belgische platenlabel cortizona. de nagenoeg onvindbare vinylplaat Planètes van de Waalse psycholoog-astroloog Jean Hoyoux uit, een obscuur pareltje uit 1982. De opvolger van die door cratediggers felgezochte plaat, III Hymne,  verscheen in 1985 en wordt nu door hetzelfde label geheel geremastered opnieuw uitgebracht. Voor al wie tuk is op meditatieve, niet zelden spookachtige ambient en kosmisch synthesizerexperiment; hou je vast aan de takken van de bomen.

5. Mahalia - Seasons

Mahalia hoort - samen met Jorja Smith, Jessie Reyez en Kali Uchis - bij onze favoriete indiesoulgodinnen van het jaar. Zij tilden de alternatieve r&b naar het allerhoogste niveau, verleidden popfans én alternativo's, voerden coole Spotify-lijsten én de charts aan. Op Seasons flirt de uit Birmingham afkomstige Mahalia met ons middels romige, breekbare soulsongs die heupwiegend hypnotiseren en meedogenloos het hart doorboren. Het vlugzout, snel!

6. Prince - Piano & A Microphone

Uit oude tapes gedistilleerde solorepetitie uit 1983, opgenomen in het huis van Prince in Chanhassen. Daarop "verrukkelijke, diepkervende liedjes waarin je de blues door de stembanden van Prince hoort vibreren", zoals wij mochten constateren. De zwarte spiritual 'Mary Don't You Weep' is daar een pakkend voorbeeld van, maar ook het half geïmproviseerde 'Why The Butterflies' dat Prince als een fenomenale gospelzanger belicht. 

Er is een uitgebeende versie van de cultclassic '17 Days', waarin Prince stampvoetend de funk simuleert, en schetsen van 'Purple Rain' en 'Strange Relationship'. Misschien niet de ultieme traktatie voor de grootste fans, maar wel muziekhistorisch interessant en waardevol. Benieuwd wat er de komende jaren nog uit de legendarische Prince-kluizen zal worden uitgebracht.

Lees hier de volledige recensie

7. Skinny Pelembe - Sleep More, Make More Friends

Ongrijpbaar, die curieuze hybride van Skinny Pelembe. De in Johannesburg geboren zanger-gitarist-producer onttrekt zich aan de genres die hij hier door elkaar klutst, als een fantoom dat slechts héél even bezit neemt van de muziekstijlen in kwestie. Zo suist hij door hiphop, elektronica, blues, neo-soul, jazzfunk, psychrock, triphop en gospelachtig indiesongwriterspul à la Moses Sumney, zonder resoluut voor een vast kader te kiezen. Straf spul.

8. The Bony King Of Nowhere - Silent Days

"Met Silent Days wilde ik mijn liefde voor het experimentele Kid A van Radiohead en het klassieke van Bob Dylans Blood on the Tracks in balans brengen", zegt Bram Vanparys over zijn nieuwste worp als The Bony King Of Nowhere. "Het was ook wel degelijk de bedoeling om een album te maken, en geen emotioneel traktaat. Daardoor kon ik meer afstand nemen van de teksten." Gelukkig maar, want deze tedere break-upplaat (geschreven nadat Vanparys' huwelijk strandde) vol desolaat echoënde americana wroet diep en genadeloos. Die kriebel in uw keel is een krop.

Lees hier het interview met The Bony King Of Nowhere

9. San Holo - album1

Uiterst eclectisch debuut van San Holo, oftewel de Nederlandse producer Sander van Dijck, die heel even wereldroem vergaarde met een remix voor Dr. Dre. Op album1 schiet hij ongeduldig van felle EDM over bonkende future bass naar gespierde elektropop. Daardoor denk je de ene keer aan Lost Frequencies en The Chainsmokers, vervolgens aan Hudson Mohawke en Flume. Ideaal voor wie het testosteron graag tot op de tong voelt borrelen.

10. Esinam - Esinam

De in Brussel residerende zangeres en multi-instrumentaliste Esinam Dogbatse leerde het klappen van de zweep bij bands als Témé Tan en Kel Assouf. Dankzij haar Ghanese vader leerde ze Afrikaanse muziek kennen, zelf voedde ze zich hoorbaar met hiphop en soul. Haar unieke muzikale smeltkroes bracht haar tot bij Melanie De Biasio, wier voorprogramma ze speelde in de Brusselse AB. Op deze eerste ep wil Esinam niet kiezen: zinderende etno-soul à la Ibeyi, noisy avantgarde-elektronica, dwarse r&b en polyritmische tribalmuziek. Alles zigzagt er door elkaar. Heftig!