Bert Liebaert startte zijn bedrijf in 1987 en bouwde het uit tot een grote speler in de industriebouw. “We hadden zodanig geïnvesteerd in onze capaciteit, dat we een specialist waren in projecten die op korte tijd moesten gerealiseerd worden”, vertelt de stichter. “Op het hoogtepunt stelden we 115 mensen tewerk. Die grote capaciteit in mensen, machines en voorraad brengt uiteraard een hoog prijskaartje van vaste kosten met zich mee. Toen de binnenlandse markt voor grote industriële projecten is ineengeklapt, konden we nog in het buitenland terecht. We investeerden opnieuw in de hoge kwaliteitseisen van de Duitse markt en vooral van de petrochemie. Maar ook daar zijn we te duur geworden. De Duitsers en Nederlanders kopen hun elementen nu in Tsjechië of Roemenië, en daar kunnen we niet tegenop. Ook in België zie je trouwens dat sectorgenoten alleen maar met buitenlanders werken. Dan zijn we ook hier te duur, uiteraard.”

Bert Liebaert heeft jarenlang de verliezen bijgepast. “Dat kon ik door de activiteiten van mijn andere vennootschappen, maar ook daar komt ooit een einde aan. Ik kies ervoor om Liebaert Staalbouw nu vrijwillig te vereffenen en te voldoen aan alle verplichtingen. Nog langer wachten had misschien tot een ander scenario geleid. Ik ben trouwens 66 jaar en heb geen opvolging, noch familiaal, noch in het management. Dan is de tijd gekomen om ermee te stoppen. Jammer, maar het is niet anders.”