Als u met deze plaat zachtjes indommelt, wordt u wellicht badend in het zweet wakker

We spreken uit ondervinding: zelf waren we er even heilig van overtuigd verzeild te zijn geraakt in een voodoo-achtig, door ratten geïnfesteerd epos. Niet het minst omdat afsluiter 'Harry' een bizar verhaal vertelt over een jongen die rattenhersens onder zijn schedeldak gepropt krijgt: een hommage aan Mattias De Craenes betreurde nonkel Wim, die naast de onsterfelijke 'Rozane' en 'Tim' ook de onfortuinlijke 'Harry' bezong.

"Zalig!", vindt De Craene die droom. "Je bent de eerste die zo naar de plaat heeft geluisterd. Het was trouwens wel degelijk de bedoeling om een psychotische bad dream neer te zetten. Ik zag zelf een jungle voor me, zoals in Apocalypse Now. Initieel was het de bedoeling om een narratief aan de plaat te verbinden. In het begin hoor je Bobby, een vaste gast van de Minor Swing (bruin jazzcafé in Gent, GVA). Tijdens de intro zegt die "Nobody wants to sail against the wall", een referentie aan The Truman Show waarin Jim Carrey aan het einde van de film zeilt naar de rand van het decor om daar te beseffen dat de film van zijn leven werd opgenomen. Zo doorprikt hij de droom. Maar een echt verhaal schetsen werd op den duur meer een belemmering dan een rode draad."

"Ik droom vaak heel heftig. Meestal zijn dat symbolische, metaforische dromen. Zwaar, maar ook helend: zaken die je overdag storen, ben je dan aan het verwerken. Wanneer je in een rare periode verzeild raakt, dan helpen dromen wel degelijk. Maar die dromen hebben me tijdens de opnames niet noodzakelijk beïnvloed. Dat hoeft natuurlijk ook niet. Ik ben evenmin ooit in de jungle of een psychose beland (lacht). Ik probeer met deze plaat vooral weer te geven hoe donker en weird mensen zijn."

De sound van de plaat is hectisch, intens en koortsig. Maar verrassend genoeg: niet eens zo donker. "Het was nochtans mijn bedoeling om een donkere plaat te maken", vertelt De Craene. "Maar tegelijk is ze lichtgevend. Ik weet het zelf dus ook niet meer zo goed: ook ik geraak nog altijd niet helemaal aan deze plaat uit (lacht).”

MDCIII is Mattias De Craene van Nordmann die sax en samples bedient, terwijl Simon Segers (De Beren Gieren) instaat voor drums en elektronica, gesteund door tweede drummer Lennert Jacobs (The Germans). Het trio is duidelijk geïnspireerd door de tribale klanken van The John Lurie National Orchestra, die net zo goed onderzoeken hoeveel klanken ze kunnen oproepen met twee drums en een sax.

Vrijgevochten

Toch klinkt MDCIII verrassend apart. "Onlangs zei iemand in Nederland, waar we met Nordmann vaak spelen, dat je heel goed hoort dat we een Belgische band zijn", grinnikt De Craene. "Dat heeft niet zozeer te maken met een geluid dat een nieuwe lichting Belgische jazzbands typeert. Mogelijk klinken we gewoon meer vrijgevochten dan men elders gewoon is. Er is de voorbije jaren veel opengetrokken in de jazz, veel muurtjes zijn gesloopt. Belgische jazz-collectieven worden in Europa daarom ook echt in de gaten gehouden. Misschien danken we die aandacht wel aan onze absurde, surrealistische natuur. Geen idee wat er in ons systeem zit, maar we kunnen gewoon niet klinken als Amerikaanse legendes. Ik kan er mijn vinger niet opleggen, maar dat hoeft ook niet. Over tien jaar zal het zich uitwijzen, wat de Belgian sound precies is."

De sound van 'TinniT', een vooruitgestuurde song van Dreamhatcher, werd omwille van zijn aparte sound onlangs opgenomen in de belangrijkste Amerikaanse jazzplaylist State of Jazz. "De juiste connecties helpen", zegt De Craene bescheiden. "Maar het is niet evident om voet aan wal te zetten met mijn muziek. Ik heb nog een halftijdse baan. Soms kan ik daarvan genieten, maar het voelde toch wat zuur toen ik op Jazz Middelheim een hele middag speelde, en een paar dagen later alle Hera-hekken en richtingaanwijzers voor de vipzone moest opruimen. Anderzijds: dat houdt me wel met beide voeten op de grond (lacht). "

Dreamhatcher verschijnt 28/9 bij W.E.R.F. Records. MDCIII speelt 24/10 in de Handelsbeurs, Gent.