“Ik hield haar vast terwijl warmte langzaam uit haar lichaam verdween”: moeder verliest dochtertje (2) plots aan diabetes en waarschuwt nu anderen

Het drama gebeurde op 22 maart van dit jaar, maar de vrouw vond nu pas de moed om alles te vertellen. Dat deed ze naar eigen zeggen niet om medelijden op te wekken, maar omdat ze het belangrijk vond om anderen te waarschuwen. Zodat ze niet hetzelfde hoeven mee te maken.

“Mijn dochter had de hele week doorgebracht bij haar vader en ik was klaar voor mijn knuffels”, vertelt Sierra. “Ik was benieuwd naar haar verhalen en droomde al van het uitslapen, het late ontbijt en het samen spelen de volgende morgen als we wakker werden.”


De babysit droeg het meisje naar de wagen van Sierra, want Arya was compleet uitgeteld na een lange dag. “Bij wijze van grap vroeg ik of ze nog wel ademde, maar toen ik mijn hand op haar kleine borstje legde, voelde ik geen beweging”, gaat ze verder. “Ik schoot meteen in een blinde paniek. Ik kon geen enkele gedachte meer afmaken. Ik wist dat ik haar weer naar binnen moest brengen en met de reanimatie moest starten. Ik ging compleet door het lint en ik was doodsbang. Ik gilde naar iedereen die in de weg liep of ook maar iets probeerde te zeggen.” (lees hieronder verder)

Binnen legde Sierra de kleine Arya op de grond en begon ze met de hartmassage. “In mijn hoofd wist ik dat ik kalm moest blijven, maar het lukte niet. Ik riep naar de babysit terwijl ik tegelijk met mijn aandacht bij de reanimatie probeerde te blijven. Na wat wel een uur leek maar eigenlijk vast maar een kwartier was, kwamen de hulpdiensten aan en zij namen het over. Het volgende uur probeerden ze mijn meisje terug te halen, terwijl ik mijn ouders en mijn ex belde, ijsbeerde, weende en bad. Het leek bij tijden of ik een buitenstaander was die toekeek hoe de vreselijke feiten zich voor mijn ogen ontvouwden. Ik had er altijd nachtmerries over gehad dat er iets mis zou gaan met mijn meisje, maar dit kon toch niet gebeuren. Toch niet met mij. Het was het meest surreële moment van mijn leven.”

Na een uur laadden de hulpdiensten Arya in de ambulance en reden ze met haar naar het ziekenhuis. Sierra reed er met haar wagen achteraan. “Tijdens de rit gingen de ergste dingen door mijn hoofd”, vertelt ze. “Ik herinnerde me de laatste keer dat ik mijn meisje wakker had gezien. Ze smeekte me toen om niet te gaan werken en ik was toch vertrokken. Ik dacht over wat het zou betekenen om haar te verliezen. Ik dacht aan hoe het zou zijn om haar begrafenis te regelen. En aan alles wat ik daarna zou missen. Ik bad tot God om haar te sparen. Ik zou alles doen wat hij wilde.” (lees hieronder verder)

In het ziekenhuis moest Sierra haar dochter inschrijven en alle vragen beantwoorden die je bij een opname voorgeschoteld krijgt. “Domweg dacht ik dat het een goed teken was”, schrijft ze. “Zo’n 10 minuten later kwam een dokter binnen. Hij ging naast me zitten en zei de woorden die mijn wereld voor altijd zouden veranderen: ‘We hebben alles gedaan wat we konden, maar we zijn er jammer genoeg niet in geslaagd om haar terug te halen, ze heeft het niet gehaald.’”

“Die ene zin verwoestte mijn hele wezen”, gaat ze verder. “Alles wat ik was, zat in dat kleine meisje. Ze was mijn trots en levensvreugde. Als je me vroeg hoe het met me ging, zei ik meestal iets als: ‘Het gaat prima, mijn dochter…’ Op dat moment voelde ik even niets. Het was alsof mijn hart ook gestopt was. Ik was een lege huls. De schok was overweldigend.”

Toen ze Sierra naar het lichaam van haar dochter brachten, stortte ze in. “Arya lag in een groot ziekenhuisbed. Ik wilde haar vasthouden en naast haar liggen en ze lieten me begaan. Ik hield haar vast, terwijl de warmte langzaam uit haar lichaam verdween en haar huid kou werd. De momenten dat ik haar niet vasthield, liet ik mijn handen door haar haren gaan. En zong ik haar favoriete liedje. Een half uurtje later kwam het ziekenhuispersoneel terug en ze vertelden me dat ze wat tests op mijn dochter wilden doen. Ze bleek type 1 diabetes te hebben.” (lees hieronder verder)

Bij die aandoening valt het eigen afweersysteem de bètacellen van de alvleesklier aan, waardoor het lichaam geen of onvoldoende insuline aanmaakt. Patiënten moeten levenslang insuline inspuiten.

“Ik kon het niet begrijpen”, aldus Sierra. “Hoe kon mijn kindje diabetes hebben? Ze was de week ervoor nog maar langs geweest bij de dokter voor een check-up en alles was in orde. Hoe kon ze nu gestorven zijn aan een ziekte die duizenden mensen onder controle kunnen houden?”

Arya bleek vijf keer de maximale bloedsuikerspiegel te hebben. “Bij een normaal persoon mag die niet boven de 100 gaan en ze had 500”, aldus Sierra. “Als je over de 300-400 gaat, begin je in een coma te raken. Dat was bij mijn meisje gebeurd en haar kleine lichaampje kon de strijd niet aan. Er was geen enkel waarschuwingsteken geweest. Het gebeurde onverwachts. Diabetes komt ook niet voor in mijn familie of in die van mijn ex-man.” (lees hieronder verder)

De vrouw ontdekte later dat kleine kinderen niet standaard getest worden op diabetes, iets wat ook in België niet gebeurt. Dat komt doordat diabetes type 1 zich op elk moment kan manifesteren bij wie jonger is dan 40 jaar en de test dus voortdurend herhaald zou moeten worden om uitsluitsel te geven. Er wordt wél op diabetes getest als kinderen de klassieke symptomen vertonen. Kinderen drinken dan bijvoorbeeld veel, moeten vaak plassen, vermageren en zijn vaak moe. Richtlijnen geven dan ook aan dat het in de eerste plaats belangrijk is om dáár als ouder alert op te zijn. 

Volgens de Amerikaanse mama kunnen de symptomen echter makkelijk gemist worden. “De meeste peuters vertonen die tekenen. Terwijl een gewone bloedtest kan uitwijzen of het wel degelijk om diabetes gaat. Ik vraag dan ook iedereen om die test zelf aan te vragen bij de check-ups van je kind. Ik vraag jullie om uit te kijken naar de symptomen van diabetes bij kleintjes. En ik smeek jullie om deze post zo veel mogelijk te delen, want geen enkele ouder zou ooit de woorden moeten horen: ‘Het spijt me maar uw kind heeft het jammer genoeg niet gehaald.’” (lees hieronder verder)

De post van de Amerikaanse mama werd in 10 dagen tijd al meer dan 624.000 keer gedeeld. Veel gebruikers van Facebook betuigden ook al hun steun aan de vrouw. “Het spijt me verschrikkelijk voor je gebroken hart”, klinkt het onder meer. “Je moed en bereidheid om je verhaal te delen om anderen te helpen toont ons wat een geweldige moeder je bent. Je eigen pijn gebruiken om te voorkomen dat iemand anders die ooit moet voelen. Ik denk aan je.”

Wie vragen heeft over diabetes, kan terecht bij de Diabetes Liga op het gratis telefoonnummer 0800/96.333 of online op www.diabetes.be