Waarom Francken jaloers is op de Denen
Staatssecretaris Theo Francken (N-VA) stelde net in het Europees Parlement zijn boek Continent zonder grens voor. Het blijkt een stevig rechts pamflet tegen de 'veel te naïeve opengrenzenpolitiek van Europa'. Denemarken wordt erin bezongen als het stichtend voorbeeld voor gezinshereniging.
Het boek van Francken wordt al weken aangekondigd door God en klein Pierke bij N-VA. Om de spanning nog wat meer op te bouwen, gold er ook een uiterst strikt embargo. Daarnet werd het boek voorgesteld op een persconferentie in het Europees Parlement, in de hoop dat het ook wat internationale weerklank krijgt.
Belangrijker dan de locatie en de buzz over het boek is de vraag of Francken met verse inzichten komt over asiel en migratie. Is dit het nieuwe alomvattend model waarmee N-VA naar de federale en Europese verkiezingen van mei trekt?
Ja en neen. Francken wil de Europese migratiepolitiek serieus vertimmeren, maar dat was al lang bekend. "Wil men de logge migratietanker echt keren, dan moet men buiten de Europese wetgeving durven te treden, ja, zelfs buiten de Europese politieke consensus", schrijft hij. "Gezond verstand en pragmatisme moeten prevaleren (...) Europa kan de migratiecrisis ongedaan maken, maar wil dat niet." Dat hij aan realpolitik wil doen zit als een rode draad verweven doorheen het boek.
'Europa kan de migratiecrisis ongedaan maken, maar wil dat niet'
Voor de verbouwingen aan de Europese (en Belgische) wetten speelt Francken leentjebuur bij drie landen: Australië, Canada en Denemarken. Dat N-VA lonkt naar de aussies en Canadezen was al geweten. De voorliefde voor de Deense wetten rond gezinshereniging bleef meer onder de radar. "Denemarken is de perfecte casestudy om gezinshereniging te reduceren tot draagbare en haalbare proporties", schrijft hij. "De kerngedachte van gezinshereniging is in Denemarken dat die enkel wordt toegestaan om zich bij inwoners te voegen die aantoonbaar geïntegreerd zijn en enkel indien het overkomende gezinslid niet ten laste valt van de sociale zekerheid."
Strenge voorwaarden voor gezinshereniging
Zowel de persoon die vanuit het buitenland gezinshereniging aanvraagt, als de persoon in Denemarken, moeten aan uiterst strenge vereisten voldoen. De persoon die al in Denemarken verblijft, moet al tien jaar ononderbroken en legaal in het land zijn. Hij of zij mag ook geen enkele vorm van sociale steun of werkloosheidsuitkering ontvangen in de drie jaar die voorafgaan aan de aanvraag tot gezinshereniging. Bovendien moet deze persoon de gemeente waar hij woont een waarborg betalen van 7.300 euro, voor het geval er toch sociale uitgaven nodig zijn.
Denemarken kon deze uiterst strenge regels voor gezinshereniging invoeren omdat het in 1992 verkreeg dat het voor zijn immigratiebeleid niet onder de Europese paraplu valt. Toch, zo maakt Francken zich sterk, doorstaat dit beleid de toets van het Europees Verdrag voor de Rechten van de Mens (EVRM).
Hoe jaloers hij is op de Denen, schrijft Francken nog, en hoe fout de Europese wetten zijn op dit vlak. "Als de toename van armoede, van ongeletterdheid en van culturele praktijken als vrouwenbesnijdenis en onderdrukking van de vrouw mee in rekening worden genomen, dan komt de lakse Europese gezinshereniging neer op collectieve maatschappelijke zelfpijniging", concludeert hij.
Voor Francken moet de Europese richtlijn over gezinshereniging met niet-Europeanen worden afgeschaft. "Laat die materie aan de lidstaten", stelt hij voor. "Dan kunnen die volgens de inzichten en prioriteiten van hun eigen democratie een beleid uittekenen."
Minder Europa op dit vlak moet dus leiden tot minder immigratie, want nu ondergaan de lidstaten die instroom volgens hem veel te lijdzaam.
Dat geen enkele coalitiepartner zo kort voor de verkiezingen nog zo'n radicale verandering zal doorvoeren, is evident. Dat N-VA hiermee vooral wil scoren bij de verkiezingen, evenzeer.
