Het boek van Francken lijkt vaak meer op een uitermate rechts verkiezingspamflet

Elsevier, Financial Times, Daily Express, The Sun, BBC, Euronews, Politico en Sky News. Allemaal waren ze er, deze ochtend, klokslag elf uur. Francken wou de internationale pers halen met zijn boek, en slaagde daar probleemloos in. Zijn boekvoorstelling vond niet plaats in een zaaltje achter een café in Lubbeek, wel in een grote aula van het Europees Parlement. 

De staatssecretaris verborg er niet eens de electorale bedoelingen van zijn boek. "Migratie wordt het hoofdthema van de Europese verkiezingen", poneerde hij. "Dit is een eerste schot voor de boeg. Ik roep de collega's op hun kaarten op tafel te leggen."

Tamtam

Al weken – en zelfs maandenlang – wakkerde de partij de appetijt voor dit boek aan. Hoe je rumoer maakt, het is een les die je N-VA, en zeker hun sterspeler, niet moet leren. Antwerps burgemeester Bart De Wever serveerde al wat brokjes in interviews in Humo en Terzake: over de voordelen van het Australisch model bijvoorbeeld, dat in het boek uitgebreid wordt bezongen. Op de boekvoorstelling keek hij goedkeurend toe. 

Slechts enkele journalisten kregen drie dagen geleden het volledige manuscript opgestuurd. Op papier, want pdf's per mail maakten de kans op lekken te groot. Voor de persconferentie mocht er absoluut niks verschijnen over de inhoud.

Maar maakt het boek de hype waar? Vers nieuws staat er niet echt in: N-VA zoekt voor de arbeidsmigratie zijn heil in Canada, voor de inperking van de instroom kijkt ze naar Australië, voor de gezinshereniging naar Denemarken. Europa, dat veel te laks en naïef reageert, moet op slot. "Europa kan de migratiecrisis ongedaan maken, maar wil dat niet", schrijft Francken. Bepaalde bevoegdheden, zoals gezinshereniging, moeten terug in handen komen van de lidstaten. Pagina na pagina bokst hij tegen de 'Europese opengrenzengekte'. 

Voor de onderhandelingen van Europa met de Afrikaanse landen die de terugkeer van hun inwoners dwarsbomen, kijkt Francken zowaar naar Rusland. De Russen onderhandelen met de karwats in de hand, en Europa moet dat voorbeeld volgen. "No more Mister Nice Guy", luidt zijn devies. "Ik bedoel daarmee zware handelstarieven of in extremis zelfs een economische boycot. Nog in het laatje van de Europese Unie: de EU-fondsen voor ontwikkelingssamenwerking stopzetten en taksen heffen op de geldinzendingen die mensen uit de diaspora naar hun families in het thuisland opsturen." Klinkt simpel, maar valt in de praktijk nauwelijks te realiseren.

De 'concrete' voorstellen uit het boek nemen maar 70 bladzijden in beslag. De eerste 160 pagina's wijdt Francken aan de oorzaken van de immigratie naar Europa, en de redenen waarom de lidstaten daar niet feller tegen ageren. Francken acht de linkse partijen vol gutmenschen, de christelijke 'schuldcultuur', en de 'constructieve journalisten' daarvoor verantwoordelijk. "De christelijke schuldcultuur is in progressieve handen verworden tot een fatale combinatie van zelfhaat en verheerlijking van al wat anders is. (...) Geen opgeheven vingertjes, geen gekruip door het Afrikaanse stof en vooral geen Europese opendeurdag meer."

In 2015 werden de burgers door de media in zijn ogen bewust misleid over de vluchtelingen die asiel aanvroegen. "Prioritair was niet de bevolking correct informeren, wel haar stichtende waarheid vertellen. Constructieve journalistiek moest de bevolking bewegen tot maximale solidariteit en tegelijk tot minimale weerstand tegen het Europese opengrenzenbeleid."

De traditionele partijen werkten mee aan die 'mediatieke beatificatie' van de asielzoekers, betoogt Francken nog. "Ook progressieve politici namen bewust een loopje met de realiteit. Alles voor de goede zaak," schrijft hij verder. Vooral CD&V moet het in dat hoofdstuk ontgelden. Pas later krijgen sp.a en PS beenvegen. De these van Francken is dat de socialistische partijen in heel Europa hun eigen neergang hebben georganiseerd omdat ze een 'opengrenzenpolitiek' propageren. 

De Deense socialistische partij houdt wel stand omdat ze zeer strenge regels voor gezinshereniging uitdacht. "De Deense socialisten doen pogingen om de bezorgdheden bij de Deense arbeiders en gepensioneerden (...) om te zetten in pragmatisch beleid. Elders in Europa lopen die pogingen stuk op de progressieve morele dogma's van het universitaire partijkader."

 Boksmatch met Jan en alleman

Verder in het boek, bij de passage over Sudangate, staat Het Laatste Nieuws vol in de wind. De krant bracht op 20 december vorig jaar getuigenissen van Sudanezen die bij hun terugkeer in hun thuisland gefolterd werden. In de zomer gaf Francken nog geëmotioneerd toe dat hij erg had ingezeten met deze uitgewezen Sudanezen, nu doet hij hun getuigenissen af als fake news. De organisatie van Koert Debeuf, die de getuigenissen verzamelde, wordt weggezet als een schimmige ngo met een onduidelijke financiering. "Maar ik ging niet tegen het canvas", besluit Francken trots. "Van mijn boksleraar Pascal leerde ik dat een goede bokser goed moet kunnen uitdelen, maar nog beter moet kunnen incasseren." 

Dat laatste citaat vat het boek samen. Het is te vaak een boksmatch met Franckens geliefde tegenstanders. De staatssecretaris moet de straatvechter blijven die de rechterflank van de partij tevreden houdt. Een aanrader voor wie graag rechtse neologismen turft (zoals migratiewaanzin, opengrenzengekte of mensenrechtenfundamentalisme) maar een afknapper voor wie echt nieuwe en voldragen voorstellen rond asiel en migratie zoekt. Een vlot geschreven visitekaartje van N-VA voor de campagne, meer niet. Precies wat de partij beoogde.