Boombap en Japanse ambient: dit zijn de tien beste platen van de week

1. Logic - YSIV

Niet Lil' Wayne (die op zijn nieuwe Tha Carter V naar huis wordt gerapt door Kendrick Lamar) of Young Thug brengen deze week de beste hiphopplaat uit, maar Logic. Op YSIV (Young Sinatra 4 dus) grijpt de Amerikaanse rapper resoluut terug naar de funky boombap-stijl die de hiphop van de jaren 90 kleurde. Samen met zijn producer 6ix stouwt hij zijn nieuwe tracks vol knipoogjes naar de zogeheten Golden Age Of Hiphop: de plaat voelt aan als een soort schattenjacht voor fans van oldskoolrap.

Zo raast hij in '100 Miles and Running' over de veel gesamplede groove van 'Apache' van Incredible Bongo Band, brengt hij een ontroerend eerbetoon aan Nas in het titelnummer en slaagt hij erin om alle resterende leden van de Wu-Tang Clan te laten opdraven in het spectaculaire 'Wu-Tang Forever', een track die aanvoelt als de ultieme lofzang op de legendarische posse.

Zelf blijkt Logic in topvorm. De man die in het verleden verbaasde met superbe mixtapes, met meezingbare radiohits, poppy pianoliedjes én tekstueel hoogstaande hardcorerap slooft zich op YSIV uit als nooit tevoren. "I just took a hiatus and wrote a novel, motherfucker", blaast hij in 'Everybody Dies',  "I got more verses than the Holy Bible, motherfucker / 'Cause I'm sittin' on five unreleased albums / Greatest of all time, no lyin', that's the outcome". Eindelijk nog eens een rapper die op een entertainende, lekker ouderwetse manier weet te pochen, bovendien met heldere, goed gearticuleerde staccatoraps.

Logic schuwt het positivisme en de breekbaarheid niet (eigenschappen waarvoor hij vaak wordt bekritiseerd door de hipsterpolitie), maar zijn authenticiteit laat hem met veel wegkomen. Zo herdenkt hij zijn gevallen kameraad Mac Miller in het titelnummer, waarin hij ook een vuist maakt naar zijn critici: "Probably haters on the internet ain't got nothing to bargain / Said I'd never make it, bitch, I just sold out the garden". Want yep, in de VS is Logic een superster en verkoopt hij tegenwoordig Madison Square Garden uit. Waar wachten we hier eigenlijk op?

2. Kode9 & Burial - FABRICLIVE 100

Uitmuntende, met kennis van zaken samengestelde verjaardagseditie in de beroemde FABRICLIVE-reeks. Meteen ademt deze honderdste (en naar verluidt finale) aflevering van de serie ook een soort fuck you-attitude. Van Hyperdubbaas Kode9 en van de illustere Burial verwacht je niets anders, alleen krab je je meermaals in de haren bij de opbouw van deze ellenlange, bij momenten opzettelijk slordig gemixte verzamelaar. Zorgvuldig opgebouwde hoofdstukjes worden bruusk afgebroken, blijven ongemixt, sijpelen weg in ambient of vervliegen met het geluid van regendruppels (typische handelsmerken van Burial).

Het duo slooft zich hoe dan ook uit om zijn eigen, dwarse kijk op de elektronische muziekgeschiedenis uit de doeken te doen. Tribale beats, footwork en future bass geven de fakkel door aan rechttoe rechtaan elektro (Luke Slater zowaar!) die baan ruimt voor stokoude ninetiesjungle en abstract experimenteerwerk van Vladislav Delay. 

Dan is het de beurt aan stuurse clubtechno en, ten slotte met voortreffelijke tracks van Ben Frost & Jlin, Dj Taye en Dj Chap of footworkkoning RP Boo, die een streep trekt onder deze ruw geconcipieerde maar rijke, eclectische compilatie.

3. José James - Lean On Me

"Bill Withers mag op twee oren slapen: zijn nalatenschap is veilig", schreven we nadat we het eerbetoon van José James aan de legendarische Amerikaanse soulmeester zagen in de Brusselse AB. De New Yorkse jazz-zanger bracht er herinterpretaties van Withers' grootste hits (en dat zijn er nogal wat), de ene keer met veel respect voor de originele versies, dan weer radicaal anders. Een hoop liedjes werd grondig verbouwd, met wild fladderende jazzsolo's en ruwe hiphopinvloeden als verrassende ingrediënten.

De soulpuristen zullen James' versies op het album Lean On Me wellicht beter kunnen smaken dan de live-interpretaties. Dit hoogstaande, ietwat brave eerbetoon, uit op kwaliteitslabel Blue Note, onderstreept de onverwoestbare feel van Withers' groove. James gaat niet zo onbezonnen tekeer met de songs als op het podium van de AB en brengt slechts hier en daar een onverwacht toefje je ne sais quoi aan: een Hammond-solo hier, een leuke verbuiging van de zangmelodie daar, een gastspotje van Lalah Hathaway in 'Lovely Day'.

Ja, natuurlijk kunt u zich beter eerst helemaal ondergraven in Withers' oorspronkelijke versies, maar dat wil niet zeggen dat Lean On Me overbodig is. James' jazzy frasering en ijlere, lichtere stemkleur is eigenzinnig genoeg om te kunnen boeien en de delicate arrangementen voegen (vooral onder de hoofdtelefoon) veel mooie nieuwe tinten toe.

Lees hier de concertrecensie.

4. Brockhampton - Iridiscence

Iridiscence, het vierde album van de Californische hiphop-posse Brockhampton is zijn eerste op een groot platenlabel (RCA/Sony). Gek genoeg is Iridiscence meteen het donkerste wapenfeit van Brockhampton. Mainstream klinkt beslist anders. Je krijgt doorwrochte, ongemakkelijk in het vel zittende swaggy hiphoptracks ('New Orleans', 'Thug Life') of ronduit smerige testosteronbommetjes en zelfs rare, honingzoete boybandfolk.

Helemaal knetter is 'J'Ouvert', een luidruchtige, compleet ondraaibaar single, maar hoe dan ook een sterk staaltje punkhiphop waarmee het Californische zootje zijn veelzijdigheid beklemtoont. Een opgestoken middenvinger, deze plaat.

5. Tim Hecker - Konoyo

De Canadese geluidskunstenaar Tim Hecker trok naar Japan voor Konoyo, zijn negende studioplaat, meteen de opvolger van het bejubelde Love Streams, waarop hij samenwerkte met een IJslands koor (en met de betreurde Jóhann Jóhannsson). Deze keer interageerden zijn elektronische manipulaties met de zogeheten gagaku van het collectief Tokyo Gakuso: in wezen traditionele, klassieke Japanse muziek waarin vooral strijkers, fluiten en houtblokken de plak zwaaien.

"Er zit zoveel terughoudendheid in gagaku en net daardoor zo veel kracht", vertelde Hecker onlangs in The Japan Times. "Het leek het omgekeerde van wat ik doe. Het vergde twee of drie opnames vooraleer ik doorhad waar ik mee bezig was". Met de hulp van Ben Frost en bandleider Motonori Miura, die zijn muzikanten liet improviseren met Hecker, werd intense, weelderige, melancholische en bij momenten erg schizofrene muziek gecreëerd. Het eindresultaat verbluft, verontrust en brengt je niet zelden helemaal uit evenwicht. Een delicatesse, zowaar.

6. MDCIII - Dreamhatcher

Saxofonist Mattias De Craene (Nordmann), drummer Simon Segers (De Beren Gieren, Black Flower) en drummer Lennert Jacobs (The Germans, Hong Kong Dong) grossieren in koortsdromen en psychoses op Dreamhatcher, het impressionante debuut van MDCIII. Geïnspireerd door de kosmische experimenten van John Coltrane en de tribale freak-outs van The John Lurie National Orchestra, schiepen zij hun eigen hypnotisch pulserende melkwegstelsel. 

"Ik droom vaak heel heftig", zegt De Craene. "Meestal zijn dat symbolische, metaforische dromen. Zwaar, maar ook helend: zaken die je overdag storen, ben je dan aan het verwerken." Die droomwereld baarde de moeilijk te definiërende geluidsexperimenten op het album. "Het was mijn bedoeling om een donkere plaat te maken", zegt De Craene. "Maar tegelijk is ze lichtgevend. Ik weet het zelf dus ook niet meer zo goed: ook ik geraak nog altijd niet helemaal aan deze plaat uit.” Probeert u het eens?

Lees hier het interview met MDCIII.

7. Jlin - Autobiography

Zelfs wanneer Jerrylinn Patton, oftewel Jlin, de soundtrack voor een hedendaagse dansvoorstelling creëert, houdt ze haar woeste demonen niet aan de leiband. Voor de nieuwe show van de Britse choreograaf Wayne McGregor serveert de Amerikaanse footworkgodin aardedonkere, ratelende breakbeats en onheilspellende, in doem gewikkelde soundscapes.

Tijdens de Autobiography-performances selecteert een computeralgoritme gebaseerd op McGregors genoom de composities van Jlin, waardoor je telkens een andere volgorde krijgt. Klinkt van de pot gerukt en ja, dat willen we zien. Zeker in combinatie met Jlins badass elektronica.

8. Various Artists - Future Bubblers 2.0

Hoe onbeschroomd de voorbije jaren de Britse clubunderground en hedendaagse urbanmuziek met elkaar versmolten blijkt uit de tweede Future Bubblers, een compilatie uit de Gilles Peterson-stal Brownswood. Daar mag neojazz mee gemoeid zijn (Beatbaby, Broadstrokes), ambient (Elsa Hewitt), exotica (Lewis Ashley, Nashe xx) of psychedelische indievibes (R.Lyle, Skinny Pelembe). Zouden dit de klanken zijn die u straks ook in mainstreampop zult horen? Reken maar.

9. ALT-J - Reduxer

De hoekigsten der hedendaagse indie-whities die het met rappers doen? Echt? Jazeker! Reduxer, oftewel de derde plaat Relaxer in de remixmolen gekieperd door de jonge urbanunderground, schuwt het risico niet in zijn verbouwdrift. "Er is genoeg lekkers voor al wie het scheefste uit hiphopland weet te waarderen", schreven we. Zoals de tracks waarin spannend jong volk excelleert zoals Little Simz, Danny Brown, Terrace Martin, Rejjie Snow en Lomepal.

Lees hier de volledige recensie.

10. Nile Rodgers & Chic - It's About Time

"Ik wil met It's About Time aangeven dat een ouwe veteraan, die een paar keer door het oog van de naald is gekropen, nog steeds alive and kicking is", vertelde Chic-boegbeeld Nile Rodgers onze journalist Gunter Van Assche.  Dat is Rodgers zeker, alleen maakt hij op zijn comebackplaat niet altijd de juiste keuzes. 

Zo stuurt hij zijn discoschip niet ver genoeg weg van steriele EDM-pop, blijft hij plakken in overgeproduceerde nineties-r&b en had hij Elton John en Lady Gaga van dit album moeten weren. Gelukkig schotelt hij wel puike funkpop voor met straffe producers als Mura Masa en Danny L Harle en goede vocalisten als NAO en Vic Mensa. Intrigerend over de hele lijn, ja, maar ook érg cheesy.

Lees hier het interview met Nile Rodgers.