'Wanderer' van Cat Power: vrede met pieken en dalen
Chan Marshall aka Cat Power overwon zware gezondheidsproblemen en een mentale inzinking, werd moeder én baarde daarnaast nog eens een mooie, maar weinig verrassende plaat, Wanderer. En hoe zag uw jaar er tot nog toe uit?
“Funny you’re the broken one, but I’m the only one who needed saving / when you finally see the light / it’s hard to know which one of us is caving”, zingt Chan Marshall in ‘Stay’, een raak gekozen Rihanna-cover op haar nieuwe album Wanderer. Tja, in de wereld van Cat Power hangen mensen met haken en ogen aan elkaar. De harten zijn er van porselein. Liefde en littekens zijn synoniemen van elkaar. Maar er is ook geborgenheid en troost, zij het dat die steevast van iemand komen die zelf om balsem op de ziel verlegen zit.
Aah, Chan Marshall. Onverwoestbare, immer gedeukte supervrouw. Toen we haar voor het eerst ontmoetten, in 2003 in een bureautje van haar Brusselse platenfirma, zat ze luid ‘The Empty Page’ van Sonic Youth mee te zingen, quasi in trance, ver weg van de promomachine die haar toen verplichtte reclame te maken voor haar plaat You Are Free.
Niet zelden werd de Amerikaanse zangeres (46) verzwolgen door haar eigen duisternis
Ze wilde niet praten over die muziek, zei ze toen, maar wel over haar toenmalige Engelse vriendje dat ze miste en dat ze wilde bellen. Hij nam niet op. Mid interview besloot ze dat ze zin had in frieten met cocktailsaus en riep ze doodleuk de promoman om haar bestelling door te geven. Dan weer orakelde ze over rare dromen en hallucinaties. Wij zaten er meewarig naar te kijken en vroegen ons bijna hardop af of we wel wakker waren. “Thank you for being nice”, zei Marshall achteraf, voor ze ons omhelsde. Lees: dankjewel dat ik in mijn cocon mocht blijven. Chan Marshall is niet elk uur van de dag bestand tegen het venijn van de buitenwereld.
Vuisten gebald
Niet zelden werd de Amerikaanse zangeres (46) verzwolgen door haar eigen duisternis. Inzinkingen op het podium, boyfriends die haar genadeloos dumpten, een alcoholverslaving, een heftige auto-immuunziekte, opgenomen worden wegens een bipolaire stoornis: soms dachten we dat ze het niet zou halen, Marshalls tere afweermechanismen in acht genomen. Toch speelde ze de voorbije vijftien jaar wonderlijke, soms overrompelende concerten in de Brusselse AB en het Koninklijk Circus.
“Toen mijn geliefde weg ging, verviel ook de mogelijkheid om nog een kind te krijgen en, eerlijk gezegd, ik ben er nog steeds niet over”, verklapte ze toen we haar de laatste keer ontmoetten, vijf jaar geleden in een Brussels hotel. Maar kijk, intussen is Marshall moeder van een driejarig zoontje. Op de hoes van Wanderer prijkt een stukje van zijn gezicht, naast de hand van zijn moeder die een gitaarhals omklemt.
Ze balt de vuisten in ‘Woman’, een onafhankelijkheidsverklaring, maar ook een song die kortzichtigheid en slechte wil countert. Een lied dat zegt: ik ben niet wie je altijd beweerde dat ik was. “If you know people who know me”, croont Marshall, “You might want them to speak / To tell you bout the girl or the woman they know / more than you think you know about me”. In het refrein mag Lana Del Rey mee-echoën: nog zo’n in sfumato gedrapeerde zangeres die vaker voor haar looks en het daarmee gepaard gaande mysterie wordt bewierookt dan voor haar songschrijverstalent. “Doctor said I was not my past / He said I was finally free”. Zo is het maar net.
Troebele schetsen
De dromerige elektronica van de vorige plaat Sun is weg. Cat Power kiest weer voor het hypnotiserend galmende minimalisme uit haar begindagen. Twinkelende piano, zacht ruisende akoestische gitaren, uitgebeende ritmes: op Wanderer weegt de afwezigheid van klank soms even zwaar als de mineurakkoorden. Alleen wortelt Marshalls tristesse niet langer in het wanhopige aftasten van wel en wee dan wel in het feit dat ze vrede heeft genomen met haar pieken en dalen. Dat ze daarbij nooit in fatalisme vervalt, siert haar.
Zeker, die aanpak garandeert niet altijd goeie songs en brengt het risico van doelloze sfeerschepping met zich mee: meer dan één song blijft hangen bij weeë, weinig beklijvende verstrooiing. Case in point: ‘Nothing Really Matters’ en ‘Me Voy’, eerder troebele schetsen dan echt pakkende liedjes. Nee, liever het sierlijk trippelende ‘In Your Face’, de donzige indiepop van ‘You Get’ of de begeerlijke, gemoedelijk soezende ballade ‘Horizon’, waar slierten Kanye-eske Autotune-zang over het canvas voorbijdwarrelen. Geen slechte cocon om even in te vertoeven.
Wanderer verschijnt op 5/10 op Domino.
