Werelddierendag: 3 jonge baasjes vertellen over hun bijzondere huisdieren

"Piep werd begin juni geboren en meteen verstoten door zijn moeder. Mama en papa wachtten even af, maar besloten ’s avonds om hem naar binnen te halen. Hij was toen één dag oud. De eerste dagen moesten we hem eten geven met een spuitje: we pletten brood in lauw water en gaven hem dat om de paar uren. Omdat hij heel erg zwak was en mama en papa dachten dat hij het niet zou halen, mochten mijn oudere zus Eveline en ik ons niet te hard aan hem hechten. Dat vond ik heel moeilijk. Zeker omdat hij overal met ons meeging. Omdat we hem niet lang alleen konden laten, hebben we hem zelfs eens mee naar mijn zwemles genomen, in een schoenendoos. Gelukkig werd hij al snel sterker.”

“Ondertussen is Piep echt een deel van ons gezin geworden. Omdat mijn mama hem gered heeft, en in het begin het meest voor hem zorgde, beschouwt hij haar als zijn moeder. Voor mij is hij als een broertje. Overdag zit Piep in de tuin, maar als we ’s avonds allemaal thuis zijn, komt hij ook naar binnen. Als ik naar buiten ga en zijn naam roep, steekt hij zijn kopje omhoog en komt hij naar me toe gelopen. Ik babbel tegen hem, vertel hem ’s avonds over mijn dag, en volgens mij begrijpt hij dan ook echt wat ik zeg. Ik heb echt heel veel aan Piep. Als we met het hele gezin in de zetel zitten, ligt hij vlak voor ons op de grond en kijkt hij mee naar de televisie. Superschattig! Slapen doet Piep in een bench in de kamer van mijn mama en papa. Wanneer zij naar bed gaan, waggelt hij mee en kruipt hij in zijn nestje. ’s Ochtends staat hij samen met mijn mama weer op.”

“Het allerleukste vind ik het om Piep te knuffelen. Het minst leuke vind ik zijn drolletjes. Hij doet ongeveer om de tien minuten een grote boodschap in huis, dus we moeten best veel schoonmaken, maar dat hebben we ervoor over.”

"Ik ben opgegroeid met verschillende huisdieren. Ook vogels, zoals een grijze roodstaartpapegaai en een ara. Ik was al even op zoek naar een vogeltje dat ik zélf kon grootbrengen. Op een tweedehandssite vond ik een gezin dat een pyrrhurajong verkocht. Omdat mijn ouders merkten dat ik helemaal weg was van het beestje, kreeg ik hem als beloning voor mijn goede rapport.”

“De eerste drie maanden voederde ik Ricky met de hand. Om de twee uur moest ik een speciaal poeder oplossen in kokend water en dat met een spuitje in zijn mond druppelen. Daardoor hebben we een heel speciale band gekregen.”

“Ricky geeft mij heel veel liefde. Zo komt hij regelmatig met zijn kopje tegen mij duwen. Heel erg schattig. Daarnaast kan ik ook veel aan hem vertellen. Als ik thuiskom van school, begint hij te brabbelen en te krijsen tot hij mijn aandacht getrokken heeft. In mijn vrije tijd leer ik hem graag kunstjes aan. Hij kan zijn eigen naam zeggen en als ik om een kusje vraag, maakt hij grappige smakgeluidjes. Overdag zit Ricky in een hokje in de woonkamer, ’s avonds mag hij vrij rondvliegen. Als ik televisiekijk, komt hij op mijn schouder zitten en valt hij in slaap onder mijn haren.”

“Wat mensen vaak onderschatten, is hoeveel verzorging zo’n klein vogeltje vraagt. Ik moet elke dag met Ricky bezig zijn. Anders wordt hij verdrietig, bijt hij dingen kapot en trekt hij zijn pluimen uit. Toen ik deze zomer een week op vakantie was, heb ik Ricky heel erg gemist. Mijn papa was thuisgebleven om voor onze huisdieren te zorgen, maar toch was ik blij dat ik weer naar huis kon.”

“Mijn vriendinnen vinden Ricky heel leuk en grappig, en als ze op bezoek komen, willen ze hem altijd even vasthouden. Nochtans houdt Ricky niet zo van vreemde mensen. Hoe hij dat laat merken? Door zijn veertjes overeind te zetten en te bijten. Voor zo’n klein vogeltje kan hij best koppig uit de hoek komen, hoor!” (lacht)

"Altijd al heb ik graag dieren gezien. Zo graag zelfs dat ik later dierenarts wil worden. Vooral exotische beestjes vind ik interessant. Toen ik vorig jaar een spreekbeurt moest geven, besloot ik het te hebben over de Chileense vogelspin. Op de ochtend van mijn spreekbeurt stond er een terrarium op de ontbijttafel. Omdat ik zo hard mijn best gedaan had om informatie op te zoeken, had mama Sparky voor mij gekocht. Ik kon haar – Sparky is een vrouwtje – meteen meenemen naar school om haar te tonen aan mijn klasgenoten. Ik kreeg een 8,5 op 10 voor mijn spreekbeurt!”

“De Chileense vogelspin staat erom bekend heel tam te zijn, en totaal niet agressief. Sparky is dus echt een lief en rustig huisdier. Ze is ook nog nooit ontsnapt, tot grote opluchting van mijn mama. (lacht) Elke avond haal ik Sparky uit haar terrarium. Om even met haar te spelen of om samen televisie te kijken. Ook mijn broertje van drie houdt zich graag met haar bezig. Maar soms vindt Sparky het niet zo leuk om vastgehouden te worden. Om zich te verdedigen schiet ze dan brandhaartjes af, waar je jeuk van krijgt.”

“Ik verzorg Sparky helemaal zelf. Zo maak ik één keer om de zoveel tijd haar terrarium schoon. Gelukkig is dat bij spinnen niet al te vaak nodig. Om Sparky te voederen haal ik in de dierenwinkel krekels en meelwormen. Daarnaast ga ik regelmatig naar het park om verse sprinkhanen voor haar te zoeken. Een van de leukste dingen aan het hebben van een vogelspin, vind ik kijken hoe ze haar prooi verorbert. En natuurlijk is het ook boeiend om te zien hoe ze webben maakt.”

“Sparky is nu ongeveer drie jaar oud. Volgens verschillende boeken die ik over Chileense vogelspinnen las, kan ze tot twintig jaar oud worden. Leuk, want dat betekent dat ik haar nog lang bij mij kan houden. Ik ben heel verlegen, maar mijn mama zegt dat ik opengebloeid ben sinds ik Sparky heb. Dat komt waarschijnlijk omdat ik graag over hem vertel en omdat de meeste anderen kinderen het best stoer vinden dat ik een spin heb. Of er ook dieren zijn waar ik bang van ben? Giftige slangen. Die vind ik pas écht eng!”

Volgens Elise, Luna en Joël heeft het hebben van een huisdier niets dan voordelen. Maar is dat ook wetenschappelijk onderbouwd? Nienke Endenburg, psycholoog en docent aan de faculteit dierengeneeskunde van de Universiteit Utrecht: “Er is veel onderzoek gedaan naar de invloed van huisdieren op de ontwikkeling van kinderen, maar dat ging dan vooral over honden en katten. Zelf vroeg ik tijdens een onderzoek aan mensen of ze praatten met hun huisdier. Van alle ondervraagden gaf 95 procent aan dat ze dat inderdaad deden. 76 procent zei bovendien dat ze het gevoel hadden dat hun huisdier hen begreep.”

• “Kinderen met dieren hebben vaak meer zin voor verantwoordelijkheid. De ouders spelen een grote rol: zij geven het voorbeeld én geven hun kind ook taakjes in de verzorging van het huisdier.”

• “Daarnaast zouden kinderen met huisdieren meer empathie hebben.”

• “Bij gezinnen met honden of katten zie je vaak dat er meer cohesie is, omdat ze regelmatig samen met de hond gaan wandelen of de kat verzorgen.”

• “Nog een voordeel: huisdieren kunnen kinderen leergieriger maken. Neem nu Joël, die aangeeft dat hij veel gelezen heeft over de vogelspin. Misschien vindt hij lezen niet zo fijn, maar doet hij het wel, omdat hij die spinnen interessant vindt.”

• ”Huisdieren hebben sowieso een goede invloed op onze stressbeleving: als je een vriendelijke hond aait, maak je het gelukshormoon oxytocine aan.”