Beats, Bent en Brol: dit zijn de tien beste platen van de week

1. Angèle - Brol

Het meest in het oog springende album van deze week komt van een Brusselse Instagramqueen, tevens een tourmaatje van de rapper Damso, zus van rapprins Roméo Elvis en dochter van Marka van postpunkband Allez Allez. Met de knapperige, verraderlijk luchtige singles 'La loi de Murphy', 'Je veux tes yeux', 'La thune' en het nieuwe 'Jalousie' kreeg ze Waalse, Brusselse én Vlaamse radio's op de knieën.

Blijkt nu dat er veel meer is dan dat handjevol voltreffers. Brol herbergt een resem knap geconstrueerde popsongs waarin Angèle het universum van haar collega-millennials openbreekt, dissecteert en analyseert. Ze zingt over het gevaar en de verlokkingen van sociale media, over de heersende schoonheidsidealen, over virtuele liefde en over de giftige hang naar snelle roem en blingbling. “Ik probeer zo eerlijk en open mogelijk te zijn in mijn teksten", vertrouwde ze onlangs nog onze journalist Gunter Van Assche toe. “Die waarachtigheid is mijn leidraad."

Jazeker, Angèles hupse, met jazzy toetsen versierde urban-elektropop vol plagerige, licht ironische teksten doet erg denken aan Lily Allen en bij uitbreiding aan Franstalige collega's zoals Camille of Coeur De Pirate. En yep, de al wat oudere muziekfan zal zeker ook moeten denken aan Axelle Red. Angèle beschikt over de troef dat ze perfect haar generatiegenoten in de ziel treft én via haar liedjes zowaar een geinige meta-commentaarstem aanreikt.

Toffe, complexloze popplaat. Volgende keer: haar eigen Racine carrée?

Lees hier ons interview met Angèle.

2. Various Artists - Lefto presents Jazz Cats

En hoe gaat het nog met de jonge Franse jazz? Of de Duitse? De Nederlandse? De Spaanse? Even dynamisch, onverschrokken en innoverend als de jazz van bij ons? We think not!

Een bewijsje dan maar? Jazz Cats zou moeten volstaan, een stralende compilatie vol jeugdige overmoed, samengesteld door de Brusselse dj/trendspotter Lefto, bekend van zijn wekelijkse show op Studio Brussel en zijn felgeprezen muzikale reisdocumentaire In Transit. De boodschap van deze verzamelaar: jazz is voor Belgen niet zozeer een genre, dan wel een attitude, een vibe, een stroomstoot, een natuurkracht.

Die ingesteldheid baart vooral woeste kruisbestuivingen. Met hiphop en funk, met Latijns-Amerikaanse klanken en avant-garde of met ziedende elektronica en felle elektrobeats. Naast de ultieme usual suspects (STUFF., SCHNTZL, Steiger, De Beren Gieren, Black Flower, BRZZVLL, Beraadgeslagen) treft u op Jazz Cats ook minder bekende kittens aan die nu al een Fraaie Toekomst doen vermoeden.

Neem nu het niet van Engelstalige krachttermen gespeende 2 Times Nothing, of Commander Spoon met zijn scheve groove en korzelige gitaar. Of de achteloze swagger van Mazzle, het Brainfeeder-achtige venijn van Madame Blavatsky en de fucked up fusion van Collective Conscience. Weelderig! Wonderlijk! Waanzin.

Lees hier ons interview met Lefto en Steiger.

3. Cat Power - Wanderer

Album nummer tien voor Cat Power, de excentrieke, immer ontwapenende zangeres-songschrijfster die zich terecht een icoon van de Amerikaanse indiepop mag noemen. Chan Marshall, zoals ze echt heet, overwon zware gezondheidsproblemen en een mentale inzinking, werd moeder én komt nu op de proppen met Wanderer, het album waarop ze haar leven weer langzaam in de plooi legt.

De dromerige elektronica van de vorige plaat Sun is weg. Cat Power kiest weer voor het hypnotiserend galmende minimalisme uit haar begindagen. Twinkelende piano, zacht ruisende akoestische gitaren, uitgebeende ritmes: op Wanderer weegt de afwezigheid van klank soms even zwaar als de mineurakkoorden. Alleen wortelt Marshalls tristesse niet langer in het wanhopige aftasten van wel en wee dan wel in het feit dat ze vrede heeft genomen met haar pieken en dalen.

“Geen slechte cocon om even in te vertoeven", schreven we.

Lees hier de volledige recensie.

4. Moses Boyd - Displaced Diaspora

Moses Boyd, sleutelfiguur in de hedendaagse Londense jazzscene, belicht multiculturaliteit en de wereldwijde diaspora op een plaat die rootsy en futuristisch tegelijk aandoet. Als zoon van een Dominicaanse vader en Jamaicaanse moeder, opgegroeid in de kosmopolitische smeltkroes die Londen is, stelde de beruchte drummer niet zelden culturele identiteit en afkomst in vraag.

Dat uit zo'n identiteitscrisis verschroeiende, in Indische, Afrikaanse en Afro-Caraïbische sferen vertoevende jazz opborrelt, mag niet verwonderen. Boyd nam deze muziek al in 2015 op, lang voor de hype rond de Londense en Californische jazzscènes losbarstte. De plaat voelt aan als een razend intense precursor van de gekte die de voorbije jaren rond jonge jazzvernieuwers hangt.

Naast woeste, ontembare tribale grooves krijgen we ook een prachtig, mysterieus 'City Nocturne' op ons bord, met de romige soulstem van Zara McFarlane. Kruidig! 

5. Marie Davidson - Working Class Woman

"Do you play in a band?", "Do you have drugs?", "Who the fuck are you?", "I think she's faking her accent. I mean: nobody talks like that?", "I'm sorry I missed your set, I heard it was amazing", "Can I help you roll you cables?", "I hear she always sleeps alone", "Are you insane?" De Canadese producer Marie Davidson declameert bovenstaande vragen in een schattig Franglais en doet vermoeden dat het leven van een rondtrekkende elektro-artieste niet bij elke show rozengeur en maneschijn is.

Haar wreed-sardonische, bij momenten sarcastische humor kleurt wel meer tracks op Working Class Woman, haar eerste plaat bij kwaliteitslabel Ninja Tune. Wat aanvankelijk lijkt op een verzameling speelse tongue-in-cheek-pop die refereert aan electroclash, Tiga, Peaches en Soulwax-elektro, is bij nader onderzoek een donker, ongemakkelijk en niet zelden gestoorde inkijk in Davidsons reilen en zeilen en in dat van de mensen die in haar leven figureren.

Excellent geproduceerd, ja. Maar rijp voor therapie.

6. Novastar - In The Cold Light Of Monday

Joost Zweegers nam In the Cold Light of Monday op in het Britse kuststadje Brighton met producer Mikey Rowe (uit Noel Gallaghers band High Flying Birds), na een schrijfretraite in Bretagne. Het is een compacte, hoopvolle plaat geworden, veel minder freewheelend zoals het naar Zweegers’ normen ongebonden vormexperiment dat de voorganger Inside Outside was.

We horen onweerstaanbare popsongs als ‘Holly’ en ‘Home Is Not A Home’, maar ook tedere, hartverscheurende treurliederen zoals 'The Laines'. Misschien niet meteen de meest avontuurlijke Novastar-plaat, wél opnieuw vol van onverwoestbaar vakmanschap.

Lees hier de volledige recensie, en lees gelijk ook het interview met Zweegers over zijn nieuw album.

7. The Sore Losers - Gracias Señor

Dat het Limburgse geteisem van The Sore Losers ook puntige popsongs kan schrijven, bewezen de boys in het verleden al met feestelijk uit elkaar spattende gitaarkrakers als 'Don't Know Nothing' of met pakkende, in blues ondergedompelde groovers als 'Emily'. Meer van dat? U kreeg het al in de vorm van het Rolling Stones-achtige 'Dark Ride' en u vindt het zowat overal op Gracias Señor: een cadeautje loopse groovepop dat niet zelden het smeuïgste van The Black Keys en White Denim in gedachten roept.  Van die laatste band zaten James Petralli en Steve Terebecki in de producersstoel. 

8. AlunaGeorge - Champagne Eyes EP

Lang voor Jorja Smith, Kali Uchis, Jessie Reyez of Mahalia het voortouw namen in het zogenaamde future soul-genre was er AlunaGeorge. Een handvol straffe singles, een leuk debuut en een commercieel tegenvallende tweede plaat later, kruipen Aluna Francis en George Reid uit hun dal met een verrassend scherpe EP die het duo opnieuw op de kaart zet als sexy r&b-vernieuwer. Tracks als 'Faulty', 'Superior Emotion', 'Famous' en 'Shallow Water' blinken uit met fantastische zangmelodieën en prikkelende elektronische texturen. Welcome back, guys!

9. Bent Van Looy - Yours Truly

Derde worp voor de Randy Newman van Vlaanderen. Yours Truly werd zoals Bents vorige soloplaten opgenomen in Los Angeles met producer Jason Falkner maar doet potiger en gespierder aan dan de voorgangers. De arrangementen zijn alweer piekfijn en ademen een liefde voor de popmuziek van de sixties en seventies. Verrassingen? Zeker: het ontspannen funky 'Make Believe', het lekker stampvoetende 'Down Up' of het puntige 'The Other Guy and Me'. Oh ja, Bent heeft de ukelele ontdekt en schuwt het instrument geenszins in de nieuwe liedjes. U weze gewaarschuwd.

10. Kelela - Take Me A_Part, The Remixes

“Black, bold, brave, beautiful: Kelela is het allemaal", schreven we in onze recensie van Take Me Apart, het debuut van de alternatieve Amerikaanse r&b-zangeres Kelela. Met die plaat profileerde ze zich als “een niet te onderschatten trendsetter in de pop van vandaag en morgen." 

Het mag niet verbazen dat een schare remixers stond te trappelen om Kelela's schaduwrijke elektrosoul te verbouwen. Deze herwerkingen stoeien op een frisse wijze met glitch, bass music, footwork, jazzfunk en reggaeton zonder de oorspronkelijke songs te verzieken. Highlights? Check het spul dat Kaytranada, Rare Essence, Gaika en LSDXOXO voorschotelen.