De blik van Phara, een anaconda gelijk, verlamt. Haar vragen zijn dodelijk

Iedereen heeft een week voor de verkiezingen in zijn hoofd allang beslist voor wie hij stemt. Die keuze kan alleen nog veranderen door Zeer Zorgwekkend Nieuws dat ons allen aanbelangt.

Laatste en bekendste voorbeeld is de dioxinecrisis van ‘99, waarbij miljoenen kippen de nek werd omgedraaid omdat ze vol vuiligheid zaten. Na de federale verkiezingen een maand later, verzeilde de CVP voor het eerst in 40 jaar tijd in de oppositie en begon het korte tijdperk van Paars met een groen randje.

In 1995 verwachtte men dan weer dat de SP na de Agusta-affaire gedecimeerd zou worden. Een partijvoorzitter (Frank Vandenbroucke) die smeergeld in brand stak: dat had men nog niet gezien. Dankzij een briljante campagne (‘SP: Uw Sociale Zekerheid’) bleef de schade beperkt en nam de partij zelfs vrolijk fluitend deel aan Dehaene-II.

Conclusie: er zijn geen zekerheden in het leven en in de politiek al helemaal niet. Ook niet bij gemeenteraads­verkiezingen.

De sprint naar 14 oktober loopt voor de politici over een hindernisparcours dat bezaaid ligt met tv-programma’s.

Gelukkig worden die tegenwoordig pas op het laatst op den volke losgelaten.

In 2012 was de VRT meer dan een maand voor de verkiezingen beginnen toeteren op alle mediakanalen. Resultaat waren oververmoeide politici en slappe kijkcijfers.

Uit de krant van 2012:

‘Op Eén is er nog tot vrijdag De laatste ronde met Studio Brussel-presentator Sam De Bruyn. De voorbije weken was er op Eén ook nog Het grote debat, kon je twee weken geleden kijken naar Niet tevreden, stem terug, was er een op jongeren gericht programma De 327 op Eén, MNM en OP12, en besteedde ook Villa Vanthilt aandacht aan de stembusslag van 14 oktober. Ook de VRT-radiozenders doen mee. Radio 1 trekt zelfs met een heuse autocar het land rond.’

“Is dit allemaal nog wel relevant?”, vroeg CD&V-voorzitter Wouter Beke zich af. “De VRT overdrijft. Je kunt je tv niet aanzetten of er is een debat. Het is een heus bombardement”, sprak Bart Tommelein.

Vergeleken met die tsunami is het ­huidige aanbod niet meer dan wat golfslag op de grote mediavijver.

Maar wat er te zien valt, is snedig en gaat ergens over. En wordt goed bekeken, al zit het jonge volkje op dat moment op die boot van Verhulst op VIER.

Politiek interesseert volgens sommige verontrustende peilingen alleen oude mensen, politieke programma’s dus ook.

In Iedereen kiest op Eén is iedereen die opkomt bang van Phara.

Vlak voor de uitzending zie je lijkbleke mannen en vrouwen hologig ronddwalen in de coulissen, terwijl ze moed worden ingesproken door hun assistenten die het vraaggesprek mee hebben voorbereid. Voorts is het doodstil. Tot iemand snikt. Zijn schmink wordt bijgewerkt.

Achteraf vliegt iedereen in de drank, blij dat men het overleefd heeft.

De blik van Phara, een anaconda gelijk, verlamt, haar vragen zijn dodelijk: gehypnotiseerd stamelen de politici zinledige frases waar kop noch staart aan te krijgen is.

De wanhoop nabij.

Terwijl het simpel kan zijn.

Er is immers niets erger dan gelijk krijgen.

De oplossing: de vraag ‘Was het de fout van uw partij dat...’ beantwoorden met een volmondig ‘Ja!’

Het slaat de interviewer gelijk het wapen uit de handen waarmee hij wilde toeslaan.

Volwassen en deemoedig toegeven dat er iets verkeerd gelopen is en daar de volle verantwoordelijkheid voor dragen: het vloekt met àlles waarvoor de testosterongedreven tafelspringer staat die zich in het binnenzakje van het veston van zowat elke politicus verbergt.

Te vergelijken met de belachelijke ­verongelijktheid van bekende voetbaltrainers die in vraag worden gesteld.

Allemaal kleine Mourinho’s.

Ze vallen nog liever dood.