VRT-reporter over Sulawesi: "Wie geluk heeft kan uitvaart regelen, grootste deel slachtoffers wordt in put gegooid"
"Wie geluk heeft kan zelf de uitvaart regelen, maar het grootse deel van de slachtoffers wordt in een put gegooid", dat vertelt VRT-reporter Yassine Atari in "De afspraak". Hij is afgereisd naar het Indonesische eiland Sulawesi net na de aardbeving en de tsunami, die er elf dagen geleden plaatsvonden. Bij de ramp vielen bijna 2.000 doden, nog eens duizenden mensen zijn vermist.
“Alles ligt gewoon plat in Palu. De gebouwen en huizen zijn er ingestort en er is geen elektriciteit”, zegt Atari in het VRT-programma. De reporter bracht een week door in Palu, een plek in de zwaarst getroffen streek in het noordwesten van het eiland.
“Het is niet evident voor de hulpverleners om in deze regio te geraken.” Atari zelf is met de eerste commerciële vlucht naar het eiland afgereisd. “De hulpdiensten proberen de regio via de weg te bereiken, maar het is 21 uur rijden en de weg is heel moeilijk bereikbaar.”
“Plunderen mag”
Volgens Atari vormt de veiligheid in de regio ook een groot probleem. “In het begin werden alle vrachtwagens geplunderd. De overheid liet het plunderen in het begin ook toe, enkel voor de basisbenodigdheden. Men zei dat alle winkels vergoed zouden worden”, aldus Atari.
“Maar daarna werd het ingetrokken, omdat er wel hulp onderweg was. Wie nu nog plundert wordt beschoten, werd er gezegd.” Hij heeft ook erg weinig internationale hulp ter plaatse gezien. Volgens Atari ook omdat de overheid wil laten zien dat ze het zelf onder controle hebben.
Duizenden mensen zijn hun huis kwijt. De mensen slapen gewoon op straat
“Duizenden mensen zijn hun huis kwijt. De mensen slapen gewoon op straat. Zelfs de mensen die hun huis nog hebben slapen op straat uit angst voor de naschokken. Op pleinen bouwen mensen geïmproviseerde shelters en daar slapen ze.” Ook Atari sliep op straat tussen de inwoners.
Massagraf
Heel wat mensen zijn hun familieleden kwijt. “Ze weten niet of ze in leven zijn, begraven zijn of nog begraven moeten worden. De reporter ging zelf naar zo’n massagraf. “Ik heb gewoon een vochtspoor gevolgd om tot bij het massagraf te geraken. De mensen worden namelijk uit de modder gehaald, op vrachtwagens geladen en naar de massagraven gereden.”
Ik heb gewoon een vochtspoor gevolgd om tot bij het massagraf te geraken
Aan het massagraf kwam Atari een man tegen die al twee dagen op zijn vrouw stond te wachten. De man wist enkel dat zijn vrouw in een gele lijkzak was gestopt en hij hoopte haar daar te vinden. “Veel mensen weten gewoon niet waar hun familieleden begraven zullen worden. Wie geluk heeft kan zelf de uitvaart regelen, maar het grootse deel van de slachtoffers wordt in een put gegooid.”
De hulpverleners hebben nog veel werk voor de boeg. “In Palu hebben ze maar een heel klein stuk kunnen doorzoeken, maar het gebied is enorm”, aldus Atari.
Atari wil blijven berichten over dit soort rampen. “Op deze manier maak je van mensen een getuige en wanneer je hen een getuige maakt, dragen ze ook ergens een verantwoordelijkheid met zich mee en dat is het doel.”