"België heeft vrouwenbasket gered op WK": FIBA-columnist (nog steeds) lyrisch over Belgian Cats

Paul Nilsen, een specialist die al meer dan een decennium over het vrouwenbasketbal schrijft, sluit zijn column op de website van de Internationale Basketbalfederatie (FIBA) af met een bekentenis, dat hij in Tenerife een romance heeft beleefd en dat hij weer helemaal op het basketbal verliefd is geworden. En daar dankt hij één land in het bijzonder voor: België. 

Dat vraagt om een woordje uitleg want tenslotte grepen de Belgian Cats op dat WK net naast de medailles en deden de VS (goud), Australië (zilver) en Spanje (brons) eigenlijk beter dan België. Maar Nilsen verloor zijn hart aan de Cats omwille van hun spel. Hij legt uit dat steeds meer speelsters trachten om het mannenbasketbal te imiteren, dat ze te veel gericht zijn op één tegen één situaties, te veel voor eigen succes gaan en voor jumpshots kiezen terwijl hun teammates helemaal open staan. Zo dreigt het vrouwenbasket wat zijn eigenheid te verliezen en een flauw afkooksel van de mannen te worden, meent Nilsen.

Gelukkig was daar op het WK één grote uitzondering op, vindt Nilsen: de Belgian Cats. "Ik heb zelden zo'n mooi basketbal gezien. België speelde Frankrijk eigenlijk in de vernieling in de kwartfinales in wat misschien wel de meest adembenemende twintig minuten ooit waren van een vrouwenteam. Ik kan bewijzen hoe speciaal dat wel was omdat sommige collega's, die niet zo van vrouwenbasket houden, mij benaderden met hun ogen en mond opengesperd van ongeloof en geluk. (...) België speelde met zoveel flair en creativiteit, met geloof, sterke fundamentals, vrijheid en collectiviteit, het was poëzie in beweging. (...) Met hun prachtige basketbal zette België zichzelf op de kaart als het team bij uitstek. Zij gaven iedereen een idee van wat het vrouwenbasketbal kan en moet zijn. België heeft het vrouwenbasket gered. Niet de VS, maar met alle respect: het was België."

Waarna Nilsen de hoop uitdrukt dat andere landen, zoals Frankrijk, het voorbeeld van de Cats volgen en ook voor speels en niet voor saai basketbal kiezen, dat coaches hun speelsters zich laten uitleven en niet aan de ketting leggen. "Misschien is het belangrijkste nog wel dat het Belgische team is samengesteld uit allerlei verschillende vormen en gestalten. Ze vormen zo'n eclectische mengeling van speelsters, zowel fysiek als op het vlak van kunde. De samensmelting, de chemie, de coaching en het werk van de speelsters bewezen dat sterren wel belangrijk zijn maar dat een team alles klopt. Ze gaven een blauwdruk af waar veel andere teams kunnen volgen - of op zijn minst die ambitie hebben."

Afsluiten doet Nilsen met de vraag om reclame te maken voor wat de Cats presteerden op het WK. "Spreek er met iedereen over. Want ik krijg nog altijd vlinders in mijn buik als ik denk aan hoe België speelde."