Zo goed is ‘Over water’ van Tom Lenaerts

‘Over Water’ werd voor het eerst aan het publiek getoond op Film Fest Gent. Sinds een paar jaar doen ook televisiemakers hun uiterste best om hun voet tussen de deur te krijgen op het filmfestival. Zo’n première op het filmfestival – inclusief fotomoment op de showtrappen – is nu eenmaal net iets glamoureuzer dan de eerste aflevering van je nieuwe reeks op zondagavond vanuit je luie zetel te moeten volgen. 

Het enige nadeel van zo’n Gentse première? Zo’n evenement jaagt de verwachtingen nog net een tikje verder de hoogte in.

Lat op Hellebaut-hoogte

Tom Lenaerts zal dat alvast worst wezen. De lat ligt voor zijn nieuwste geesteskind toch al op Tia Hellebaut-hoogte. Dan kunnen die extra paar centimeters er ook nog wel bij. En dus werd Over water met de nodige toeters en bellen aan een select publiek voorgesteld.

De reeks vertelt het verhaal van John Beckers, een door zijn drank- en gokverslaving aan lager wal geraakte televisiester. Wanneer hij afgekickt en wel het ziekenhuis mag verlaten, trekt hij naar de Antwerpse haven. Om daar aan de slag te gaan bij het bedrijf van zijn schoonvader in een poging zijn leven opnieuw op de rails te krijgen.

Wie zich trouwens afvraagt waarom de lat voor Over water zo hoog ligt moet de aftiteling maar eens goed bekijken. Het lijstje topacteurs dat een fictieve carrière in de haven ambieert blijkt quasi eindeloos. Naast Tom Dewispelaere, die de rol van Beckers voor zijn rekening neemt, duiken onder andere ook Natali Broods, Ramsey Nasr, Tom Van Dyck, Ruth Becquart, Kevin Janssens en Jeroen Perceval op. Die sterrencast is niet het enige keurmerk. Dankzij de Duitse openbare omroep ZDF die financieel een duwtje in de rug gaf mocht het ook op visueel vlak allemaal iets meer zijn. En dan is er nog de figuur van Lenaerts natuurlijk die voor het scenario van Over water de handen in elkaar sloeg met schrijver Paul Baeten Gronda.

Constante dreiging

Het resultaat is een reeks die zich – alvast in de eerste twee afleveringen die we te zien kregen – internationale allures aanmeet. Van de begingeneriek, over de soundtrack tot het decorum van de Antwerpse haven. Het is allemaal perfect op elkaar afgestemd. Die setting inspireert blijkbaar ook de acteurs. Met een speciale vermelding voor Tom Van Dyck, die zich in de rol van pitbull Carl Dockx nog maar eens weet heruit te vinden.

Maar hoe goed Van Dyck en co. ook acteren en hoe fantastisch het decor van de haven ook is, daarmee alleen haal je het niet in een tv-omgeving waar dankzij de Netflixen van deze wereld elke week wel een topreeks van de band rolt. Wie potten wil breken, voegt best ook een extraatje aan het scenario toe. Bij Lenaerts en Gronda nemen die extraatjes de vorm aan van korte flashforwards. Flitsen die de kijker een korte blik gunnen op een veel donkerder toekomst. En die missen hun effect niet. De protagonisten mogen hun eigen toekomst dan misschien nog rooskleurig inschatten, de kijker weet dat het eerder vroeg dan laat gruwelijk mis zal lopen.

Tijd om even rustig in te lopen is de kijker niet gegund. Al na amper een paar minuten hangt er dreiging in de lucht en word je als nietsvermoedende kijker zonder pardon meegesleurd.