Mark Lanegan en Duke Garwood in De Roma: 50 tinten zwart

Mark Lanegan is koning van de collaboraties. Queens of the Stone Age, Moby, Isobel Campbell: de duistere bard verleent hen graag zijn aparte stemtimbre. Ook Duke Garwood is een goede vriend, die al meermaals mee op tour ging. Vijf jaar na Black Pudding heeft het duo met With Animals nieuw werk uit. In een volgelopen De Roma speelden ze beide platen samen én integraal. Een gedurfde zet, die duidelijk maakte waarin beide werkstukken van elkaar verschilden. Het nieuwe werk kwam minder getormenteerd je oorschelp strelen. Niet dat Lanegan plots vrolijk huppelend over het podium van De Roma danste. Het bleef nog steeds donker. Maar het ging meer over liefde dan over verslavingen, en er zat een sprankeltje licht en hoop in.

Wie stevige slagpartijen en wilde gitaren verwachtte, kwam bedrogen uit. Dit was een zittend luisterconcert. De Roma bleef twee uur lang muisstil. Om het nodige pigment aan de songs toe te voegen, werd het duo bijgestaan door Aldo Struyf en Fred Lyenn Jacques. Twee Belgische bloedbroeders uit Lanegans band. Ze speelden op de maracas, voegden zachte toetsen toe, een streep gitaar of een spookachtige beat uit de drumcomputer. Elke song kreeg een andere klankkleur. Vijftig schakeringen van zwart, weliswaar. De jonge Fred Lyenn, die ook het voorprogramma verzorgde, zong meermaals mee en toonde dat zijn stem perfect paste bij die ruwe bas van Lanegan.

Iedereen in De Roma was verliefd op het getormenteerde stemgeluid van Mark Lanegan. Het zijn stembanden waar demonen aan geschuurd hebben, die hem vaak de afgrond in sleurden. 'When Death Comes Creeping In' was gitzwart. Lanegan zong in De Roma dat hij de naald zo diep stak, tot het geen pijn meer deed. Hij refereerde aan de drugsdemonen die lang aan hem knaagden. Maar hij stond er nog. Pal. Met lange haren en een stevige bril op. In het ingetogen 'Sphinx' pakte de zanger het publiek in met een stem als een warm winterdeken. Het uptempo 'Cold Molly' straalde liefde uit. "Blijf bij me en hou eeuwig van me", zong Lanegan met de ogen dicht. Tot je plots besefte dat molly ook slang is voor MDMA, en dat dit lied een zoveelste dubbele betekenis had.

Lanegan schilderde met zijn stem, Garwood gebruikte daar zijn vingers voor. De instrumentalist opende het concert solo op gitaar met 'Black Pudding': flamenco-akkoorden in donkerblauw licht, waardoor je je even bij Ry Cooder waande (die enkele kilometers verderop in Antwerpen speelde). Maar Garwood speelde ook fraai klarinet ('War Memorial') en durfde het twee keer aan om samen met Lanegan te zingen. Hun duet in 'Lonesome Infidel' was a capella, enkel gesteund door een wiegende harmonica en met een gefloten outro. Zagen we daar Lanegan plots glimlachen, na die duistere hommage aan Bobbejaan Schoepen? Er zijn geen zekerheden meer, meneer.

Uit het nieuwe With Animals bleef vooral 'Feast To Famine' door je hoofd spoken. Ook 'My Shadow Life' klonk prachtig, terwijl het titelnummer vintage Mark Lanegan Band was. Jammer dat hier niet meer op het gaspedaal werd gedrukt. Het donkere duo koos duidelijk voor een ingetogen avond en eindigde zonder begeleiding, met het toepasselijke 'Desert Song'. Je had al langer het idee midden in de nachtelijke woestijn te zitten, in plaats van een volkstheater in Borgerhout.

Een pauze hoefde niet tijdens dit concert. Het was als rustpunt bedoeld tussen de twee platen. Maar het brak vooral de magie, wanneer de zaallichten plots aan floepten. En hoewel er mooie songs op beide platen stonden, had een cover of ander/ouder werk deze samenwerking nog meer cachet kunnen geven. Je merkte aan het bisnummer 'I Am The Wolf', een song uit Phantom Radio, dat er méér potentieel in zat. Het lied kreeg een cerebrale herwerking, en kon rekenen op het luidste applaus van de avond.