“Hoezo schijnhuwelijk? Rosalie is de vrouw van mijn leven”

Ze zijn geen alledaags koppel. Hij 66, zij 27. Nico uit Heusden-Zolder, Rosalie uit de Kameroense hoofdstad Yaoundé. Samen hebben ze twee kinderen, Maïté (1 jaar) en Sylvan (1 maand). Sinds mei van dit jaar wonen ze samen in Heusden-Zolder, maar dat kostte bloed zweet en tranen.

Bijna vier jaar geleden, op 22 november 2014, trouwde het koppel in Kameroen. “Ik ben een jager en ben al op veel plaatsen in de wereld geweest. Ik was in 2013 al eens getrouwd in Kameroen”, zegt Nico Vandeput. “Rosalie was een kennis van mijn ex-vrouw. Toen dat huwelijk is spaak gelopen, hebben Rosalie en ik elkaar beter leren kennen. Ik was 63 jaar en ik was blij dat ik eindelijk de vrouw van mijn leven had leren kennen.”

Na dertien maanden verkering trouwde Vandeput met zijn 39 jaar jongere bruid. Maar toen het koppel vroeg om het huwelijk over te schrijven in de registers van de burgerlijke stand van Heusden-Zolder, volgde een weigering. In een brief van de afdeling Burgerzaken, ondertekend door burgemeester Mario Borremans, klinkt het “dat het een schijnhuwelijk betreft, dat er in hoofde van minstens één van de partijen enkel op gericht is een permanent verblijfsrecht te verwerven in België.”

Leeftijdsverschil

De brief haalt daarvoor verschillende redenen aan. Ten eerste de snelle gang van zaken en het feit dat het koppel bij zijn derde ontmoeting getrouwd is. Ten tweede het grote leeftijdsverschil. “Meneer is 39 jaar ouder dan zijn echtgenote en dit leeftijdsverschil is hem ook duidelijk aan te geven”, vermeldt de brief onomwonden. En ten derde het feit dat zijn vorige huwelijk wellicht ook een schijnhuwelijk was. Uit het gevoerde onderzoek bleek dat het huwelijk “volstrekt niet geloofwaardig” was. “Mevrouw beviel toen twee dagen na de huwelijkssluiting van een kind, dat gezien de draagperiode onmogelijk verwekt kon zijn door meneer. Meneer was eerst wat verontrust, maar kon naderhand overtuigd worden van het feit dat in Kameroen vrouwen veel sneller bevallen dan in Europa en dat de huidskleur van de baby wellicht nog terug zou veranderen. Nauwelijks zes maanden na deze huwelijkssluiting ontmoet meneer via internet dan een nieuwe Kameroense en begint er een nieuwe relatie mee.”

Niet onnozel

Nico Vandeput is het daar niet mee eens. “Ik kende mijn vrouw meer dan een jaar voor mijn huwelijk. Is dat zo uitzonderlijk? We hadden dagelijks contact via Skype of de telefoon. En wat dat leeftijdsverschil betreft: in Kameroen is dat helemaal niet zo ongewoon. Daar kiezen vrouwen wel vaker voor oudere mannen omdat die meer zekerheid bieden. Dat dat leeftijdsverschil mij ‘aan te geven’ is, vind ik nogal subjectief en volgens mij moet een ambtenaar zich daarover niet uitlaten.”

Zijn eerste huwelijk met een Kameroense was volgens Vandeput “een normaal huwelijk, eveneens uit liefde. Maar nadat mijn ex-vrouw een kind had gekregen dat niet van mij was, heb ik de scheiding in gang gezet. Je mag me naïef noemen, maar ze moeten niet doen alsof ik onnozel ben. Als het kind op acht maanden geboren was, kon het wel degelijk van mij zijn. Ik ben achteraf te weten gekomen dat mijn vrouw me bedrogen had, maar enkel op basis van de huidskleur van een baby is dat moeilijk te zeggen. Mijn twee kinderen met Rosalie hebben ook allebei een erg verschillende huid.”

Tot slot vermeldt de brief dat Vandeput geen enkel bewijs kan voorleggen dat hij intussen gescheiden is van zijn vorig huwelijk in Kameroen. “Nochtans waren die documenten toen al in hun bezit”, zegt Nico Vandeput.

Wijkagent

Voor Nico en zijn vrouw zat er niks anders op dan in Kameroen te blijven, waar ze een huis hebben. Maar bij de gang van zaken heeft Vandeput ernstige vragen. “Hoe kan een ambtenaar van de burgerlijke stand nu oordelen over de ernst van onze relatie, zonder dat die mij of mijn vrouw ooit gesproken heeft? Een wijkagent heeft mij een paar vragen gesteld, verder reikt zo’n onderzoek niet.” Nico Vandeput is niet te spreken over burgemeester Borremans die volgens hem een persoonlijk gesprek altijd geweigerd heeft. “Die man ondertekent documenten maar weigert zijn verantwoordelijkheid te nemen.”

Nico en Rosalie laten het daar niet bij en trekken naar de familierechtbank, maar krijgen daar geen gelijk. Pas wanneer de zaak voor het Hof van Beroep komt, keert het tij. “Die rechter zag geen enkel probleem in ons leeftijdsverschil of de korte tijd die we nog maar samen waren. Toen ik ook het document van scheiding kon voorleggen, was de zaak in orde.” Het arrest op 13 juni 2017 is duidelijk: de gemeente Heusden-Zolder moet het huwelijk erkennen.

Wrange nasmaak

Het duurt dan nog een jaar voor het visum van Rosalie in orde is en het gezin, intussen met dochter Maïté, naar Heusden-Zolder kan verhuizen. Nico Vandeput haalt opgelucht adem, maar kijkt met een wrange nasmaak terug op de weg die hij heeft moeten afleggen. “De financiële en administratieve molen waar ik me door geworsteld heb, hoeveel mensen zouden daar niet op afknappen? En dat alleen maar om samen te zijn met de vrouw van wie ik hou, omdat ze nu toevallig uit een ander land komt.” Als hij iets van de gemaakte kosten wil recupereren, zal Vandeput een nieuwe juridische procedure moeten opstarten, maar dat ziet hij niet zitten.

Dat haar liefde oprecht is, daar twijfelt Vandeput niet aan. “Rosalie is een ernstige vrouw. Ze wou alleen met me trouwen op voorwaarde dat er kinderen kwamen, dat was voor haar heel belangrijk. Oké, ze denkt misschien ook aan geborgenheid en financiële zekerheid, maar welke vrouw doet dat niet? Ik ben in België twee keer getrouwd geweest. Dat heeft me toen een fortuin gekost. Sommige mensen vinden het misschien naïef dat ik nu opnieuw de stap heb gezet, maar voor mij blijft liefde de belangrijkste drijfveer in het leven, waar ik alles voor zou doen.”