Tsarina's en een oude vos: dit zijn de tien beste platen van de week

1. Tsar B - The Games I Played

“Extremen zoek ik gematigd op", aldus de Belgische Tsar B a.k.a. Justine Bourgeus in haar biecht aan onze journalist Gunter Van Assche. “Gulzigheid is niettemin mijn favoriete hoofdzonde. Ook muzikaal: ik luister naar àlle muziek. Dat hoor je ook op deze plaat. Ik speel met een polyfonisch koor, baile funk, invloeden uit de jaren 90 en barok."

Voeg daarbij kil-industriële klanken,  echoënde ambient, arty indie-r&b en het type kosmopolitische mélange dat M.I.A. ooit brouwde. Op The Games I Played onderstreept Bourgeus bovenal dat ze meer dan één uitweg uit haar muzikale labyrint heeft geconstrueerd. Een fraai staaltje eigenzinnigheid schuilt bijvoorbeeld in 'Medagelous', waarin Sylvie Kreusch het hoogste woord voert. 

"De nummers gaan ook over het schaakmat zetten van mensen die het slecht met je voorhebben", aldus Bourgeus,  “daarover gaan bijvoorbeeld 'Golddigger', 'Rattlesnake' en 'Escalate'. Dat zijn heel boze, wraakzuchtige songs." Beleefd blijven dus, jongens en meisjes, of de tsarina laat Raspoetin op jullie los.

Lees hier ons interview met Tsar B.

2. Elvis Costello & The Imposters - Look Now

“Als er al een rode draad doorheen de plaat zou lopen, dan is het wel dat #MeToo zijn weg heeft gevonden naar Look Now", aldus Gunter Van Assche over de nieuwe, uitstekende plaat van Elvis Costello, zijn eerste volwaardige studio-album sinds Wise Up Ghost, zijn collab met hiphopband The Roots.

Costello ontkende die stelling geenszins toen hij oog in oog met onze journalist zat, ook al bleek het gros van de songs veel ouder dan #MeToo. “In 'Stripping Paper' heb ik het over een relatie die langzaam verpulvert", aldus Costello, “geschreven vanuit een vrouwelijk perspectief. In 'Photographs Don't Lie' hoor je een dochter mijmeren over de ontrouw van haar vader. En in 'Don't Look Now' heb ik het over een model dat afrekent met ongewenste avances." 

Bovenal is Look Now een eclectische plaat waarop Elvis Costello & The Imposters vaardig van forse gitaarpop (‘Under Lime') over gespierde bleekschetensoul ('Burnt Sugar Is So Bitter') naar fonkelende tranentrekkers (‘Suspect My Tears', 'Don't Look Now') schakelen, met die heerlijk gebroken stem van hem, bijgestaan door frisse gospelkoortjes en zeemzoete strijkers. Iets met streken en een oude vos, me dunkt.

Lees hier ons interview met Elvis Costello.

3. Kurt Vile - Bottle It In

Vervelen doet Kurt Vile niet op Bottle It In, wat opvallend en meteen een beetje komisch is want Vile zingt nog steeds met die eeuwige, slacker-achtige frasering en beschikt over een beperkte zangstem die nog weinig verrassingen biedt. Maar hij flikt het 'm toch weer op Bottle It In, zijn zevende soloplaat. Omdat de Amerikaanse songschrijver zijn maffe, ongenaakbaar chillende liedjes weer lichtjes anders inkadert, verder weg van de propergewassen countrypop van voorganger B'lieve I'm Goin Down.

De plaat klinkt wat modderiger maar nooit hopeloos lo-fi. Vile heeft de voorbije jaren teveel geleerd en teveel gezien om resoluut terug te keren naar de morsige undergroundstijl van fanfavoriet Smoke Ring For My Halo. Bottle It In kiest voor een piekfijn, helder geluid, wat niet wil zeggen dat sommige van deze songs niet met haken en ogen aan elkaar hangen of vertwijfeld van het rechten pad durven glijden. In het titelnummer waagt hij zich aan Dj Shadow-achtige triphop, in 'Bassackwards' verzuipt zijn guitige zang in achterwaarts afgespeelde tapegeluiden. 't Is weer es wat anders.

In 'One Trick Ponies' zingt Stella Mozgawa van Warpaint mee, Kim Gordon van Sonic Youth speelt bas in het ijle ‘Mutinies'. Het zijn leuke extraatjes die aan Viles knusse, van "crazy friends" en "dream smoothies" bulkende fantasiewereld een likje broodnodige sexiness toevoegen. Probeer er maar eens aan te weerstaan.

4. Auntie Flo - Radio Highlife

Zoals Romare en Bonobo is ook Auntie Flo (oftewel Brian d'Souza) een elektronicaproducer die geen onderscheid maakt tussen 'etnische' en Westerse klanken en die zijn fascinatie voor migratie, multiculturaliteit en cultuuroverschrijdende kunst in dansbare muziek smokkelt. Zelf beschrijft de Londenaar zijn sound als “Unique. Different. Non-pointless". Auntie Flo is bovendien één van de drijvende krachten achter het partyconcept Radio Highlife dat een thuisbasis vond op de Londense radio Rinse maar dat nu ook de wereld rondreist en artiesten uit alle continenten promoot en in een clubcontext zet, teneinde hen aan het kwalijke "world music"-stempeltje te onttrekken.

In die bruisende melting pot lag dit album te koken. Flo zadelt elektronisch gemanipuleerde grooves uit Zuid-Amerika, Afrika en Azië op met veldopnames die hij maakte in Kaapstad, Bali, Kampala, Cuba, Instanboel en Kenia. Met Senegalese en Cubaanse gastmuzikanten komt hij tot een sound die nu perfect in een hedendaagse house-set past en dan weer geestesverruimend en meditatief aandoet. Krachttoer.

5. Connan Mockasin - Jassbusters

Op Jassbusters keert de Nieuw-Zeelandse weirdo Connan Mockasin resoluut de rug naar zijn vorige platen. De sound is kurkdroog, in your face, beheerst maar los uit de pols, uitgebalanceerd maar met een swagger die old skool aandoet, als de generale repetitie van een rigide bluesrockband uit de seventies.

Je krijgt een fantastische soulballad met James Blake op je bord, sexy slepers die van Prince hadden kunnen zijn, slaapkamerblues en rusteloze, generische jams. De psychedelica van weleer lijkt even in de koelkast gezet, wat niet wegneemt dat Mockasin ook in deze uitgesponnen, bluesy songs nooit écht helemaal nuchter lijkt. Houd trouwens de aanverwante, binnenkort te verschijnen film Bostyn 'n Dobsyn in het oog, geregisseerd door Mockasin himself.

Lees hier de volledige recensie.

6. Phosphorescent - C'est La Vie

Terug na veel te lang weggeweest, met een verrassend fris geluid bovendien: Matthew Houck, de Brooklynite die in de noughties sier maakte in undergroundcirkels waar al eens een jointje rondging op de tonen van regenachtige, hypnotische americana. Houck zette zijn Phosphorescent-project op pauze, verhuisde vijf jaar geleden naar Nashville, werd vader en duikt nu plots weer op met een wellustig klaterende indiepopplaat die doet vermoeden dat het goed met hem gaat.

Daarop staan zowaar knipoogjes naar Paul Simon (check 'New Birth In England'), naar My Morning Jacket en The Band ('Around The Horn') of Animal Collective ('C'est La Vie No.2'). Alsof Houck na de vertederende kladjes van zijn eerste platen plots muziek meerdimensionaal heeft leren zien en niet langer bang is van de Grote Gevoelens. Hulde!

7. Ella Mai - Ella Mai

“Hear my heart go ba-dum, boo'd up / Biddy-da-dum it just won't stop, it go". U zong, neuriede of kakelde het de voorbije maanden lustig mee in de file, onder de hoofdtelefoon in de trein of achteloos op straat. Dat het viral-hitje van de Londense Ella Mai u zoveel argwanende blikken van voorbijgangers opleverde, zegt veel over het popinstinct van de zangeres.

Naast die oorwurm biedt dit titelloze debuut  plaats aan - toegegeven - een handvol gemakkelijke doorslagjes maar ook aan superbe slowtempo-r&b: 'Run My Mouth', 'Gut Feeling' en 'Cheap Shot', het is onweerstaanbare future soul in het kielzog van Tinashe en Cassie. En ja, Mai's stemkleur en frasering doen bij momenten aan die van Beyoncé denken. Dat belooft! 

8. Audri - Fool's Gold EP

Singer-songwriter Audri (Marijke Maes) vond onderdak bij het Leuvense label Tangram, thuishaven van future beats, waar ze de vreemde eend in de bijt mag spelen. In het verleden nam dj-smaakmaker Lefto haar al onder de vleugels en speelde ze voorprogramma's van oa. Mount Kimbie, Tamino en Warhaus. Op haar eerste ep kiest ze voor naakte, beklijvende gitaarsongs waarin hartzeer een hoofdrol vertolkt of stut ze een gebroken hart met ingetogen doch funky elektronica, zoals in 'Fool's Gold'. Charmant.

9. John Grant - Love Is Magic

Onvoorstelbaar hoe fel de Amerikaanse zanger John Grant de voorbije acht jaar afweek van zijn fenomenale debuut Queen Of Denmark. Sinds die alom bejubelde plaat dook Grant alsmaar dieper in zijn obsessie voor de synthpop van de jaren tachtig, genre Soft Cell, Cabaret Voltaire, Visage en The Human League. Wie ooit tuk was op Grants hartverscheurende melancholie zal dus nog maar eens moeten slikken bij de sinistere, sardonische synthsongs van Love Is Magic, zijn vierde soloplaat. 

Met zwierig, bij momenten wat wuft melodrama schrijdt Grant door een resem uitstekend geproduceerde elektropopliedjes. Dat hij daarbij de stekelige humor nooit schuwt, mag niet verbazen. Zie alleen die titels al: 'Preppy Boy', 'Smug Cunt', 'He's Got His Mother's Hips'. Een geile, geinige brok retromania.

10. Annelies Monseré - Happiness Is Within Sight

Op zoek naar een soundtrack bij het vallen der bladeren of bij de vrieskou van een barre winter? Look no further! Het bij momenten intimistische maar steevast behoorlijk dreigende Happiness Is Within Sight van de Belgische Annelies Monseré stuurt vast niet onaangename rillingen over uw lijf. IJzige piano, onheilspellende orgeldrones en frêle-melancholische zang domineren Monseré's uitgekiende klankvelden. “This is a record about a parting of ways. It is dedicated to the one who has been left behind and the one who left", verklapt de begeleidende tekst. Een portie troost onder een deken van sneeuw.